My lucky day (by Jon Dee Graham)

Met een slechte nacht achter de rug (Robbie was aan het spoken, spierpijn) en nog steeds tegen de 40 graden leek dit niet direct een dag voor grote actie. Buiten zijn is echt geen plezier nu. Zeker niet in slaperige toestand. Dus met de auto (airco op 10) een rondje gemaakt door Hill Country. Gegeten in Dripping Springs[1] (mooiste plaatsnaam tot nu toe). Daarna verder richting Austin afgezakt en om onszelf niet helemaal schuldig te voelen zijn we even gestopt bij Austin Zoo. Dat klinkt meer dan het is. 

We hebben tijdens eerdere reizen door Amerika wel meer gezien dat je hier blijkbaar zelf gewoon een dierentuin kunt beginnen. Dit was dus ook zo’n typisch gevalletje van doe-het-zelf hokken met dieren. De hokken zijn gemaakt van dat wat blijkbaar net voor handen was. Bij sommige hokken zijn zoveel verschillende soorten gaas over elkaar heen gebruikt dat de beesten (nadat alles ook nog eens enorm is verroest) nauwelijks zichtbaar zijn. Daar kwamen we toch voor, de dieren.

Tenminste.......nu waren de hokken de grootste attractie. Vanwege de hitte waren de beesten ook nog eens nergens te bekennen. Hier en daar kon je een beer zien liggen met zijn benen wijd voor een in de haast neergezette airco-waaier. Dat was het wel. En de paar dieren die de hitte wel konden verdragen, stonden muisstil uit angst dat elke beweging een verdere stijging van de lichaamstemperatuur zou kunnen betekenen. Dus na een uur rondlopen (dan had je ook wel de hele Zoo gehad) en nog geen 10 levende dieren (voornamelijk papegaaien) in actie te hebben gezien, zijn we maar lekker de auto ingekropen (Airco!!!!!!). En we hebben niet eens foto’s gemaakt.........te veel actie.....sweat.

We zitten nu een maand in de States en een volle week in Texas. Dus in de auto hebben we onszelf de opdracht gegeven na te denken wat ons is opgevallen: de Top 10 (doen alle talkshows ’s avonds; ‘ the Top Ten…..’ ), uiteraard in willekeurige volgorde:

Op 10: Texas is wit: In Texas is de veelkleurigheid van Louisiana en Mississippi volledig verdwenen. Een Afro-Amerikaan is hier bijna een bijzonderheid.

Op 9: De supermarkten zijn een feestje, bijna mooier dan een gemiddelde Franse supermarkt. Winnaar is de H.E.B.. Een Texaanse keten met supermarkten zoals je ze op de tekentafel bedenkt. Waanzinnige afdelingen groenten en fruit. Elke groente- en fruitsoort is voorzien van een beschrijving op de schappen over hoe je het gebruikt, maar vooral hoe je nu kunt voelen en ruiken wanneer groente en fruit ideaal eetbaar zijn en wanneer je het vooral niet moet meenemen. Er worden verse maaltijden gekookt, verse tortilla’s gebakken, verse guacemole (avocado-smeerseltje) geprakt, fruitsalades gesneden en Sushi gerold. Allemaal waar je bij staat en helemaal volgens jouw aanwijzingen. Vis ligt in grote stukken op tafels vol ijs, vlees wordt vers gesneden van de achter- en voordelen van de beesten. En het assortiment is enorm. Van zwaar ecologisch verantwoorde producten (bijna alles is er in een verantwoorde equivalent) tot kwaliteitswijnen tot een grote assortiment Europese en Amerikaanse kazen tot gewoon ordinaire Pepsi. Alles dus en een feestje om doorheen te lopen. (morgen gaan we naar het hoofdkantoor/vestiging van Whole-foods. Zou zware concurrentie moeten zijn voor lekkerste supermarkt.)

Op 8: Texanen zijn rijk. Van een economische crisis is hier niets te merken. Ze rijden in auto’s die niet ouder zijn dan 3 jaar, alle winkelpanden zijn gevuld, restaurants zitten hier op een doordeweekse dag overvol en armoede hebben we hier eigenlijk niet tot nauwelijks gezien.

Op 7: Amerikanen doen het kleiner. Ja natuurlijk, er rijden nog steeds veel grote pick-ups met zwaar ronkende motoren. Maar er rijden nu ook ineens kevers, mini’s, fiatjes 500, kleine jappen, Honda’s. Zouden ze het gaan snappen?

Op 6: De moddervette Amerikaan woont niet in Texas. Ja, we missen de moddervette Amerikanen in hun grijze legging die alles zichtbaar maakt. Het viel ons al op in New York en New Orléans, maar hier in Hill Country lijkt de gemiddelde lichaamsomvang redelijk normaal (of zijn we zelf dikker geworden en vallen ze niet meer op....Neeeeeee, het zou toch niet zo zijn.........).

