San Antonio Rose (by Flaco Jimenez)

Vanochtend wakker geworden van het enorme lawaai van de airco naast m’n hoofd in de B&B. We hebben vannacht wel even geprobeerd in slaap te vallen zonder airco, maar dat lukt niet zo goed bij 30 graden. Dus de airco maar aan. Da’s dan zo’n oudbakken ding wat in het raam geschroefd is en sinds 1973 dienst doet. Dus alles klappert en rammelt aan dat ding. Helemaal als hij weer op volle kracht aanslaat. Ja en als hij dan ook nog eens gemonteerd is aan het hoofdeinde van het bed.....boem half 5....wakker.

Om half negen werd ons ontbijt geserveerd. Nog steeds weinig tot geen gasten in het hotel. Enge stilte met af en toe een kraak van een etage hoger. Maar de Mexicaanse werkster/kok (die echt maar 6 woorden Engels sprak: hot, coffee, french toast, egg & bacon) had een ontbijt klaargemaakt alsof ze de halve buurt op ontbijt verwachtte. Een grote warmhouder vol met roerei, gebakken aardappelblokjes en repen spek, 50 plakken french toast met poedersuiker, 2 kilo fruitsalade, 10 liter koffie in een tapkan. Alle tafels waren gedekt (stuk of 12) en overal stond stroop in een kannetje.

En daar zaten we met ons drieën in de ontbijtzaal. Als we nog meer wilde mochten we het pakken, er was genoeg.....

Toen wij vertrokken verscheen nog een verweesd stelletje.

Na een mooie wandeling langs de San Antonio-river hebben we, na een bakkie leut bij Starbucks, lekker lopen shoppen in een enorme shoppingmall. Lekker koel ook. En natuurlijk heeft Robbie de uitgaven gedaan en zijn wij als pakezels achter haar aangesjokt door de Mall.

De lunch was weer eens wat aparts. We hadden een oud joods delicatessenzaakje op het oog, Schilo’s[1]. Het zit op een grote drukke verkeerskruising midden in de stad en is in 1927 gesticht door Ome Fritz, een Jood uit Duitsland. Binnen was het een drukte van belang. In tegenstelling tot de meeste zaken mocht je hier zelf een plaats pikken. Dus snel gaan zitten bij het laatste tafeltje bij de deur. De zaak was afgeladen met zakenmensen die bij Fritz blijkbaar gezamenlijk de lunch nuttigden en bejaarde locals (sommige eenzaam en alleen aan hun tafeltje blijkbaar hun dagelijks warme prakkie nuttigend). De zakenmannen in  blauwe pakken met rode stropdassen (ja de zakenmode is in San Antonio bij 40 graden niet anders als bij de beurs in Amsterdam bij 16 graden).

Ome Fritz’ restaurant was gezellig donkerbruin, veel bruin hout waar op de hoeken de lak allang is versleten, een mozaïekvloer waar enorme barsten doorheen lopen, veel vergeelde foto’s en krantenartikelen in bruine houten lijstjes aan de muur, obers in zwarte pantalon en wit overhemd van matige kwaliteit en pasvorm, met goudkleuring reliëfbehang op het plafond, grote zwarte waaiers die de boel koel houden en bij de ingang een grote vitrine waar zonder enige opsmuk alle gerechten achter lagen te koelen.

Ik ben gegaan voor het “Broodje Ome Fritz”. Want ja, je wil toch de specialiteit. Wat ik kreeg was.........een grote kop snert (lekker bij 38 graden), 2 sneeën grof bruin brood (zowaar goed gebakken en lekker) met daarop sla, tomaat, één ons kalkoenfilet, één ons Amerikaanse kaas en één ons cheddar. Versgeperste limoenlimonade erbij en je hoeft de hele dag niet meer te eten. Robbie vroeg een knakworst en kreeg 2 halve Hema worsten en Erica een broodje zalm (en heeft met dit broodje in haar eentje gezorgd voor een enorme afname in de zalmpopulatie voor de kust van Amerika). Maar het was allemaal heerlijk en ik snap wel waarom al die zakenlui daar hun broodje nuttigen....voor de prijs van 5,5 dollar.

En de ober vroeg heel charmant na afloop welke prachtig klinkende taal wij onderling spraken.......

Na een lange wandeling terug langs de rivier zijn we ‘s middags naar een Museum geweest. Robbie is helemaal gek van musea waarin te zien is “hoe het vroeger was, met huizen en kleren en dingen en zo”. Als we vragen: “zullen we naar een museum?” vraagt zij standaard “ja, maar toch niet met van die schilderijen en zo?”

Maar het Witte Museum was erg leuk: een afdeling leven vroeger en nu in Texas (skeletten van dinosauriërs, opgezette beesten, vissenkommen, dat werk), een afdeling natuurkundeproeven voor kinderen, een openluchtmuseumpje met oude huizen, een afdeling Mexicaanse feestjurken, een tentoonstelling over Egypte en de Mummie’s en een grote tentoonstelling over de gevaarlijke vissen in de Amazone.

Dus ja, daar zijn we (ook weer lekker koel) de hele middag mee druk geweest.

Morgen wordt het pakken, zuigen, schoonmaken, aanharken en het huis weer in de originele staat zien te krijgen. Want donderdag vertrekken we naar onze volgend bestemming: Denver.

Recept van de dag

Hushpuppies met Hazelnootdip

• 50 gram hazelnoten
• 1 teen knoflook
• 20 milliliter rode wijnazijn
• 75 milliliter olijfolie
• 1 theelepel zout
• 1 bos koriander
• cayennepeper
• 150 gram maïsmeel
• 75 gram zelfrijzend bakmeel
• 1 theelepel bakpoeder
• 1 1/2 theelepel zout
• 1 ui, geraspt
• 1 ei, losgeklopt
• 150 milliliter warme melk
• 4 gedroogde tomaten, fijngesneden
• olie, om te frituren

1. Rooster voor de saus de hazelnoten in een droge koekenpan goudbruin. Pureer ze met 100 ml warm water plus knoflook, azijn, olie, zout, koriander en cayennepeper.
2. Meng in een grote kom maïsmeel, bakmeel, bakpoeder en zout. Roer ui, ei en genoeg melk erdoor zodat een kleverig beslag ontstaat.
3. Verhit de olie tot 190 C en bak eetlepels vol van het beslag goudbruin in de olie. Laat de hushpuppies uitlekken op keukenpapier en serveer warm met de hazelnootdip.

[1] Schilo’s Delicatessen, 424 E Commerce, San Antonio, TX 78205 (***--)