Love Or Confusion (by Jimi Hendrix)

Onze laatste bestemming in de VS deze reis. Seattle[1]. Hierna nog 14 dagen afkicken op Vancouver Island in Canada. Dus tijd voor wat evaluatiemomenten in de auto op weg hier naar toe. Was het wat we er van hadden verwacht? Is Amerika ook na langer verblijf nog superleuk? Was het lang genoeg? Blijft ons dit de rest van ons leven bij?

Amerika blijft ook na 3,5 maanden bijzonder. Robbie wist het met een mooi voorbeeld te illustreren: Amerika is net als die ober die gisteren zie “I’m glad to have you in my restaurant”. En zo is het. In Amerika ben je welkom. En Amerika is scheutig. Scheutig met alles:

Scheutig met complimenten: Of het nu je blouse is (ja ik heb ooit in het prachtige Groningen een Hawaibloes met saxofoons er op gekocht en die leidt hier tot veel reacties, terwijl in NL er nog nooit iemand een woord aan heeft vuilgemaakt), je bloedmooie dochter, het accentloze Engels van Erica, een “geleende” langharige Golden Retriever. Als de Amerikaan je een compliment kan maken zal hij dat niet nalaten. En of je nu met hem in gesprek bent of niet, of je hem kent of niet, of het gelegen komt of niet, het compliment wordt gemaakt. En zoals we allemaal weten leven we op complimenten (ooit gelezen dat een mens één op 7 loopt: pas na 7 complimenten is hij in staat één kritiekpunt te verwerken). Maar ook in het groot zijn ze er goed in. Als tijdens een parade een aanhangwagen vol gewonde en gehandicapte soldaten, politieagenten of brandweerlieden voorbij komt rijden, staan de mensen langs de kant op en worden de “helden” luid toegejuicht en worden hen allerlei fijne verwensingen naar het hoofd geslingerd.

Scheutig en vers en gezond eten: Ja, je leest het goed. Amerika is Amerika (ten dele) niet meer. Natuurlijk zijn de vette frieten en hamburgers in oversized portions er nog steeds, maar het gezonde, vetarme, organische aanbod is enorm. Daar kan NL niet tegen op. De groenteafdeling van de AH is er een zielig hoopje afvalfruit bij. Laat staan het biologische vlees, de verantwoord gevangen vis en de vele soorten noten en meel.

Daar lopen we jaren en jaren achter op wat hier gaande is op het gebied van lokaal, organisch voedsel produceren en verkopen. Waar NL steeds “Amerikaanser” wordt en het aanbod in restaurant toch voornamelijk bestaat uit de betere Hanos pakjes en platgeslagen diepvriesburgers, is hier vers, lokaal en healthy het thema.

Scheutig met porties: Hoewel al minder dan 20 jaar terug, zijn de porties van alles riant. Grote bakken koffie, borden vol met eten, 3 ons vleeswaar op een broodje, liters cola in een plastic beker, pakken melk van 5 liter, 4 kilo ribs voor de BBQ, onbeperkt ijsthee, bolletjes ijs zo groot als een ganzenei. Alle porties zijn groot en er is altijd (te) veel. De Doggiebag als ultiem uithangbord van “te veel”.

Scheutig met vriendschap: Van Amerikanen kun je “alles” krijgen. Binnen no-time nemen ze je op in hun “vrienden”-kring en wordt er alles aan gedaan om je het zo aangenaam mogelijk te maken. Buren, kennissen en dorpsgenoten bieden belangeloos hun diensten en materiaal aan. Ze nodigden ons uit voor lunches, diners, dagjes pretpark (met de hele schoonfamilie, nadat we ze één keer gesproken hadden, inclusief overnachting), fietsen worden uitgeleend, zwemkleding wordt binnen gebracht, verwarmde Marshmallows worden aangeboden. Het opnemen van mensen in een gemeenschap waarin ze vreemd zijn is tot kunst verheven.

Scheutig met Cultuur: In weerwil van wat wij altijd denken leken de Amerikanen tijdens onze 3,5 maanden uiterst hongerig naar cultuur. Boekwinkels, galleries, festivals, concerten, musea, muziekvoorstellingen, films, theaters. In bijna elk dorp, hoe klein ook, lijken deze zaken voorradig. Soms klein en kneuterig, maar vaak ook groots en meeslepend.

