Is This The Way To Amarillo (by Albert West)

“Is this the way to Amarillo, where sweet marie op mie wait” zingt Robbie de hele dag achter in de auto.

De start was wat ongelukkig vandaag. Eerst zouden we de auto van de Texanen, inclusief sleutel van het huis, achterlaten bij een luxe parkeerplaats (waar je auto tijdens het overblijven vertroeteld wordt). De Texanen zouden dan van de eigenaar van de parkeerplaats de sleutel van huis en auto weer ontvangen en zo naar huis rijden. Maar helaas, de parkeerplaats was afgeladen vol. Ja, waar laten we dan de auto achter......en de sleutel? Na lang doorzeuren en zielig doen heeft Erica het toch voor elkaar gekregen dat we de auto mochten achterlaten. Maar daarvoor had ze wel in 40 graden allerlei managers en regelaars achterna moeten rennen. Daarna op naar de autoverhuur. We werden razendsnel in een grote KIA geduwd, bagage gepakt. Ze hoefden alleen bij de poort ons rijbewijs nog maar te zien. Dus niet. We moesten eerst naar het kantoor op het vliegveld aan de overkant om ons Nederlandse rijbewijs te laten kopiëren. Daar aangekomen vertelde de man dat hij ziet dat onze reservering is afgezegd, en dus kan hij geen auto meegeven........of we moeten hem de huur betalen. Maar die huur bleek een keer zo hoog als wat we bij de Nederlandse boeker hadden betaald. Dus met de Iphone toch maar naar de Nederlandse boeker gebeld, doorverbonden met een callcenter in India. Uiteindelijk is daar alles rechtgezet, maar toen waren wij al met al weer anderhalf uur verder. Dus toen plankgas richting Amarillo. Dat zouden we nooit halen, maar dat werd wel de richting. Snel nog een stoeltje voor Robbie gekocht (bij de verhuurder 60 euro voor de hele rit, in de supermarkt 19 dollar). En go.

Een prachtige rit. Lange wegen over heuvels waarbij je 50 mijl verder het einde van de weg zag verdwijnen achter de horizon. Maar ook vlak landschap met onvoorstelbaar veel windmolens, rode heuvels met dorre begroeiing waar je elk moment kluk-kluk achter een struik vandaan verwacht, ware het niet dat er regelmatig een roestige ja-knikker opdook, maanlandschappen en vergezichten met grote fel rode plateaus waarop koeien en geiten het laatste groen weg knabbelen. Dit is waarom rijden hier zo ontspannend is. Je rijdt rustig je eigen tempo en het landschap snelt als een voortdurende film aan je voorbij, elke uur volledig transformerend.

Het tempo was met cruise control redelijk hoog, waardoor we rond half vijf bij het eerste dorp aankwamen wat mogelijk als overnachtingsplek kon doorgaan. Te vroeg, vonden we....kregen we spijt van.

40 mijl verder het volgende dorp. Een onooglijk gat, met geen enkele noemenswaardige attractie en wel 15 hotels.....alle hotels vol.....er is net een landelijke conferentie van hulpverleners/

brandweerlieden/politieagenten/ambulancepersoneel uit heel de VS in dit stadje georganiseerd.

Dan nog maar 40 mijl verder naar het volgende dorp. Een nog onooglijker gat met hotels waar boven de deur hing :”Jesus never fails” en aan de rest van het hotel te zien was dat maar te hopen ook, want of het hotel niet deze nacht nog zou instorten zou ik niet durven te beloven. Het enige fatsoenlijke hotel leek wel duur, maar ja, je moet wat. Helaas. “It’s Texas Swing time mam, there is not a single room in this place”. We weten nog niet wat “Texas Swing” is, het trekt blijkbaar veel mensen naar onooglijke plekken, maar geen hotel dus.

Dan nog maar 40 mijl naar het volgende dorp. Het is rond 8 uur ‘s avonds, en daar treffen we in Post-Texas, in een straatje van niks, een lief klein oud hotelletje[1], 115 jaar oud, waar ze nog kamers zat hebben. We worden ontvangen door een hartelijke vrouw die ons wat onhandig te woord staat. Ze weet de prijzen niet, zoekt rommelig naar de prijzen in de paperassen achter de counter en lacht lief, en blijft praten. Vervolgens liet ze ons het hele hotelletje zien. Alle badkamers, keukens, kamers, bibliotheek. En alles met een enorm verhaal over ontstaansgeschiedenis, inclusief herkomst van het bad en de toiletpot.

