A Good Country Mile (by Kevn Kinney)

Vandaag naar Monument Valley gereden. Mooie korte rit met een tussenstop in Mexican Hat (ook een genomineerde voor de leukste plaatsnaam tijdens deze reis).  Na een korte detour naar een fabelachtig uitzichtpunt over de mooiste meanderende rivier van de wereld, the GooseNeck (de rivier heeft hier een kloof uitgesleten van zeker 200 meter diep) rijden we richting de Valley, met de monumenten van de Valley steeds als panorama op onze voorruit.

Vlak buiten het park hebben we onze camper neergezet in het felrode zand[1], met uitzicht op het park.

Om 13.15 uur werden we verwacht voor onze “safari” van 2,5 uur door het park. Het waait hard. Er komt een wagentje voorgereden met 8 bankjes op de achterbak gemonteerd en een plastic dakje daarboven. De rest is open. De Indiaan (met een voor ons niet geheel te vatten versie van de Engelse taal) leidt ons het wagentje in en we rijden. Het waait al wat harder.

De eerste stop was een Hogan. Een Hogan is een bolvormig huisje van houten balken en rode aarde waarin de Navajo hier oorspronkelijk woonden (en her en der nog wonen). Heel typisch maar van Tipi’s hadden deze indianen nog nooit gehoord (flauw). In de Hogan zat een oude indiaanse vrouw wol te spinnen alsof ze net bezig was een mooi wandkleed te knopen. Het tapijt maken kost haar maar 5 maanden, zei de gids, “alleen zij kent het patroon”. “Wat kost dat?” vroeg een nieuwsgierige Amerikaan. De gids en de vrouw kijken elkaar vragend aan. Geen van tweeën heeft het antwoord. Er worden wat antwoorden gegokt door de twee. Helder. Die hebben nog nooit een tapijt in elkaar geknoopt. De vraag die blijft is, duurt het nu 5 maanden omdat de oude vrouw nog nooit eerder een tapijt in elkaar had geknupt....of duurt het bij een ervaren knoper 5 maanden.

Maar de volgende vraag was leuker. “Is er iemand met wonderschoon lang haar?”, vroeg de gids, kijkend naar Robbie. Robbie krijgt applaus van de groep en gaat naar de oude indianen-dame toe. Ze gaat voor haar op de grond zitten en de vrouw begint Robbie’s haar te borstelen met de achterkant van wat een rietbezem lijkt (later leren we in het museum dat dat klopt: de ene kant dient voor het stofvrij houden van de vloer, het andere eind is een haarborstel. Als ik thuis ben ga ik dat ook eens proberen met mijn Nilfisk). Nadat zij dat gedaan heeft legt de gids uit dat indianenmannen traditioneel lang haar hebben met een lage paardenstaart. Vrouwen knippen hun haar niet of nauwelijks. Om hun haar in de openlucht bij elkaar te houden rollen zij hun haar in een wonderlijke acht, die vervolgens met gekleurde touwtjes omwonden wordt. Terwijl de gids dit verteld verricht de Indianen-oma deze handelingen in een rap tempo in Robbie’s haar en binnen een paar tellen zit er een prachtig kunstige knot in de vorm van een 8 in het haar van Robbie. Weer applaus voor het mooie haar. Robbie staat verlegen op en neemt het applaus in ontvangst.

Daarna wordt in rap tempo ook nog even Erica’s haar onder handen genomen.

Gezien het levendige spel dat de wind met Be’s haar had gespeeld, was het leuk geweest als zij ook Be’s haar zou hebben gedaan. Maar helaas....

We stappen opnieuw de Jeep in. Dat is moeilijk zat, want onze bankjes zijn de eerste twee achter de cabine. Maar de laatste twee bankjes, bij de instap, worden in beslag genomen door de familie Vetschort. Met hun uitdijende vlees zorgen zij ervoor dat de toch al smalle doorgang de soepele doorgang kent van een bilspleet. Persen dus. Het waait inmiddels nog wat harder. De Jeep zet vaart richting de ingangspoorten van het park. Onderweg steken nog enkele wilde paarden de weg over.