Scheutig met voorrang: Het verkeer (zowel het sociale als het automobilische) bestaat vooral uit veel voorrang geven. Ik heb in mijn leven nog niet zo vaak voorrang gekregen. Of het nu is als ik met de grote camper de snelweg over moet zigzaggen om de linkerbaan te bereiken. Of ik sta bij een zebrapad langs de weg. Of ik probeer met de fiets een drukke verkeersweg over te steken. Of ik wil de deur in terwijl een Amerikaan de deur uit wil. In bijna alle gevallen word je uiterst galant voorrang aangeboden. Maakt het (sociale) verkeer wel zo gemakkelijk. En gaat het eens mis en stoot hij je per ongeluk aan, dan wordt niet eerst uitgemaakt wie schuldig is, zoals in NL vaak het geval. Er wordt dan onmiddellijk excuses aangeboden zonder dat de “schuldvraag” ook maar een seconde Im Frage is. En we hebben duizenden kilometers per auto afgelegd. En ik heb heel wat afgestunt tijdens afslagen en keren op de weg om toch nog in de juiste route te geraken (verdwalen doe je maar zo, want de wegbewijzering stamt nog uit het jaar waarin de laatste T-ford van de band liep). Maar nooit een tuuterende auto, nooit een middelvinger, nooit een druk gebarende patjakker die zich luid schreeuwend afvraagt bij welk pakje boter jij je rijbewijs hebt gespaard. Nee, netjes even wachten, knikken en verder gaan.

Scheutig met optimisme: Het land en de mensen lijken allemaal zo optimistisch. Geen verzuurde verhalen, geen gezeur in de rij, geen gemopper in de winkel. Het lijkt allemaal een kwestie van aanpakken en doorgaan. Er lijkt overal een soort energie te hangen om dingen aan te pakken en beter te maken. Clubjes, vrijwilligers, winkeliers, verenigingen. Alles lijkt echt te leven. Heeft wellicht iets te maken met de historie waarin mensen hier natuurlijk kwamen om de ideale wereld te scheppen. Ver weg van het Europa waar ze vaak verdreven waren. Die kinderlijke naïviteit dat ze in een “door god geschapen paradijs” leven blijft nog steeds om hen heen hangen. Zij leven in het mooiste land ter wereld en dus schouders eronder. Het zal ongetwijfeld historisch niet kloppen, maar ik vindt het frappant dat wij in tijden van (relatieve) crisis een gevaarlijke lelijke malloot als Gekke Geert in het centrum van de macht zetten en ons land naar de klote laten helpen, terwijl Amerikanen in dezelfde periode een eloquente, welbespraakte, intellectuele, mooie man als Obama op die stoel zetten.

Scheutig met natuur: Ja natuurlijk, het kan makkelijk in een land waarin ruimte geen schaars goed is. Maar toch. De aandacht en het geld dat natuurparken hier krijgen en de zorgvuldigheid waarmee deze worden onderhouden en toonbaar worden gemaakt voor bezoekers kent geen equivalent in Nederland of Europa.

Ach en zo is er nog veel meer. Het is een gul en scheutig land, dat graag geeft. En valt er dan niks te mopperen?

Jawel.

