Road To Nowhere (by Talking Heads)

“Canon Beach is Oregon’s answer on California’s Carmel”. Niet dat wij op een antwoord zaten te wachten. Want hoezo moet er een antwoord zijn....geen idee en je zet je zelf eigenlijk altijd voor gek...maar goed...wij reden vandaag naar Canon Beach. De weg kwijtraken was vrijwel onmogelijk. De 101 oprijden en die 230 mijl blijven volgen. Immer Gerade Aus. Na Bandon verschenen waanzinnig hoge duinen en 100 mijl lang gleed onze weg door het duinzand van de Oregon Beaches. Links de duinen, het zand en strand. Rechts binnenmeren en eilandjes.

De 101 is hier een allegaartje van wegen. Soms een snelweg, soms een dorpsweg, soms stil en verlaten, soms overcrowded met enorme vrachtwagens en plaatselijk verkeer. De weg wordt bevolkt door auto’s, campers, vrachtwagens en fietsers. Veel fietsers. Vooral mannen (en soms vrouwen) tussen de 45 en 55 jaar oud die zo nodig willen bewijzen dat, in tegenstelling tot hun amoureuze prestaties, het lichaam wel degelijk in staat is een hoogtepunt te bereiken. Tassen voorop, tassen achterop en op het stuur. Een te strak fietsbroekje, een te vel gekleurd wielershirt aan en een helm met aan de linkerkant een klein spiegeltje. Omdat hun gerimpelde nekje niet meer achterom kan kijken. Verbeten kijkend als ze een bultje moeten optrappen, daarbij het verkeer op de 101 ontwijkend. En dat allemaal om zichzelf weer te vinden, nog één keer gas te geven, hun levenscrisis te overdenken of om de ouderdom fietsend voor te blijven.

Maar de meest opvallende gebruikers van de 101 zijn de zwervers. Soms met tassen en zakken vol spullen op de rug, soms met een verwaarloosde gitaar of een plastic winkelwagentje, lopen bruin verbrande zwervers langs de zijde van de weg. Gekleed in vele laagjes smoezelige kleding. Haren vaak in een klont op het hoofd geplakt. Soms beslaan de afstanden tussen dorpen wel 50 mijl. En daar lopen ze dan. Vaak met een vastberaden zelfverzekerde tred. Alsof ze weten waar ze naar toe gaan. Maar het kan toch haast niet anders dan dat ze lopen van het niets naar het niets. Op zich een prettige levensinstelling. Niks mis mee. Maar door hun vastberadenheid lijkt het er ook op dat “het niets” blijkbaar doel genoeg is voor deze mensen. We zijn er tientallen tegen gekomen vanaf Cayucos. Sommigen zelfs meerdere keren. De afstanden die ze lopend hadden afgelegd met hun winkelwagentje waren enorm. Dagen lang lopen ze langs de 101 op weg naar...ja naar wat. Geluk? Eten? Onderdak? Op de vlucht voor politie, vrouwen of geesten? Opgejaagd? Liefde? Geluk? Of gewoon maar onderweg om niet stil te staan. En regelmatig zie je mensen ze iets geven. Soms wat eten of drinken, soms wat geld. En wat zou er in zo’n zak zitten of zo’n volgestouwd winkelwagentje. Waarom sleep je dat met je mee? Ik zou zeggen, gooi de rotzooi van je af en loop lekker over het strand. Maar blijkbaar kan dat niet, afscheid nemen van de rommel en dus delen ze de weg met ons, de Highway101.

Misschien zit er wel niet zoveel verschil tussen die fietsende vijftigers en de zwervers. Allebei op weg naar niks.

Na 125 mijl hing er een stank in de lucht en werden de oren verrast door een koor van zingende zeeleeuwen. Beneden aan een rots en grotten liggen honderden zeeleeuwen met elkaar te dollen en te spelen.

