The Big Ranch (Los Lobos)

Op naar Mesa Verde National Park. Een kleine 50 kilometer van onze Big Ranch is de ingang.  Een prachtige rit door het park  Een rit door een heel ander landschap vol kliffen, afgronden en ver-ver-vergezichten. Mesa is het enige Amerikaanse park dat zich Nationale Park mag noemen vanwege Cultuur in plaats van Natuur. In Mesa Verde zijn resten te zien van Pueblo, een indianenstam die hier tot de dertiende eeuw woonde. Er zijn vijf grote nederzettingen die zijn gebouwd op beschutte plekken in nissen in ravijnen. Je mag ze alleen bezoeken onder begeleiding van een Ranger. Onze Ranger vandaag is Pat. Pat staat ons om kwart voor 10 al op te wachten op de parkeerplaats onder een afdak van oude boomstammen en schors. Pat is tegen de zeventig en werkt als seizoenswerker/Ranger in de Nationale Parken. Ze vertelt dat ze inmiddels met pensioen is en zomers een park in Amerika uitkiest waar ze als Ranger aan de slag gaat. Ze krijgt dan een klein salaris, waar weer wat geld vanaf gaat voor kost en inwoning in het park. Zo heeft ze elk jaar een ander vakantiebaantje voor de zomer. ’s Winters is er geen werk. Ze kan dan kiezen naar parken te gaan die wel open zijn, of tijdelijk “naar huis” te gaan. Los van de verkoudheid en een kuchje maakt Pat nog een kwieke indruk. Zeker gezien het parcours dat we gaan lopen en klimmen om bij de Pueblo-woningen te komen.

Wij gaan afdalen naar het Balcony House. In het Balcony House zijn ongeveer veertig ruimtes, het zijn kiva’s (soort overdekte schuilkelders), plaza’s en goed bewaarde kamers.

Door de Ranger beneden in het Visitor Centre is beloofd dat het een avontuurlijke tocht is. In het visitorcentrum zijn zelfs enkele ladders en tunnels opgesteld, zodat je kunt meten of je er überhaupt doorheen en overheen kan. We moeten onder andere een tien meter hoge ladder beklimmen en door tunnels kruipen om de grotwoningen te bezichtigen. Vandaar.

Trouwens wel te gek hoe in al de Nationale Parken zoveel enthousiaste Rangers werken. Je kunt geen Ranger tegenkomen of ze groeten je, in Visitor Centre’s staan ze je vriendelijk en uitgebreid te woord. En echt op elke vraag die je stelt komt een enthousiast en uitgebreid antwoord.

Pat kijkt eens naar een Belgisch gezin dat naast ons staat. Vooral moeders heeft de aandacht van Pat. Je ziet Pat denken....hoe gaat deze mevrouw door die tunnels. De Belgische moeder zal ongeveer 120 kilo wegen en maakt ook niet een al te fitte indruk. Pat verzint een list: "Gaat u op die schoenen de tocht doen?" Vraagt ze, wijzend op de teenslippers van mevrouw. "No, no" zegt de Belgische "only my husband is goin". Je zag de opluchting op Pat's face. Ze hoeft het pijnlijke punt niet aan te snijden.

Pat start dan met een complete uitleg van alle hindernissen die we onderweg zullen tegenkomen: houten ladders, nauwe doorgangen, zeer lage tunnels, plateaus zonder afscheidingen, diepe gaten en vooral de door Pueblo in 800 na Chr gemetselde muurtjes die de terrassen afscheiden, waar we niet tegen mogen leunen omdat ze zomaar naar beneden kunnen storten. Ze neemt nog wat veiligheidsinstructies met ons door. “And” zegt Pat “there is no way back”. Dus eenmaal begonnen aan de beklimming is hem ook afmaken.

Onderweg vertelt Pat honderduit over de Pueblo’s die er gewoond hebben. Vertellen is duidelijk “haar ding”. En af en toe overhoort ze ons ook even om te zien of we nog bij de les zijn.

Maar 1 ding wordt ook hier weer duidelijk: het idee dat natuurvolken in evenwicht leven met hun omgeving is een aardige façade. Ook de Pueblo pleegde roofbouw op hun omgeving. Zo erg zelfs dat ze slechts een jaar of honderd in de Cave-woningen hebben geleefd. Toen was het land uitgeput, alle bomen omgekapt en alle dieren gedood of verdreven. Dat maakt dat de Pueblo vetrokken richting de grote rivieren (Rio Grande en Colorado) en hun Cave-woningen achterlieten. Pas vele honderden jaren later had de natuur zich voldoende hersteld en vestigde zich nieuwe volkeren in het gebied. Neemt niet weg dat ze prachtige grotwoningen hebben achtergelaten op zeer onwaarschijnlijke plekken. En voor ons waren er ladders, kabels en opstapjes gemaakt. Maar men denkt dat de Pueblo’s als ware rotsbeklimmers tegen de wanden omhoog en omlaag klommen zonder noemenswaardige hulp. Zo waren ze veilig voor indringers.

Na een uur waren wij door onze Obstacle Course heen en stonden we weer zonder Pat bij de auto. Pat stond alweer klaar voor de volgende klim met de volgende groep.

Wij rijden langzaam het park uit (nog altijd 50 kilometer) en bezoeken onderweg nog een paar wat makkelijkere gelegen restanten van Pueblo huizen.

We pakken ook nog even het hoogste punt van de Mesa Vedre, zo’n 2500 meter hoog. Bovenop de heuvel was een aardig testje om te zien hoe helder de lucht vandaag was. We hadden mazzel met een zeer heldere (en schone) lucht vandaag, waardoor we minimaal 300 kilometer ver konden kijken.

Na een kopje koffie bij de Franse Bakker (echt waar, een boulangier/patisserie, met lekkere baguette, eclairs, kleine subtiele schuimgebakjes en lekker kleine koekjes) nog een rondje door Durango gedaan en daarna met BBQ spullen terug naar de hut op HD Ranch voor een worstje en een Burger op de Weber bij Sunset.

Net als we klaar zijn met eten komt de bazin van de Ranch nog even langs (zij was naar een paardenshow in Santa Fe met haar springruiters die rijden op Hollandse volbloedpaarden) met de 4 hounddogs. De 4 hounddogs ruimen vakkundig de tafel met BBQ resten af. Niks meer aan doen.

Oh ja, en we zijn nog een beetje aan het oefenen op de nieuwe afsluitende zin die gangbaar is geworden in (dit deel) van de Sates. Na "Heve a Nice Day" volgt nu telkens "Have a good one", maar dan zeer snel en een beetje onduidelijk uitgesproken. Het heeft even geduurd voordat we verstonden wat ze zeiden. Nu is het voor ons weer oefenen om het goed en cool uit te spreken: Hav'AGoode1" . Zoiets.

https://www.youtube.com/watch?v=x8LsbWpg4bY