"Rain Dogs" by Tom Waits

Op naar the Back Bay in Boston. De betere buurt, zegt men. En inderdaad, prachtige “Parijse” lanen (hadden ze eind 1800 echt afgekeken van Frankrijk) met Victoriaanse huizen aan beide zijden van de straat. Luxe winkels, dikke auto’s.

Met in Newbury Road een keur aan kleine winkeltjes. Sommige winkeltjes in het souterrain en anderen weer halfhoog in d prachtige Victoriaanse panden. Paar foodtruckjes, hip jong winkelpubliek, juicebarretjes, dat werk.

Hoogtepunt is de openbare bibliotheek van de wijk. Prachtig. Al geopend in 1852 en de op een na grootste bibliotheek van de Verenigde Staten, met maar liefst 24 miljoen boeken. Het indrukwekkende hoofdgebouwen is geïnspireerd op de Romeinse en Parijse architectuur.

Dan langzaam terug naar het Hotel door de mooie stadsparken van Boston. De architect van Central Park in New York heeft eerst uitgebreid geoefend in Boston op al zijn parken. Parken zoals alleen Amerikanen en Engelsen dat kunnen, lijkt het. En de parken liggen vol met mensen die de warmte (het is ook hier rond de 30 graden) proberen te ontlopen door lekker onder een boom te gaan zitten of liggen.

Op de stoep van Macy’s (de Amerikaanse V&D) was een leuk plaatselijk initiatief met een geheel onverwachte uitwerking te zien. 

De winkeliersvereniging bedacht dat het leuk zou zijn als er wat stoeltjes en tafeltjes op het pleintje zouden worden neergezet op het plein voor de Macy’s. Zo kon het winkelende publiek met tassen vol aangeschafte spulletjes even zitten en genieten van een ijsje, drankje of hamburger. Echter wat gebeurde er. De plaatselijke gilde van diplorables heeft de zomers gekleurde metalen stoeltjes in beslag genomen en ze op een rijtje gezet langs de winkelpromenade. Nu zit daar een zeldzame collectie randfiguren uit de onderste regionen van de Bostonse samenleving: halve garen, alcoholisten, zwervers, punkers, trailertrash, psychiatrisch patiënten, geknakte oorlogsveteranen....Als ware ze met elkaar het keuringsteam van de winkelparade, zitten ze naast elkaar kijkend naar het winkelende publiek. Bijna zo mooi als een antropologisch museum.

Koffers opgehaald uit het hotel en een paar honderd meter verderop de ferry gepakt naar Winthrop. We nemen afscheid van Boston. Mooie stad. Super groen, aangenaam sfeertje, mooie ligging aan het water. Wellicht niet in de top 5 van onze Amerikaanse steden. Maar als je in de buurt bent is het er aangenaam toeven.

In Winthorp blijven we 1 nachtje en komen Evie en Jeff morgen de huissleutel van Almere halen en de auto brengen. 

Winthrop ligt in de baai van Boston, is misschien 300 meter breed, aan beide kanten klotst het water tegen het dorp en wordt het voornamelijk bewoond door mensen die de regels van de stad zijn ontvlucht en er nu hun eigen rotzooitje van maken. Bijna alle huizen zijn in staat van ontbinding. De verf is van al het hout gebladderd, oude auto-onderdelen en andere aftands huisraad ligt om het huis en uitgedroogde plantjes staan eenzaam op de veranda's. 

Op de kruising in het middel van het dorp is een aftandse schuur met zo’n dicht klappende aluminium deur verbouwd tot liquor-store en houdt de plaatselijke supermarkt het midden tussen een tankstation, sleetse campingwinkel en magazijn voor kant en klaar voedsel. QuickFood heet het ook. Ik hou er wel van.

We eten bij Alia Ristorante, de plaatselijke Italiaan gerund door een Marokaan. Een smoezelig tentje van balken en bordeauxrood geverfde grindblokken aan de muur. Er staat een oude gitaar, twee elpees zonder hoes, een mislukt schilderij van Rome als decoratie en aan de wand hangen doorzichtige lappen stof gedrapeerd als gordijnen langs ramen waarbij de onderkant heel "vrij" is afgeknipt, de deur naar de toilet staat boven aan het trapje wagenweid open en om de posters en schilderijen hangen gekleurde stukjes stof.

De eigenaar is eenMarocan on Speed gekleed in een sportshort en een verschoten t-shirt: “Welcome Wecome Welcome, how many, 3, take a seat, menu?, Drinks?, if you want wine of beer, the liqorstore is on the end of the street, I’ll give you glasses, no extra charge.....” en zo maar door (ik heb dit heel snel getypt, net zo snel als hij praatte, met zo’n heerlijk Noord Afrikaans accent in zijn Engels).

Na ons pastaatje nemen we nog een ommetje door Winthorp. We hebben onze halve fles wijn nog mee.

Overal is het een beetje smoezelig en rommelig.