"How it feels te fly" by Alicia Keys

16 augustus 2018 - New York, New York, Verenigde Staten

Gisteren zou een lange reisdag worden. Dat wisten we. Maar door vage toestanden bij de busmaatschappij Greyhound, werd het nog een beetje langer.

Vroeg weggereden uit Putney. Kusje op de grond van het “landgoed” als dankjewel voor de 2 fijne weken. De rit naar Boston duurt ongeveer tweeenhalf uur en eigenlijk rijd je tot aan de rand van Boston door het bos. Niet normaal, zoveel bos hier is.

In Boston hebben we de auto op een Valet Parking gezet, zodat Evie en Jeff hem daar later die dag weer kunnen oppikken. Was fijn rijden in de Audi Quatro.

Daarna met een shuttle en een bus naar South Station in hartje Boston. Daar zou om drie uur onze Greyhound naar New York vertrekken.

Voor 9 dollar van Boston naar New York, het leek bijna te mooi om waar te zin. Dat was het ook. Vijf over drie kwam de manager ons vertellen dat er waarschijnlijk de eerste drie uur geen bussen gaan. Waarschijnlijk....of twee uur....who knows....

Het leek mij zo romantisch...de Greyhound. Het komt in zoveel Rock ’n Roll songs voor. Maar het werd...de Peter Pan bus. Klinkt gelijk een stuk minder Rock ’n Roll. We konden de tickets omboeken, voor ongeveer 3 keer de prijs. Maar ja, die reed wel.

Time SquareDe bus is, in mijn ervaring, sowieso al een attractie in Amerika. Gewone mensen gaan namelijk niet met de bus. Dat bleek. Voor Erica zat een man 5 uur lang te bellen. Schuin voor ons zat een koppeltje chinees/geblondeerde blondine wat elkaar 5 uur heeft lopen aflikken. Naast mij zat een enorme zwarte man in oud t-shirt en gymbroek de hele weg onsmakelijk te eten en te drinken (en aan zijn zaak te krabben). De hele bus leek een verzameling bijzondere figuren.

Voor in de bus lag een jongetje van een jaar of 7 onder een dekentje te slapen. Het zoontje van de chauffeur. Pa kan geen oppas betalen, dus dan maar mee met de bus, 5 uur heen, 5 uur terug.

Maar goed, laat in de avond dus in New York. Hartje New York. Van de doodse stilte van Putney in het gekkenhuis rond Time Square. Twee uitersten. Groter verschil kan niet.

In Vermont zijn Amerikanen ook redelijk “normaal”, weinig uitgesproken of gek. Dat is gelukkig in New York nog wel steeds zo. Allerlei bijzonder figuren komen voorbij: Zakenlui op skycraperelektrische skateboard, Vietnamveteranen met een heel verhaal op een kartonnen bord aan de bedelstaf, flamboyante gay-vierders, boomlange zwarte fotomodellen op goud gespoten fietsen, halfnaakte joggers, zwaar gespierde bundels trainend in het gras, tuttige madammes met veel te pluizige hondjes, maaltijdbezorgers die door de city-jungle vliegen op hun fietsen, twee enorme borsten in een te klein shirtje van een tandeloze schreeuwlelijk. Het is er allemaal, in een slecht 1 kwartier kwam dit rijtje voorbij. Kun je nagaan als je er een dag loopt.​taxi

Ons hotel voor deze nacht ligt midden in het feestgedruis. Het is zo’n gekkenhuis, dat het ons bijna een beetje te veel wordt.

Volgende ochtend vroeg op. Via een hele lange en mooie wandeling door (het bloedhete) New York lopen we uiteindelijk naar een Pier in de Hudson Rivier. Daar krijgt Robbie Trapeze les.

platform

De wandeling gaat door drukke straten, veel verkeer, veel lawaai van bouwwerkzaamheden (er wordt echt ongelofelijk veel gebouwd hier) prachtige experimentele nieuwbouw (zo hoog dat je de laatste verdieping bijna niet kan zien) en de High Line.appart-ement

De Highline is een verhoogde oude haven-spoorbaan door de stad, die sinds kort dienstdoet als een modern stadspark, nadat een particulier had bedacht dat dat leuk zou zijn en een initiatief startte. Deels is het oude blijven liggen, deels is het als modern park ingericht, ene paar kilometer lang. Hij slingert op “1 hoog” door het stadsdeel Chelsea. Een prachtige manier om door New York te lopen, je loopt dwars door de stad, ziet overal het enorme lawaai en gekrioel, maar het park is mooi groen High Lineen rustig. Niet breder van misschien 15 meter, maar genoeg om een soort van rust te brengen. De Highline brengt ons tot bijna bij de Trapeze school. Deze zit hoog boven op een groot ex-haven kantoor aan de rivier, waar nu op het dak sportfaciliteiten zijn gebouwd.trapezeschool

Uitzicht op de haven en op de Hudsonrivier, maken het een spectaculaire plek voor een trapezeschool. Robbie krijgt les van een breed gespierde zwarte man met een enorme kroeskuif. Met ingesmeerd ontbloot bovenlijf treedt hij de dames en heren tegemoet. Vooral de dames lijken een beetje ineen te krimpen bij het aanschouwen 

fly

van dat getrainde trapezelijf.

In stappen worden ze door het trapeze werk heen geleid. Eerst ene beetje zwaaien, daarna zwaaien met een op-de-kop-hang truc en uiteindelijk van de ene trapeze naar de andere (bemande) trapeze vliegen. Spectaculair. En allemaal uitstekend en moedig uitgevoerd door Robbie.

Terug naar het hotel bij Time Square en met een Uber-taxi naar onze volgende en laatste stop, Brooklyn. We hebben Manhattan afgelopen jaren al twee keer bezocht, dus nu een klein beetje van de platgetreden paden af. Ons hotel zit in een oud industrieel pand en is heel mooi omgebouwd tot modern hotel. Omdat het niet druk is hebben we een upgrade gekregen, dus we zitten nu heel luxe in een mooi daughterappartement.

Morgen door Brooklyn en als het even mee zit naar (een oude wens van mij) Coney Island

Foto’s

2 Reacties

  1. Grietje:
    17 augustus 2018
    Wat een verhaal weer heel wat beleefd Nu nog evev genieten De Africagangers gisteren weer gezien met mooie verhalen.Veel plezier nog groeten uit een iets koeler zevenaar
  2. Caroliene:
    17 augustus 2018
    wauw supergaaf robbie!