"All along the watchtower" by Bob Dylan

Honderéénentwintig verdiepingen klimmen. Dat zou het uiteindelijk blijken te zijn volgens mijn Iphone. Robbie zou menig keer schelden en vloeken.

We gaan twee bergen beklimmen, de Dickie en de Welch in de White moutains. Het begint met een lange autorit dwars door de White Mountains, oneindig slingeren door het groen. Dan een afslag over een dirt road en dan start de beklimming. In eerste instantie is het een keurige boswandeling, weliswaar omhoog, maar in de schaduw van het balderen-dak. Maar ineens verandert het bospad in keiharde steen. Alsof je om een gigantische kei omhoog moet klimmen. De bomen verdwijnen en de zon brandt in onze nek. Op een kale rots klimmen we verder omhoog. We hebben de top bereikt na 90 minuten klimmen. De top van de Dickie. Want dan blijkt dat we na een kleine afdaling nog een klim krijgen die nog steiler verloopt en veel van onze klim en klauterkunsten vraagt, de Welch. Robbie vloekt en tiert, maar schiet ook wel weer in de lach als ze haar vader en moeder ziet worstelen met de klimpartijen op de kale steile rotsen van de Welch.

Na 3,5 uur wandelen keren we bezweet en met trillend benen terug op de parkeerplaats. 

In het plaatsje Lincoln ten we onze eerste hamburger deze vakantie. Van Bison, met avocado. Dat dan weer wel.

Omdat de benen moe zijn besluiten we de volgende Notch met de Cannon Mountain Aerial Tramway te nemen. Normaal een lift voor het skiseizoen, maar nu voor luie toeristen. Boven op de berg is een wachtoren die eindeloos uitzicht biedt tot aan Vermont (en bij helder weer zelfs New York)

Onder de toeristen dit keer een heel grote groep Orthodoxe joden. Gekleed in zwart wit met een grote talliet over de kleding voor de heren en stijve jurken en een bescheiden hoedje voor de dames. Het mannen hebben allemaal een keppeltje of hoed en langs hun oren een lange streng haar met een krul erin. 

Ze lijken zich geheel niet bewust van hun omgeving en volledig in zichzelf gekeerd. Het lijkt alsof de andere mensen lucht zijn. Ze lopen gewoon “door” ons heen als ze ergens langs willen. Zelfs als ik voor een moeder met kind in buggie de deur van de uitgang openhoud, lopen man en vrouw langs mij heen zonder me ook maar één blik waardig te gunnen (terwijl de gemiddelde Amerikaan in een dergelijke situatie je eindeloos bedankt en als je even pech hebt een heel gesprek aanpapt over geloof, inkomen, politiek en je herkomst). Alsof de deur geopend wordt door een automaat.

Beetje kreepy gevoel krijgen wij er van....ook al is er iets in het geweten van deze “Gutmensch” dat zich daar tegen verzet.

Op verzoek van Robbie (je we zijn haar na Dickie en Welch iets verschuldigd) eten we opnieuw bij de Flatbread Company. En wederom staan er mannen voor een enorm houtoven de lekkerste broden/pizza’s te bakken. Deze keer gecombineerd met een heerlijke IPA uit Vermont en een cocktail met cactus en tequilla voor Erica.