Walking in New Orléans (by Fats Domino)

Vandaag stond alles in het (ruimste) teken van de Fats Domino-song “Walking in New Orléans” (we liepen door de straten, Fats Domino werd vermist tijdens Katrina en zijn piano staat tentoongesteld als relikwie van de ravage van Katrina, and so on, and so on).

Na een lange wandeling door de binnenstad, struinend langs de mooie Spaanse huizen van de French Quarter, de tientallen prachtige galeries vol met de mooiste moderne (pop-art)kunst en de sex-drugs-rock&roll-sfeer van Bourbonstreet eindigde onze wandeling op de French Market[1], waar we ons tegoed hebben gedaan aan een reusachtige bak vol pittig gekookte crawfish met groenten, maïskolf en aardappel. Om je vingers bij af te likken. Letterlijk en figuurlijk, want het is nog een heidens karwei om alle crawfish te pellen. Ongeveer tot aan onze ellebogen zaten we onder de crawfishsappen. Maar lekker........oooooohhhhhh.

En als “toetje” hebben we een kop koffie genomen met de fameuze beignets van Café du Monde[2]. Drie per portie, met een halve bus poedersuiker er overheen gestrooid. Bijna alle klanten nemen een portie in dat café en de vloer lijkt (door alle geknoeide poedersuiker) eerder op een sneeuwlandschap, dan op een cafévloer.

‘s Middags hebben we even geturnd en gymnastiek gedaan in het Jackson Squareplantsoen, waarna we in het Louisiana State-museum een zeer indringende tentoonstelling hebben gezien over Katrina (ervoor, tijdens en erna). Het is ongelofelijk om te zien dat er 3 dagen lang vanuit de VS geen enkele hulp op gang kwam, terwijl men al dagen ervoor was gewaarschuwd voor de enorme ramp. Honderdduizenden mensen hebben opgesloten gezeten op zolders, viaducten en in voetbalstadions, zonder hulp, eten, drinken en uitzicht op redding. Alleen plaatselijke burgers met bootjes en kano’s hielpen medeburgers (leestip/roman: Zeitoun van Dave Eggers, waargebeurd verhaal).

Beetje sociologie van de koude grond, maar het lijkt er toch op dat New Orléans (zoals ik gisteren al schreef) in niks op Amerika lijkt, zich een beetje buiten de orde heeft geplaatst. Met als gevolg dat de rest van het land eigenlijk niet besefte dat deze ramp in eigen land plaatsvond. Amerikanen vinden New Orléans zo’n “wondere wereld” dat ze het nauwelijks als onderdeel van hun land beschouwen. De Chicago Tribune schreef letterlijk: a lot of folks are looking at the TV and saying: is this America?

Maar misschien nog wel indrukwekkender is de wijze waarop de stad weer is opgebouwd en opgeleefd. Iedereen hielp iedereen om van de enorme rotzooi in, om en op de huizen af te komen en alles te herbouwen. Maar nog emotioneler om te zien is het hoe blij de mensen weer zijn als na de ramp de eerste brass-bands weer door de straten trekken in hun prachtige uniformen, voorafgegaan door dansers getooid in enorme verenpakken. Alsof hun geluk uiteindelijk afhangt van het kunnen en mogen genieten van muziek. Als de brassbands de straten binnenwandelen zie je mensen voor het eerst weer glimlachen en sprankeling in hun ogen krijgen. Als de buurt dan ook nog besluit gezamenlijk een enorm cajunmaal op de bouwplaatsen aan te richten, zie je het leven terugstromen in de mensen. Dit werd prachtig weergegeven in een groot kunstwerk met video-, film-, documentairebeelden en interviews. Onwaarschijnlijke veerkracht van deze stad, van mensen die door het lot (slavernij, oorlogen, racisme, natuurrampen, hurricanes, milieurampen) keer op keer getart worden, met als ultieme basis voor wederopstanding de liefde voor muziek en goed eten.  En uiteindelijk: niet zeuren, draad weer oppakken en verder. Traantje gelaten, zo mooi.

