"Brothers" by the Vaughan Brothers

Laatste dag in Putney. Eens kijken of alles nog in de koffer past. Huis een beetje opruimen en de auto een beetje fatsoeneren.

Nog een laatste ritje naar de splitsing annex stadscentrum van Putney. We eten onze lunch in een gewoner dan gewoon Amerikaans ontbijt- en lunchtentje. “The Putney Diner”. Oud wit gebouw, aan de binnenkant 10 jaar geleden voor het laatst overgeschilderd, oud smoezelig tapijt op de vloer, bloemetjesgordijn, dorpsgek aan de bar en een menukaart waar geen einde aan komt (in één van de recensies op Yelp stond dat iemand teleurgesteld was in de nieuwe eigenaar omdat ze de keuze te zeer had beperkt.....). Zoals alles in dit tentje was ook de burger “mediocre”.

De middag was voor The Latchis Theater. Het Latchis Theatre is gebouwd in de art-decostijl en stamt uit 1938.  Het gebouw werd door de zonen van P. Patchis gebouwd, als memorial voor hun vader. P. Latchis, was een Griekse immigrant die een belangrijke zakenman werd in Brattleboro. Het Art Deco-interieur is wat pompeus met muurschilderingen en andere kunstwerken uit Griekse mythologie. Het gebouw is vooral bekend om zijn unieke mooie terrazzovloeren.

Daarover gaat nog een mooi verhaal (heb je hem weer). Ongeveer dertig jaar geleden kwam de conciërge van het theater de foyer in lopen en ziet een oude vrouw op de vloer zoeken met in haar hand een gescheurde, in leer gebonden schetsboek. Ze huilde tranen met tuiten. De conciërge vroeg of hij haar kon helpen. Wat bleek, ze was al jaren op zoek naar het terrazzowerk van haar grootvader en ze wist dat het ergens in New England was. Nu ze het schetsboek van haar grootvader naast de afbeelding op de vloer had gelegd, kon ze eigenlijk zeggen dat ze het gevonden heeft.

Het theater heeft 3 van dit soort prachtige gedecoreerde zalen en één afgetrapt zaaltje voor filmhuisfilms (je kent ze wel, van die films waar nooit een hond op af komt). Maar dat wisten wij niet. We hadden geen zin in Mama Mia deel “nu doet Cher ook al mee”, Mission Impossible “is Tom Cruise nu niet echt te oud” of een tekenfilm deel “zullen we Pixar nog een beetje nadoen”.

Dus beleef een documentaire over: Three Identical Strangers. En die draaien ze in het afgetrapte zaaltje. Grote bak popcorn en een Dr Pepper in de hand op de afgetrapte stoeltjes kijken naar een filmdoek wat volgens Robbie nog het meest leek op het Digibord van school (ik vond het een beetje een type Dia-scherm uit 1977)

Het verhaal van de documentaire is even ontroerend als huiveringwekkend. Drie jongetjes, een drieling, worden vlak na geboorte uit elkaar gehaald en aan drie verschillende gezinnen ter adoptie afgestaan. Bij toeval komen 2 van de jongens elkaar tegen op 19-jarige leeftijd (nadat de een van een school was afgegaan, ging het volgend schooljaar de andere naar diezelfde school toe. Op het schoolplein werd hij begroet alsof hij een bekende was, zo kwam de bal aan het rollen). Na publiciteit blijkt er ook nog een derde broer te zijn. Ze worden met hun verhaal wereldberoemd in Amerika.

Maar dan blijkt (echt gebeurd) dat ze onderdeel zijn van een gedragswetenschappelijk experiment waarvan nog meer adoptie-meerlingen studiemateriaal waren. Doel was om te zien wat iemand geestesziek maakt (allen hadden een geesteszieke moeder), de natuur of de omgeving.

De ‘geheime’ studie liep echter stuk toen de drie broers elkaar ontmoetten. Jarenlang waren de kinderen bestudeerd door gedragswetenschappers. Het studiemateriaal mag tot 2066 niet ingezien worden en ligt inmiddels in de kluizen van Yale-University. Een aangrijpend verhaal, temeer omdat dit experiment met kinderen werd uitgevoerd door een joodse organisatie vlak na de 2e wereldoorlog. En het lopt niet helaaal goed af met de broers, uiteindelijk. Tranen dus bij ons drieën.

We waren niet helemaal alleen in het afgetrapte zaaltje. Een rij voor ons zaten nog oude vouw en een oude trompelende baas, duidelijk joods. De man werd het allemaal te veel en verliet de zaal vroegtijdig.

Na de film hadden we nog één aanbeveling nog niet gedaan, HET BBQ-restaurant van Brattleboro, "On Top of the Hill BBQ" bezoeken. Een klein houten huisje aan de kant van de rivier, met daaromheen houten tafels en diverse afdakjes in een parkje. Bordje BBQ-vlees bestellen bij het gat in de muur, je krijgt een speelkaart mee en als je kaart wordt omgeroepen ("Queen of Clubs!!") is het vlees klaar. Gegrilde kip, pulled pork, brisket (rundvlees zacht gegaard op de BBQ), bruine bonen, coleslaw en cornbread. Plasticbordjes, plastic silverware (ze blijven het silverware noemen), grote plastic beker met versgeperste lemonade en een hand vol servetten. En kluiven maar aan de rand van de rivier.

Morgen gaan we van het ene extreem naar het andere. Van de totale afgelegen ligging van dit ruilhuis in een bijna ontvolkte staat met de eerste buren 5 kilometer verderop, naar de stad waar miljoenen mensen boven op elkaar wonen. Morgenavond zijn we, na een lange reis met auto en bus, als het goed is in hartje New York.