Decimocuarto dia, #yucatanescolor

De laatste nacht in ons hotel was wellicht nog stiller dan de nacht ervoor. Het lijkt haast een spookhotel, waar wij de laatste gasten zijn en daarna zal sluiten. Niks is meer voorradig, alles is een beetje rommelig, sommige dingen zelfs al een tijdje kapot en vanochtend hield het water er ook mee op. In potentie zou je dit hotel  de maximale aantal sterren geven, maar nu is het haast eng en komen we niet veel verder dan twee sterren voor de moeite.  Als we ons kwart voor acht naast de pool zetten voor het ontbijt, reageert de beheerder/ober/keukenhulp/receptionist/barman ook nog enigszins verbolgen. Het ontbijt is pas om acht uur, geeft’ie ons mee. Terwijl er echt helemaal niemand is en hij alleen een kop koffie, twee getoaste stukjes oud brood, 1 krakeling en een gebakken eitje hoeft te serveren.

De eerste tussenstop is een tequila-destilleerderij. Nou ja, tequila. Die naam is ook hier beschermd, dus dat mag niet zo heten in deze regio. Dus heet het hier Mayapan….vast zelf verzonnen. Ik moet nog rijden, maar Erica zit om negen uur ‘s ochtends al in de tequila-proeverij. Om Erica heen staan zeven Polen uit een busje die luidruchtig de alcohol achteroverslaan en allemaal een poncho mogen aantrekken, een grote Mexicaans sombrero krijgen (die we nog helemaal nergens anders hebben gezien) en gekke bekken trekkend op de foto gaan. Na Zdrowie!! schreeuwt de groep door de productiehal van de destilleerderij.

We kopen een flesje en rijden door naar Valladolid. Een mooi klein stadje met een prettig centrum. Zelfs een enorme Cenote (enorm gat in de aarde met water onderin waarin kan worden gezwommen) midden in het centrum. Al flink wat toeristischer dan Merida, waarschijnlijk vanwege de nabijheid van de verschillende Maya complexen, waaronder Chichen Itza. Die hebben we overgeslagen vanwege het voorspelde hoge gehalte toeristen (en daarmee vaak bedervende pretpark uitingen)

Op het centrale plein van Valladolid is bijna elk winkeltje gericht op toeristen. Ze zien gelijk dat we Nederlanders zijn en bij alles wat we willen kopen schieten de prijzen omhoog. We houden het bij een T-shirtje voor Robbie. Erica stevig in de rol van zakenvrouw….

De Koffieman van 2 dagen geleden had nog een paar tips voor ons in Valladolid. Een koffiezaakje (uiteraard met goede koffie) en een goede zaak waar ze tamales verkopen. Is wel ons favoriete Mexicaanse eten (en dat zegt wat want eigenlijk is alles lekker hier). Tamales is een een laagje maïsdeeg, met daarop de vulling (vlees, kip, ei…..) en dat alles ingepakt in bananenbladeren. In Yucatan worden ze dan vaak in de grond gebakken in vuur, maar daar wordt het behoorlijk hard (en rokerig) van. Wij kende het alleen maar als gestoomd, waardoor de maisvulling luchtig wordt. En de Koffieman wist, in deze zaak verkopen ze gestoomde Tamales. Dus wij naar La Palapita de los Tamales. We eten onze tamales onder het altaar van de overleden moeder annex oprichter van dit restaurant. We voelde ons vereerd. En het was inderdaad heel lekker. IJsje van Agave cactus na en het laatste deel van de route naar het vliegveld kan worden ingezet.

Er loopt zowaar een super-snelweg van Valladolid naar Merida, zonder hobbels, gaten, vrachtverkeer. Maar hoe we op die snelweg kunnen komen is behoorlijk onduidelijk. Hij wordt nergens aangegeven en TomTom denkt alsmaar een oprit te hebben gevonden, maar dat blijkt toch vaak een hek te zijn. Dat komt volgens de Koffieman dat politici bij dit soort grote projecten net doen of het af is, het succes claimen, maar als je dan gaat kijken is het maar half af of nog niet werkend.

Ineens zien we een zandpad van circa 500 meter lopen en die lijkt te eindigen op de vluchtstrook van de snelweg. We wagen het er op….gelukt, we zitten op de super-snelweg. Bijna geen verkeer (niemand kan het vinden) en een weg zo glad als een biljartlaken.

En nu dus op het vliegtuig. Wachten op de vlucht en in Mexico stad overstappen.

Heb ik nog één bijzonderheid niet vermeld, die voor mij Mexico nog leuker maakt. Ik zeg niks nieuws als ik zeg dat ik helemaal niks geef om auto’s. Kan net een BMW van een Mercedes onderscheiden. Er is echter één model auto waar ik toch wel een soort van verliefd op ben…de kever. Eigenlijk het enige model auto dat qua ontwerp de tand des tijds heeft doorstaan, en ook de enige auto die alleen maar mooier wordt naarmate hij rotter en ouder wordt. En daar rijden er veel van in Mexico. Heel veel. Tot 2002 werden ze zelfs nog in de originele vorm (dus die die neppe nieuwe versie) gebouwd in Mexico. Ik heb er heel wat fotootjes van geschoten…te leuk om niet vast te leggen.

Dus “so far” voor Mexico, we gaan weer naar Almere…het was meer dan aangenaam.