Op 5: Het geheim voor de Wajong (jongeren die gehandicapt zijn) ligt in Texas. In elke supermarkt waar we komen staat er na de kassa aan het einde van de lopende band een jongen of meisje (vaak ook een wat oudere man of vrouw) die duidelijk wat minder begaafd is dan de gemiddelde Amerikaan. Ze groeten je vriendelijk en helpen je met het inpakken van je boodschappen en het inpakken van je kar. Soms gaat dat zeer nauwkeurig (koud bij koud, glas bij glas, groente bij groente, breekbaar bij breekbaar), soms onhandig (eindeloos gepiel met een zakje, in-uit-in-uit-in-uit-in-de tas), soms onder begeleiding van vreemde geluiden en geluidsuitstoten. Maar altijd met eindeloos plezier en toewijding. En je krijgt altijd een “Have a nice day” na.

Dat betekent dat elke supermarkt van gemiddelde grootte minimaal 25 gehandicapte jongeren in dienst heeft. Niet verstopt bij de lege flessen, maar als laatste contactmoment tussen klant en supermarkt.

De reden? Het wordt niet gepikt door het publiek dat een bedrijf zijn verantwoordelijkheid niet neemt. En de wet bepaald dat elke vestigingsvergunning gepaard gaat met een verplichting om alle soorten mensen in dienst te nemen. Da’s nog eens andere koek dan dat eeuwige Nederlandse gewauwel van “bij gelijke geschiktheid gaat de voorkeur uit....”

Op 4: Texas denkt groot. Texas is groot (groter dan Frankrijk en Groot Brittannië bij elkaar). Alles mag ruimte hebben. Huizen hebben enorme tuinen, eindeloze ranches, er worden gerust enorme weilanden in dorpen en steden vrijgehouden om er één keer per maand een markt op te houden. Een wijnboer vertelde hier op televisie: “mijn landgoed is bijna net zo groot als alle wijnboerderijen in Frankrijk bij elkaar. Dus ik verbouw ook alle wijnsoorten van Frankrijk”.

Op 3: Texanen hebben smaak. Ja waarom niet, maar Amerikanen staan nu niet direct bekend om hun fijne smaak (alhoewel het ontbreken hiervan bij ons wat wordt overdreven). Maar we hebben al zoveel leuke stadjes gezien, leuke winkels en heel leuke en lekkere eethuisjes, prachtige huizen, leuke Amerikaanse antiek zaken. Gewoon om jaloers van te worden. En ze kunnen wijn maken, echt waar. Maar het geheim is dat ze het nauwelijks buiten Texas verkopen, maar liever zelf opdrinken. Gelijk hebben ze.

Op 2: Je kan makkelijk twee nationaliteiten hebben (mijneer Wilders!). Texanen zijn in de eerste plaats Texaan. Iedereen heeft de Texaanse vlag in de voortuin hangen, op zijn wagen geplakt, op z‘n T-shirt genaaid, op haar tas geborduurd, op z’n kuiten getatoeëerd, op z’n keukenschort staan (ik heb er ook 1 gekregen). Maar daarachter zijn zo ook Amerikaan. Alleen een heel speciale Amerikaan, namelijk een Texaan (leukste spreuk, typisch Texas, vandaag op een bumpersticker: No Taxes = Texas)

Op 1: Waarom staat Texas in geen enkele reisbrochure over Amerika? Texas is prachtig. Mooie steden, prachtige natuur, leuke plaatsjes, mooie musea, overal fantastische livemuziek (van grootste stadionconcerten tot op-de-kruk-met-gitaar), lekker eten, meertjes om te zwemmen in bronwater-helder water, stranden, bergen en mooi weer.

Recept van de dag

Caesar Salade Met Kip

• 100 milliliter plantaardige olie
• 100 gram pancetta, in reepjes
• 2 dikke witte boterhammen of ½ baguette, in blokjes van 1 cm
• 200 gram Parmezaanse kaas, geraspt
• 60 g geschaafde Parmezaanse kaas
• 4 little gems, in grote stukken gescheurd
• 60 gram ansjovisfilets uit blik, in de lengte doormidden
• 4 kipfilets, gegrilld en in plakjes
• 1 ei
• 1 eidooier
• 1 eetlepel dijonmosterd
• 1 eetlepel azijn
• 2 ansjovisfilets, fijngehakt
• 1 teen knoflook, fijngewreven
• 200 milliliter plantaardige olie
• 200 milliliter olijfolie

1. Verhit de plantaardige olie in een zware koekenpan en bak de reepjes pancetta knapperig op niet te hoog vuur. Haal de spekjes met een schuimspaan uit de pan en laat ze op keukenpapier uitlekken.
2. Doe de broodblokjes in de olie waarin de pancetta gebakken is. Bak ze in een paar minuten goudbruin, haal ze er met een schuimspaan uit en laat ze op keukenpapier uitlekken. Doe deze croutons nog warm in een kom en strooi er 1-2 eetlepels geraspte kaas over.
3. Klop het ei in een grote kom met de dooier, mosterd, azijn, ansjovis en knoflook totdat een dikke, bleke massa is ontstaan. Voeg langzaam en al roerend de twee olies toe en doe er wat heet water bij als u de saus te dik vindt. Roer er de rest van de geraspte kaas door.
4. Doe de slabladeren voor het opdienen in een kom en maak ze aan met zo veel saus dat ze goed bedekt zijn. Bestrooi ze met de croutons, pancetta, kip en ansjovisfilets; eindig met de geschaafde kaas en wat vers gemalen zwarte peper.

[1] Creek Road Cafe, 301 W Highway 290, Dripping Springs, TX 78620 (**---)