Play A Train Song (by Todd Snider)

45 kilometer in de benen. Dat voel je als je nooit traint en je hebt je dochter achter de fiets hangen. Een trip die bij huis begon en al snel de Galloping Goose Trail volgt. The Galloping Goose Trail is een route van de oude spoorlijn, waar nu een pracht van een fietspad ligt. Bijna Nederlands, zo goed en netjes ligt het erbij. De dag begon bewolkt, maar als snel brak het zonnetje door. Met 20 graden op het hoofd en een tag-a-long achter mijn fiets met Robbie er op, is dat net warm genoeg om een beetje te zweten. Na 22 kilometer zijn we het pad afgeslagen en in het eerste dorpje wat we zagen zijn we een Deli binnen gelopen om de lunch te scoren. Werden we gelijk hartelijk onthaald. De vrouw achter de counter leek het allemaal geweldig te vinden dat we helemaal uit NL in haar winkeltje waren beland. Ze trakteerde ons op een eigen uitvinding: een donut gemaakt van aardappelpuree omringd met suiker. Ze had er een “funny name” voor, maar die zijn we vergeten. En smaakt het? Nou. Ja. Apart. En ik had honger van 22 kilometer fietsen, dus dan is al snel iets lekker. De rest van de lunch op de rug gebonden om nog een klein eindje te fietsen en die op te peuzelen aan de rand van een meer.

10 kilometer verderop hebben we een tussenstop gemaakt in een speelweide, waar Robbie spontaan contact kreeg met een jongetje van 11. Hij was duidelijk op Robbie uit, en deed allerlei pogingen om met haar in contact te komen. Uiteindelijk lukte hem dat en hebben ze samen op de schommel gezeten, tikkertje gespeeld, hardloopwedstrijden gedaan en heeft Robbie hem de radslag geleerd.

Robbie heeft trouwens uit Cayucos een gewoonte meegenomen. Eén van de bewoners droeg altijd dog-cookies op zak voor de honden van het dorp. Nu heeft Robbie ook altijd dog-cookies bij zich om zo het gemis aan Cooper op te vangen en in contact te komen met hondeigenaren, of eigenlijk hun honden. Ze stapt dan zelf op mensen af. Vraagt netjes in het Engels “can I pet your dog?”, waarna na één minuut aaien de vraag komt “can I feed him a dog-cookie?”. Iedereen reageert daar leuk en enthousiast op. Maar opvallend is de mate waarin Canadezen daarin verschillen van Amerikanen. Als Robbie hier het koekje heeft gevoerd, is daarmee de kous af. De hond loopt met zijn eigenaar verder en dat is het. In Amerika zou dat altijd gevolgd zijn door een opmerking, een praatje met Robbie of met ons, afgesloten met een hartelijke groet of compliment. Het is ongelofelijk hoe sterk 2 naturen van volken kunnen verschillen, terwijl hemelsbreed en cultureel ze zo dicht bij elkaar liggen.

Eigenlijk merken we dat de hele dag. Canadezen zijn heel vriendelijk, maar treden je bijna nooit spontaan tegemoet, je krijgt veel minder voorrang, minder praatjes, minder opmerkingen en men is minder in contact. De Canadees lijkt wat meer op zichzelf te zijn.

Uiteraard hebben we onze fietstocht van 45 kilometer afgesloten met een ijsje in het centrum van Victoria, waar we eerst nog even het wat alternatiever Johnsonstreet hebben bewinkeld.

En vanavond lekker groenten, polenta en heerlijk bisonworsten op de BBQ gelegd en lekker in de tuin gedineerd.

Recept van de dag

Gegrilde Polènta met Italiaanse Worst, Parmezaan en Balsamico

• 250 gram polenta
• 1/2 blokje groentebouillon
• 100 gram Italiaanse worst
• 50 gram parmezaanse kaas
• 1 eetlepel balsamicoazijn
• 2 eetlepel olijfolie extra vergine
• 1/2 bos rucola
• zout en peper

1. Kook de polenta in kokend water met het bouilionblokje en een scheutje olie gaar. Laat op een met olie ingesmeerd bord afkoelen.
2. Meng balsamico met olie, zout en peper. Snij de worst en de kaas in reepjes.
3. Steek met een glas of stekertje rondjes uit de polenta en gril ze onder een zeer hete grill. Meng worst, kaas en rucola en leg op ieder rondje wat van dit mengsel. Besprenkel met balsamicomengsel.