• Hun kinderachtige geloof in de auto is bij het zielige af
• Hun enge “evangelistische” manier om als een dief in de nacht het christelijke geloof elke keer door je strot te duwen.
• De hemeltergende armoede. Als voorbeeld: we zagen in Fort Bragg een groot blauw houten huis wat elk moment kon instorten. Er zat nauwelijks nog verf op het hout, de ramen waren ingegooid of dicht getimmerd. En voor die ramen hingen smerige stukjes stof als gordijn. De kabels van de elektra staken op diverse plaatsen uit de muur. Een huis voor de afbraak. Wij stonden voor het stoplicht nabij het huis te wachten. En tot onze stomme verbazing zien we aan de wand een rij van 6 brievenbussen hangen met namen erop gekliederd. Zouden daar nog werkelijk mensen wonen? 6 mensen? Net als wij wegrijden zien we een familie met 4 kinderen uit het huis komen. Allen in lompen van kleding en te smerig om aan te pakken. Er wonen wellicht wel 6 gezinnen. Triest.
• Het stupide mantra van de Amerikanen dat belasting betalen het slechtste is wat hen kan overkomen. Terwijl iedereen die twee boeken uitgelezen heeft weet dat hoe meer belasting je betaald, hoe gelukkiger je wordt.
• De enge wapenwinkels en hun geloof in “het recht om zich te beschermen”. Shops vol pistolen, geweren, munitie en messen. Voor een ieder verkrijgbaar. Terwijl er elk jaar meer doden vallen door vuurwapengeweld in Amerika, dan dat er doden vallen onder de Amerikaanse militairen in oorlogen waarin Amerika betrokken is.....
• Het zielige gedoe met de vlag. Overal wappert die en overal plakken, naaien en zetten ze hem op. Alsof wij niet weten hoe die vlag er uit ziet. Alsof we twijfelen of iemand wel echt Amerikaan is. Doet toch een beetje denken aan het onzekere dikke joch uit mijn klas die om indruk te maken maar ging bodybuilden. Hij werd er niet minder verlegen van, maar had wel constant iets om mee te showen. Zoiets.

En wat is de eindconclusie? Amerika trekt meer dan ooit. Het positieve heeft zwaar de overhand. En ook na 3,5 maanden wordt dat niet anders. Hun scheutigheid voelt als een warm bad.......en we hadden graag nog even gebadderd.

Recept van de dag

Salade van Kreeft, Venkel en Kreeftenjus met Whisky

• 2 kreeften
• 1 sjalot
• 1 wortel
• 2 stengel bleekselderij
• 1 takje rozemarijn
• 1 blaadje laurier
• 1 teen knoflook, gehalveerd
• whisky
• 3 deciliter room
• 1 eetlepel cocktailsaus
• 1/2 eetlepel dragon, fijngehakt
• 2 venkelknollen
• boter
• 2 deciliter water
• room
• 1/2 theelepel xantana,  of een klontje boter
• 2 hart van venkelknollen
• olijfolie
• rode wijnazijn
• postelein

1. Snij de venkel grof maar hou het hartje apart. Dat gebruiken we later rauw als salade. De rest stoof je aan in een beetje boter en blus je af met water. Laat de venkel zo volledig garen.
2. Als de venkel echt zacht gegaard is, mix je hem in een blender fijn met een scheutje room en een snuifje xantana of een klontje boter. Kruid af met peper en zout.
3. Snij wortel, selder en sjalot grof. Snij de kreeften dwars in twee en verwijder het koraal. Hou dat apart.
4. Verwijder de kop van het staartstuk en snij ook de scharen los. Bak de stukken kreeft aan in olijfolie. Haal na 2 minuten de staartstukken uit de pan en laat de rest verder bakken.
5. Voeg de gesneden groenten, look en rozemarijn en laurier toe. Laat het geheel even goed aanstoven en blus dan af met de whisky. Flambeer het geheel en blus af met de room. Laat even inkoken maar verwijder ondertussen de scharen.
6. Verwijder de schaal van de scharen en het kraakbeen binnenin de schaar. Haal ook de staarten uit hun pantser. Verwijder het vlees van de pootjes en hak dat fijn tot een kreeftentartaar. Meng dat fijngehakte kreeftenvlees met een lepeltje cocktailsaus en de fijngehakte dragon en kruid af met peper en zout. Zeef de saus door een fijne zeef en kruid af met peper en zout. Mix de koraal eronder en zeef de saus opnieuw.
7. Snij voor de salade de harten van de venkel in fijne julienne en kruid ze met peper en zout, olijfolie en rode wijnazijn. Schik op een bord een veeg van de venkelcrème. Leg er enkele stukjes kreeft op. Leg er een quenelle kreeftentartaar tussen en werk af met de salade en enkele blaadjes postelein.
8. Druppel er een beetje saus tussen.

[1] Mayflower Park Hotel, 405 Olive Way, Seatttle, WA