"Best ain't good enough" by Jon Cleary

De diagnose was eigenlijk al dagen geleden helder. Nog ver voor we de patiënt “live” hadden ontmoet.

We hadden een nachtje geboekt bij Naomi’s B&B in Springfield. Eén van de weinige plekken in Springfield waar nog plek was.

Twee dagen voor aankomst krijgen we een mailtje, met daarin strenge regels. Tussen 3 en 6 inchecken. En ze hoopte niet dat ze ons kosten in rekening moest brengen als we ons daar niet aan hielden. Oh ja, en het ontbijt is om half negen. Alleen als we echt niet kunnen, kunnen we een aanvraag indienen. De volgende dag volgt er nog een mail met aanwijzingen, codes en menukaarten van 20 restaurants in de buurt. De dag zelf krijgen we mail of ik toch vooral mijn mobiele nummer wil doorgeven waarop ze me kunnen bereiken. Neurotische toonzetting, hyper veel (non)informatie en vooral volstrekt niet passend bij de situatie.

Naomi’s B&B kenmerkt zich tot een kakafonie van thema-kamers. Wij hebben als thema Lodewijk de 14e, dus dat zal wel een hoop verzamelde kitsch zijn.

We komen binnen om vijf voor drie. Naomi is net bezig het ontbijtbestek voor de volgende dag op de tot bar verbouwde vleugelpiano te leggen. En dan gaat ze los, als een soort jonge dochter van Miss Bouquet (Keeping Up Appearances) en Basil Fawlty (Fawlty Towers). Een stemgeluid dat door merg en been gaat, in een volume alsof ze 100 mensen moet toespreken, met een grimas van een glimlach legt ze ons in een enorme ADHD-vaart uit hoe alles werkt. Van codes op de deur (simple, like an Iphone), de koffie bij het ontbijt (there’s the coffee, take a cup over there, tea water, cold water, juices), het zelfsluitende slot (if you hear, buz buz buz buz buz, it’s not me, it locks itself), Hoe je haar aanspreekt (If I’m not here I’m busy, so don’t come knocking at my door), alles wordt retesnel verteld en heeft allemaal een toontje van “we zijn toch niet gek met z’n allen, dit snapt iedereen”.

De kamer is uberkitsch. Hij staat vol met meubels die Franse romantiek moeten uitstralen. Maar het natuurlijk niet zijn. En de muur wordt ontsierd door een enorm zwart plat televisiescherm. Het is zoveel dat je zelfs in de grote kamer je kont bijna niet kunt keren.

Naomi vertrekt na de uitleg van de kamer (‘you hear buzz, buzz, buzz’). Wij zijn met z’n drieën al lekker in de “Wie kan Naomi het beste imiteren”-modus terecht gekomen. Hilariteit alom.

De volgende ochtend gaat het dan ook helemaal mis. De kleine ontbijtruimte wordt bijna helemaal in beslag genomen door de vleugelpiano-bar. Rondom de vleugel staan krukken waarop de gasten naast elkaar hun ontbijt kunnen nuttigen. Naomi probeert iedereen naar een plek te dirigeren. De vlekken dagcrème zitten nog her en der op haar gezicht. Blijkbaar is ze zo gehaast dat ze niet meer in de spiegel heeft gekeken.

Iedereen is totaal geïntimideerd door Naomi en is dus klokslag half negen in de ruimte. Maar dan blijkt er niet voldoende ruimte aan de vleugel-piano, moet ze bestellingen van iedereen opnemen (iedereen krijgt andere opties te horen), mensen gaan haar van alles vragen, twee  kinderen worden ongeduldig en in de hal neemt het aantal gasten wat ook een plek wil toe. In de kleine ruimte wordt het een totale chaos.

Naomi’s karaktertrekken worden nu volledig blootgelegd. De ene sneer na de ander wordt uitgedeeld aan de gasten die niet precies doen wat Naomi heeft gezegd. En dat allemaal op luid volume. (“You get your kids a drink, then I‘ll be back”, “Like we already discussed, the juice is in the fridge, the coffee is on the table”, “You can see I only have two hands, so only two orders at once please”, “glad sómebody told me we’re out of coffee”, “I said WAIT FOUR MINUTES before you use the coffeepress, then press!!”). Erica, Robbie en ik wisselen maar geen blikken, bang dat we in de lach schieten. Lijkt wel een heel goedkope klucht waar we in terecht zijn gekomen..

Dan kruizen Erica en Robbie alsnog blikken en gaat het mis, ze schieten allebei in een lachstuip waar ze ook niet meer uitkomen. Gelukkig zitten ze een beetje met de rug naar de rest van de gasten.

Na nog een half bakje koffie is Erica weer bij en vluchten we lachend en geintimideerd naar onze kamer.

Maar goed, daarom reisden we niet af naar Springfield.

Op een grasveld midden in het stadje vindt vanavond het Springfield Jazz & Roots festival plaats. De weerman waarschuwt ons voor een avond met veel onweer en regen. Dus eerst bij de Target een “nood-poncho” gekocht. Zitten we droog. Ja zitten. We kennen die Amerikanen inmiddels. Als er gras is, in combinatie met muziek, neemt iedereen zijn opvouwbare campingstoelen mee om zittend te genieten van de muziek. Dus dat hebben wij ook gedaan.