Dan komt vervolgens in geuren en kleuren het verhaal dat de eigenaar naar zijn zus in Ierland is en dat die op sterven ligt. Maagkanker. Ook de vrouw van de man is er vandaag niet, want die is een jurk kopen voor de begrafenis (ja, de zus leek opgegeven). Dat zij een vaste gast is van het hotel omdat haar man hier vaak werkt. Dat ze meestal kamer 15 heeft maar nu in kamer 18 woont, dat de groenteboer drie straten verder is. Dat er een hond is die heel lief is. Dat er een stiekeme achteringang is die altijd open is...voor het geval dat, bla, bla bla bla bla...Na ons drie keer een hand te hebben gegeven, 2 keer onze naam gevraagd te hebben en Robbie 2 maal naar haar leeftijd te hebben gevraagd werd het ons te dol......Ja ja en wij moeten nog eten. We nemen de Suite...heel mooi ouderwets 2 kamer appartementje. Veel bloemtjesgordijnen, ruches aan de dekens en druk behang.

Bij het eten in de Mexicaan[2] ging het niet veel anders. Toen de serveerster doorhad dat we uit Nederland kwamen (zien ze natuurlijk nooit in Post-Texas) kregen we hele verhalen over school, haar broer die Duits leert en zijn hele leven al droomt van een carrière bij Mercedes in Duitsland, hoeveel weken de schoolvakanties wel niet duurde, alles was awesome en Oh My God....maar de rekening brengen....ho maar. Het zit hier in de lucht, denken we (het ruikt hier ook sterk naar afgebrande olie).

En daar zitten we nu. Ik zit te typen in de bibliotheek en Robbie en Erica trekken een bed uit de kast. De bibliotheek is een zaaltje van 5 bij 5 met twee luie stoelen van leer (bruin en donkergroen), een beige stoel met poef 3, lampen met geplooide lampenkappen die allen scheef staan op een gloeilamphouder in de vorm van een druipkaars en een ronde eettafel met 3 stoelen. De wanden zijn bezaaid met oude boeken met ruggen als die van een oude Winkeler Prins. Op de achtergrond klinkt het geluid van een sportwedstrijd die bekeken wordt in de lobby.

Morgen krijgen we weer een warm ontbijtje en gaan we verder richting Denver.

En de gastvrouw annex gast ratelt nu aan één stuk door tegen andere gasten en een vriendin aan de telefoon. Alles komt voorbij.

Recept van de dag

Tortilla met Rund- en Varkensvlees

• 3 eetlepel zonnebloemolie
• 250 gram varkensvlees,  in blokjes
• 500 gram rundvlees
• 100 gram ui, gesneden
• 1 teen knoflook
• 1 theelepel zout
• 1 theelepel chilipoeder
• 4 deciliter water
• 300 gram bruine bonen, (uitgelekt)
• 25 gram geraspte kaas
• Mexicaanse tortilla's

1. Bak in een grote koekenpan in de hete olie het vlees snel bruin. Voeg de ui, knoflook, zout, chilipoeder en water bij het vlees en breng alles aan de kook.
2. Zet het vuur lager en laat het in 2 uur zachtjes stoven tot het vlees bijna uiteen valt. Maak het gare vlees met een vork klein en laat de vleesragout zonder deksel inkoken tot deze dik wordt en al het vocht is verdwenen.
3. Doe de uitgelekte bonen en kaas in een pan en verhit zachtjes tot de kaas gesmolten is.
4. Vul de tortilla's met 2 eetlepels vlees en 2 eetlepels bonen en vouw de kanten van de tortilla dicht.

[1] Hotel Garza Historuic Bed & Breakfast, 302 E Mainstreet, Post, TX 79356

[2] Chapa’s Family Restaurant, 202 W 15th Street 4, Post, TX 79356 (**---)