Eenmaal in het park verandert de asfaltweg in een dirt-road van klei, rood zand, diepe gaten en kuilen. Stormachtige wind steekt op.

De bezienswaardigheden reizen langs ons voorbij en bij de eerste stop blijkt het al zo hard te waaien dat grote stofwolken van dun zand onze richting op komen.

Bij de tweede stop is alleen nog iets te zien als je de rug in de wind hebt. Het zand in je ogen maakt kijken naar de andere kant vrijwel onmogelijk.

Bij de derde stop verdwenen de haren van mijn benen (Lance-legs) en zijn mijn nek en onderarmen ontdaan van alle dode huidcellen.

Bij de vierde stop waren de zandwolken zo dik en intens dat we werkelijk geen hand voor ogen konden zien. Ah, zeuren over een kapotte airco in je camper, moeten de geesten hebben gedacht, dan zullen we je eens laten merken wat een echte frisse wind doet.

Bij de laatste stop wilde al helemaal niemand meer uit de Jeep stappen en zat het rode zand in alle gaten en spleten van ons lichaam en attributen (niet één van de fototoestellen deed het meer na de zandsafari)...... ten minste...niemand.... Bé, Anneke en ik voelden ons toch nog door de gids verleid om 5 minuten een wandelpad af te lopen voor een weergaloos uitzicht. De rest van de mensen achter op de jeep vervloekte ons omdat zij snel naar huis wilden. Zij mochten van ons nog 10 minuten in de loeiende zandwind in de bak van de Jeep blijven zitten. Ze trokken T-shirt over hun hoofden, deden handdoekjes en sjaals voor hun mond, probeerden met petten voor hun gezicht het zand uit de onderdelen van het gezicht te houden waar een gemiddelde KNO-arts graag in kijkt.

Na onze terugkeer (achter de berg was inderdaad een waanzinnig uitzicht en niet zoveel wind met zand) zet de gids snel koers naar de uitgang van het park, waar iedereen naar het toilet snelt om het rode zand uit zoveel mogelijk lichaamsopeningen te verwijderen.

Na een douche van 10 minuten komt het zand nog steeds uit onverwachte lichaamsgaten. Maar lol hebben we wel gehad, alleen veel schitterende uitzichten gingen gehuld in zandnevel.

Recept van de dag

Breakfast Burrito

• 2 aardappel (vastkokers), geschild
• 2 theelepel komijnzaad
• 1/2 theelepel grof zeezout
• 75 gram boter
• 50 milliliter zonnebloemolie
• 100 gram kerstomaatjes, gehalveerd
• 8 ei
• 50 milliliter slagroom
• 4 bloemtortilla’s
• 100 gram gruyère, geraspt

1. Verwarm de oven op 160 C.
2. Rasp de aardappels grof en plet 1 theelepel van het komijnzaad en het zeezout met behulp van een vijzel. Verhit 2 el van de boter en olie in een koekenpan met antiaanbaklaag. Bak de aardappels met komijn en zout in 10 min bruin en knapperig. Schep op een bord, dek af met aluminiumfolie en schuif in de oven.
3. Schenk de resterende olie in de pan en bak de tomaatjes snel op hun snijvlak bruin. Bewaar op een bord, afgedekt met aluminiumfolie. Klop de eieren en slagroom los. Veeg de koekenpan schoon en smelt de rest van de boter in de pan, schenk het eimengsel in de pan en roer tot het ei gaat stollen.
4. Leg de tortilla op een werkvlak en leg het aardappelmengsel in een streep in het midden. Verdeel roerei en tomaatjes erover en bestrooi met de helft van de kaas. Vouw de onderkant van de tortilla's naar binnen en vouw ze dicht. Leg in een ovenschaal, bestrooi met de rest van de kaas en komijnzaad en zet 15 min in de oven tot de kaas smelt. Serveer met koriander chilisaus.

[1] Gouldings Lodge Campground, Rock Door Canyon Road, Monument Valley, UT 84536