Het festival start met een Second Line. New Orleans traditie. Een lopend orkest, met veel blazers en slagwerk. Gevolgd door een stoet vaak feestelijk geklede mensen dansend met feestelijke paraplu’s. Dit is omdat Charles Neville (Saxofonist, onder andere bij de Neville Brothers...luisteren als je ze nog niet kent. “Live in Tipitina” is een aanrader) in april is overleden. Hij stond aan de wieg van dit festival en speelde alle vorige edities.

Laat in de middag speelt Jon Cleary. Jon is de (ex) pianist van Bonnie Raitt, maar in de muziekscene is hij vooral bekend van als de vaandeldrager van het rollende New Orleans Pianospel (Dr John, Professor Longhair, etc). Swingt als een gek. En hoewel hij Brits van geboorte is, behoort hij inmiddels tot de inner circle van de muziekscene in New Orleans. Met AJ Hall op drums (man, man, man, wat een drummer is dat, alsof er een hele New Orleans drumband speelt) en een bassist die grooved als een malle en ondertussen alle vrouwen op de eerste rij de indruk geeft dat hij het vanavond met veel plezier alleen voor hun doet. Anderhalf uur heerlijke New Orleans Funk, Blues en Jazz.

Rond etenstijd is hij klaar. Om in de “Vibe” te blijven wijst Erica ons de weg naar een Cajun/New Orleans restaurant in de mindere buurt van Springfield, net buiten het centrum. Goed gevonden. Op een industrieterrein (wat grotendeels is verlaten) ligt “Wayne’s Big Mamou”, een klein smal eethuisje. Het zit er stampvol (stoeltje of 40). We lopen langs de muur, langs de tafeltjes, naar de keuken. 

Daar legt de Afro-Amerikaanse eigenaresse de arm om Erica heen en wijst Erica erop dat haar veter los zit. 

Een blik in de keuken leert dat het er allemaal “Maniana Maniana” aan toe gaat. Iedereen staat te lachen, bij elkaar in de pan te kijken en grote eigenaar/kok staat grappend achter een enorm metalen fornuis verschillende ingedeukte metalen pannen te schudden.

Iedereen in de zaak krijgt een aai en een knuffel van de serveerster/eigenaresse. Ze kruipt bij mensen aan tafel om de bestelling op te nemen, zwaait en gebaart naar mensen buiten het raam en geeft alle kinderen haar onverdeelde aandacht. Het werk wordt gedaan door een supersnelle serveerster die tussen alle tafels doorvliegt.

Onze tafel wordt schoongemaakt en we kunnen zitten.

Dan blijken meer festivalgangers deze plek te kennen. Ineens is het hele stuk van de ingang naar de keuken vol met wachtende mensen en staat zelfs buiten een rij met wachtenden. Ze zijn wel beter voorbereid: ze hebben allemaal een grote koelbox of een sixpack bij zich, want Wayne heeft geen drankvergunning, dus als je een biertje of een wijntje wilt, moet je dat zelf meenemen.

Het eten is heerlijk, maar de sfeer nog leuker. Er wordt geroepen, gelachen, gegeten, het geluid van de keuken en de serveerster die bij elke tafel iets roepen als ze langs loopt (komt eraan ‘don’t move!!’, smaakt het, hi honey, ben er zo, 1 minuut...). Alles gaat vreselijk ongestructureerd, maar het komt goed. Oh, wat zouden we Naomi van de B&B hier graag zien...ze werd gek.

En het eten was heerlijk (Blackened Fish met cornbread en Jambalaya, crabcakes, Gumbo)

We keren terug naar het festivalterrein. De burgemeester wordt aangekondigd. Er komt een man met beige instappers, een kaki korte broek met grote zakken en een blauw T-shirt oplopen.

Hij begint een praatje over Charles Neville en “The Beautiful Springfield”. Allemaal grote woorden over Charles en Springfield. Einde van het liedje maakt hij officieel bekend dat 11 augustus voor altijd Charles-Neville-dag zal zijn in Springfield. En hij doet dat op een toon alsof hij het Democratisch Congres tijdens de verkiezingen toespreekt. “God bless Charles and beautiful Springfield”

Na een intermezzo van de kinderen en vrouw van Charles Neville komt Maceo Parker het podium op.

Hij wordt aangekondigd als een Funklegende. En dat mag je wel zeggen. Wie kan er nu zeggen dat hij met James Brown, George Clinton (Candy Dulfer) én Prince heeft samengespeeld.

Zijn band bestaat ook louter uit ex-bandleden van deze bands. Dus dat is 2 uur ouderwets funken. Veel improvisaties, veel “Funk it up!” en veel “We love you”. Wel te gek. De oude baas weet van geen stoppen. Om half 11 moeten ze echt de stekker eruit trekken omdat de geluidsvergunning niet meer toestaat, anders had hij nu nog staan.

En...het blijft (nagenoeg) droog, wonder boven wonder (God bless.....zou het dan toch?)

Vandaag rijden we via een mooie omweg terug naar huis. De rit brengt ons door de mooie “Green Mountains”. We gaan zelfs even naar de hoogste top, alleen daar aangekomen drijft er net een wolk op de top. Dus we zien letterlijk geen hand voor ogen. We passeren leuke dorpjes (Stockbridge, Wilmington, Pittsfield, North Adams), met dito winkeltjes (Amerikaans antique winkeltjes, een vanille-extract maker, bakkertjes, hippe koffietenten, hondenmuseum, sjieke hotels).

En dan gaan we de laatste week alweer in.....