In Newport was het een drukte van belang. De vissershaven was vol in bedrijf en op de kade stonden tientallen mannen met netten, gevuld met kip en konijn, krabben te vangen. De vangst was behoorlijk, alleen bestond die grotendeels uit vrouwtjeskrabben. En die mogen niet gegeten worden volgens de Oregon-wet. Dus er ging meer terug dan dat werd meegenomen.

De lunch dus maar genuttigd in een visrestaurant[1] (met eigen vissersvloot). Verser kan niet. Het tweede deel van de rit werd al wat drukker. We komen dichter bij de steden (Portland en Seattle) en dus neemt het vakantieverkeer toe. Met als drukte-hoogtepunt The Tillamook Cheesefactory. Het werd al mijlen van tevoren groots aangekondigd. Bezoekers welkom, zei het bord.

Honderden auto’s voor de deur. Binnen kon je een rondje lopen door de kaasfabriek (achter glas). Maar daar was niks te doen. Zaterdag. Je kon kaas proeven (cheddar) en ze hadden (heerlijk....dat wel) ijs. En daar komen dan honderden mensen op af.

Om half vier reden we Cannon Beach[2] in. In 1800-nogwat is hier een kanon gevonden. Dus heet het Canon Beach. Nu een drukke badplaats met een prachtige rots waar Puffs (kuifduikers?) en masse op nestelen, maar nog bijzonderder, waar honderden enorme zeesterren zich vastzetten op mosselen zo groot als mensenhanden. Bij eb valt dat droog en zijn de zeesterren in al hun pracht te zien op het strand.

Vanavond voor de verandering Iers gegeten. Shepherds Pie[3]. Ook weer eens lekker. Wijn erbij en Ierse koffie na...en daarom nu een blog vol typefouten....

Recept van de dag

Skillet Shepherd's Pie

• 2 theelepel canola-olie
• 2 wortelen, geschild en in plakjes gesneden
• 1 ui, gehakt
• 1 stengel bleekselderij
• 500 gram mager gehakt
• 1/4 kopje bloem
• 3 teen knoflook, fijngehakt
• 1 eetlepel tomatenpuree
• 1,5 kop kippenbouillon
• 3/4 kop bier
• 1 eetlepel worcestershire saus
• 2 theelepel tijm
• 1 kop doperwten, bevroren
• 1 kolf maïs
• zout en peper
• 750 gram aardappelen (ongeveer 3 medium), geschild en in blokjes
• 1 eetlepel ongezouten boter, gesmolten
• 1/3 kop melk, opgewarmd
• 1/4 kop zure room, op kamertemperatuur

1. Oven op 180 graden verwarmen.
2. Verhit de olie in een ovenvaste koekenpan op matig vuur. Voeg de wortelen, ui en selderij toe en bak op matig vuur tot de groenten zacht zijn (8 tot 10 minuten). Roer het gehakt rul. Voeg de bloem, knoflook en tomatenpuree toe en bak 1 minuut. Roer de bouillon, bier, Worcestershire en tijm erdoor.  Breng het mengsel aan de kook op een matig laag vuur en kook, af en toe roerend, tot het dik wordt maar nog steeds sauzig (20 tot 25 minuten).
3. Roer van het vuur de erwten en maïs er door en breng het op smaak met zout en peper.
4. Kook de aardappelen gaar in een grote pan. Giet ze af en laat ze even droog stomen. Pureer de aardappelen met de boter, roer er de melk en zure room door tot een gladde massa ontstaat. Breng op smaak met zout en peper.
5. Smeer de aardappelen over de bovenkant van de vulling, zorg voor gelijkmatige verdeling en zorg ervoor dat de randen de pan afsluiten. Bak tot de vulling bubbelt (ongeveer 15 minuten). Zet het geheel onder de grill voor 5 minuten. Laat het 10 minuten afkoelen alvorens te serveren.

[1] Ocean Blue @ Gino’s, 808 SuthWest Bay Boulevard, Newport, Or 97365 (**---)

[2] Sea Breeze Court, 1015 South Hemlock, Cannon Beach, OR 97110

[3] The Irish Table, 1235 South Hemlock, Cannon Beach, OR 97110 (****-)