Na een verkwikkende zwempartij hebben we gegeten bij “Irene’s Cuisine”[3]. Robbie werd gelijk bij binnenkomst doodgeknuffeld door een oude dame die het midden hield tussen Nel Veerkamp en Eukalypta. Minstens tachtig jaar oud, doof, knalblauwe contactlenzen in, haar stijf in de watergolven (leuke woordspeling met Katrina in gedachten), enigszins dementerend, breed lachend met een iets te groot kunstgebit, mag ze van haar kinderen (eigenaars van de eetgelegenheid) aan de deur staan en de gasten opvangen. Glazig kijkt ze op het lijstje reserveringen en leidt ons dan waggelend naar een tafeltje (nee we hadden niet gereserveerd, we stonden dus niet op het lijstje, maar ze deed maar wat).  Kijk dat is wat je noemt ouderenbeleid: gewoon accepteren dat ze gek is en toch elke avond laten komen om haar ding te doen. Iedereen vindt het leuk, en zijzelf vooral.

Maar overheerlijk gegeten: Softshell-crab in zijn geheel gefrituurd in een meellaagje, met botersaus en amandelen (eh ober...hoe eten we dit? “Everything on the plate is edible, just start eating”), een soep vol vis, schelpen, garnalen, mosselen, tomaten en saffraan en na een Cheesecake (light as a feather). Petje af, Irene (en Robbie was blij dat Nel Veerkamp even haar Tena-lady aan het verschonen was toen wij het pand verlieten. Robbie was bang voor een nog grotere afscheidsknuffel van Nel. Daar kwam ze dus nu mooi onderuit).

En nu, vol en voldaan van deze prachtige stad, slapen!

Oh ja en de vraag van de dag kwam van Robbie: “Waarom staat er in een engelstalig land in het nederlands “Gas” en “Water” op putdeksels?”

Recept van de dag

Café Du Monde Style Beignets

• 1 pakje droge gist
• 1/4 kopje suiker
• 2 ei
• 1/4 kop boter, gesmolten
• 1 theelepel zout
• 3 kopjes bloem
• plantaardige olie, (om te frituren)
• poedersuiker

1. Meng melk en gist in een grote kom, laat staan ​​totdat gist oplost, ongeveer 5 minuten.
2. Klop de eieren en de gesmolten boter. Voeg 3 kopjes bloem toe en roer tot het een vochtig kleverig deeg wordt. Kneed het deeg op een met bloem bestoven werkvlak tot het deeg glad en elastisch is en niet meer plakt (ongeveer 10 minuten). Vorm bal. Doe wat olie in een grote schaal. Plaats het deeg in een kom. Dek af met keukenpapier of plasticfolie en laat het deeg rijzen tot het is verdubbeld (ongeveer 40 minuten).
3. Frituurpan op hoogste stand zetten. Deeg op met bloem bestoven werkvlak leggen. Druk deeg naar beneden, afdekken met een theedoek en laat gedurende ongeveer 15 minuten liggen. Bestrooi het deeg met bloem. Met behulp van deegroller uitrollen tot een lap van 30 centimeter. Met behulp van pizzasnijder in vierkant snijden. Snijd het deeg kruislings in 4 gelijke stroken. Snijd elke strip in 6 stukken; 24 rechthoeken in totaal.
4. 4. Bak de deegrechthoeken in hete olie tot ze goudbruin zijn, ongeveer 1,5 minuut per kant. Met behulp van schuimspaan de beignets op papier leggen om uit te lekken. Schik 3 beignets op een bordje en bestrooi ruim met poedersuiker.

[1] Cajun Cafe at the market, 1100 N Peters Street, New Orleans, LA (****-)

[2] Cafe Du Monde, 1039 Decatur Street, New Orleans, LA (*****)

[3] Irene’s Cuisine, 539 Saint Philip Street, New Orleans, LA (*****)