Iron, Lion, Zion (by Bob Marley)

Vroeg uit de veren. Was niet zo moeilijk. Net als 20 jaar geleden in Zion werden Erica en ik door een snoeiharde wind de gehele nacht gewekt door onze tent die op het put stond weg geblazen te worden.

Maar we zouden sowieso vroeg op om de hitte voor te zijn om de Upper Pool Trail te bestijgen. Na een zwaar ontbijt[1] (4 dikke meergranen-pannenkoeken met vruchtencompote, roomboter en stroop) zijn we de wandeling gestart. Robbie voorop als spoorzoeker. Bé achteraan, klimmend als een dieseltje. Gaande de wandeling kwamen heel langzaam de herinneringen van 20 jaar weer terug. Beetje voor beetje, stapje voor stapje. Een mooie tocht met wat flinke stijgingen en klauterpartijen.

Sneller dan gedacht waren we terug bij het beginpunt. Bus gepakt en er nog een vlakke wandeling achteraan geplakt langs de Virgin River. Op het oog een riviertje, maar hij kan zich ontpoppen als een monster. Bij slecht weer en regen kan hij binnen een uur vertweehonderdvoudigen en wordt het riviertje een alles verslindende stroom water. De sporen daarvan zijn langs de rand her en der goed zichtbaar.

Na de lunch[2] de camper opgehaald en richting Vegas gereden. Niet dat we dat al wilden halen, maar het zou onze richting bepalen. Na een korte stop in Hurricane (ook weer een mooie plaatsnaam voor de contest: leukste plaatsnaam van deze reis) bij een kitsch westerndorpje (inclusief winkel, ijssalon, taartenbakkerij en animal-petting) zijn we de avond geëindigd in Snow Canyon State Park in St George[3]. Een prachtig klein State park vol vormen gemaakt door de plaatselijke vulkaan. Die weliswaar in rustte is, maar een landschap heeft achtergelaten van rode rotsen die er uitzien als plumpuddingen en zwartgeblakerde stenen. De Canyon is klein maar beeldschoon. Alleen het park ligt midden in de woestijn en is bloedheet (43 graden).

Het viel ons al op tijdens de rit hierheen. St George is ontzettend groot en uitgebreid en bestaat voor een heel groot deel uit gloednieuwe wijken die zijn ingericht als ‘gated communities’. Dat betekent; een grote muur om de wijk heen, toegangspoorten met eigen pasjes en zeer enkelvoudige afspraken over de architectuur. In dit geval prachtig. Alle huizen zijn een soort mengeling van Moorse bouw en de Pueblo architectuur, met donkerbruin gestuukte muren met ronde vormen, afgeronde vlakken, houten palen die door de gevel steken en vrijwel allemaal gelijkvloers of soms met één verdieping. De wijken zijn volledig afgesloten, het gezamenlijk “groen” is onberispelijk aangelegd en zelfs de straatnaamborden zijn van onberispelijk design.

Deze wijken vormen een groot sociaal probleem. In de wijken wonen alleen de midden- en bovenklasse. De wijken hebben vaak eigen bewakingsdiensten, eigen inspraakvormen, eigen regels en eigen belastingstelsels. Meer en meer willen deze wijken verzelfstandigen en niks te maken hebben met de aanpalende stad, omdat men niet bereid is voor problemen te betalen die men zelf niet heeft veroorzaakt. Hierdoor ontstaan verschraalde binnensteden met een hele lage sociale onderklasse. De gemeente ontvangt nog nauwelijks belasting van zijn inwoners en kan de voorzieningen niet langer handhaven. Maar ook “hogere” vragen als; wie gaat er eigenlijk over de rechtsorde, bij wie ligt het geweldmonopolie, spelen een rol bij deze afgesloten gemeenschappen met een zeer eenzijdige bevolkingsopbouw. Binnensteden lopen leeg en winkels verdwijnen. Daarvoor in de plaats verschijnen her en der goedbedoelde nieuwe winkelcentra van eenzelfde nette architectuur.

In één van de wijken zouden we gaan eten. In een kleine gemeenschap van zeer sjieke kunstgaleries ligt het restaurant. Alleen het was maandag....dus gesloten.

En dan wordt gelijk het andere beeld van dit soort communities duidelijk: het was er leeg en dood, dood, doodstil. Niemand op straat, geen autoverkeer, geen activiteit. Wel een verzameling zeer dure kunstgaleries en een restaurant in een architectonisch zeer verantwoord centrumpje, maar zonder enig spoor van sfeer. Het gekke is dat eigen alles prachtig ontworpen is en er zeer verantwoord en verzorgd uit ziet. Toch maakt het een ongelofelijke dode indruk. Almere is er een buitenissig feestelijk geheel bij. En de woestijn ligt hier vol met dit soort wijken. Honderden.

Na het avondeten[4] zijn Erica en ik nog even het Snow Canyon park ingelopen voor een stevige hike en nu zitten we naast onze camper, onder de Joshua Tree.

Naast ons staan 2 Amerikanen, die wonen in het dorpje Obispo....laat dat nou net het plaatsje zijn waar wij na LA 6 weken zullen logeren....zelfs Amerika is klein. Het is nog steeds een graad of dertig, bijna 23 uur en ik ga proberen de slaap te vatten in ons warme tentje... 500 honderd meter van de camper in een tentplekje ver verstopt tegen de struiken, met in de rug de gigantische rotsen van Snow Canyon……….oef.

Recept van de dag

Carbonada

• 300 gram spaghetti
• 300 gram runderlappen
• 200 gram boter
• 1 liter rode wijn
• 3 takje rozemarijn
• 3 blad laurier
• 1 ui
• 1 stengel bleekselderij
• 1 eetlepel bloem

1. Leg vlees één nacht in marinade van wijn, ui, kruiden en selderij.  Haal volgende dag kruiden uit de marinade en leg ze in een pan met boter. Laat de boter in 15 minuten de smaak van de kruiden absorberen en verwijder dan de kruiden.
2. Bak het vlees snel aan in andere boter. Breng op smaak met peper en zout. Doe daarna in de pan met gearomatiseerde boter. Bestrooi met bloem en laat 10 minuten verder bakken. Blus af met de gezeefde marinade. Laat het geheel 30 minuten doorkoken. Kook de pasta en doe die even bij de saus.

[1] Zion Lodge Dining Room, Zion National Park, UT

[2] Zion Lodge Dining Room

[3] Snow Canyon State Park Campground, 1002 Snow Canyon Drive, Ivins, UT 84738

[4] Pasta Factory, 2 W. Saint Gearge Boulevard, St. George, UT 84770 (***--)