Amtrak Cresent (by Scott Miller)

Twee dagen Amtrak. Een eigen coupeetje, met toilet dat tevens als zitdouche fungeert. Een bankje van amper twee meter en een stoel. In één ruk van New York naar New Orléans. Nu heeft het openbaar vervoer (buiten New York, Seattle en Portland) een slechte naam in Amerika. Het is vervoer voor de onderklasse. Een echte Amerikaan gaat met de auto. Al schijnt de Greyhound het ergste te zijn met zijn zwervers, losers, hippies en junks.

De coupe was netjes, een maaltijd om de 4 uur en de ontvangst door onze eigen gastheer hartelijk. Een vrolijke vijftiger die nog uit de kast moest komen.

Gek genoeg heb je in heel Amerika binnen no time met Jan en Alleman een praatje, maar in de Amtrak had iedereen zijn gordijntjes dicht en keek men ietwat geërgerd als je hun coupe passeerde en je per ongeluk nar binnen keer als de gordijntjes open waren.

Een paar stops werden gebruikt om de benen te strekken. Kleine hardloopwedstrijdjes met Robbie om de palen van het station heen moesten voorkomen dat we definitief spataderen zouden overhouden van de lange reis.

Op het station had Robbie wel gezelschap van een kleine peuter. Een klein donker jochie dat breed lachend achter Robbie aan liep. Zijn kleertjes had hij blijkbaar al een paar dagen als slabber gebruikt. Echt fris zag het er niet uit. De moeder, een hoogblonde dame uit Noorwegen, zag er al net zo smoezelig uit. Haar verhaal over de geboorte van haar zoontje/relatie met de vader was zo gecompliceerd, dat de taalbarrière er voor zorgde dat we alleen snapten dat het ingewikkeld was, zij in New York studeerde, ze op weg was naar het Jazz-fest in New Orléans, zou slapen bij een vriend, die niet de vader van het jochie was, dat de vader ergens in Europa was, dat zij ook niet precies wist waar en dat ze voor haar zoontje moest zorgen naast haar studie aan de Universiteit. Moeilijk dus.

De reis was mooi maar lang. Vooral de nacht. Slapen doe je niet echt in de Amtrak. De bedden zijn te kort, te smal en keihard. Maar het is vooral de claxon van de Amtrak die je wakker houdt. Iemand heeft verzonnen dat een Amerikaanse trein bij elke oversteekplaats, beveiligd of niet, meerdere keren de hoorn moet laten horen. Dat is volgens de sommige Amerikanen ook de reden waarom niemand bij een spoorlijn wil wonen en uitbreiding van het spoorwegennet in stedelijk gebied op heel veel weerstand stuit.

En je snapt wel dat een rit van bijna tweeduizend mijl heel veel spoorwegovergangen kent.

En natuurlijk was Robbie de populairste vrouw bij de (voornamelijk Afro-amerikaanse) dames in de trein: “Oh loooook at her eyeyeyeyes”.

Bij aankomst in New Orléans, laat in de avond, stapten we zonder verder na te denken in de eerste de beste taxi. Maar al snel bleek dat we weer een kluns eerste klas hadden als taxichauffeur. Hij vroeg weer tien keer waar we heen moesten, of we zelf de weg wisten en of we er al vaker waren geweest. Niet uit interesse, maar uit angst zoals later bleek. Hij bleef maar mopperen op ons en zich afvragen wie nou in hemelsnaam naar Pontchartrain Landing[1] op de France Road wilde. Wat ons natuurlijk ongerust maakte. In welk vreselijk oord hadden wij nu weer de laatste beschikbare kamer van New Orléans tijdens Jazz-fest geboekt?!

Zorgen om niks en geheel onduidelijk waarom de taxichauffeur zo bang was geweest. Oké, de camping lag wat afgelegen op een haventerrein, het was een pikdonkere nacht en straatverlichting ontbrak. Maar de camping was een doodnormale camping. En ons huisje…..waarschijnlijk die week nog gebruikt als bouwkeet, maar voor de gelegenheid omgebouwd tot slaapplek. Maar hij was droog en in New Orléans…dus…morgen Jazz-fest. Ons kan niks meer gebeuren.

Recept van de dag

Crabcakes

• 2 blik krabvlees
• 2 eetlepel peterselie
• 2 eetlepel crackers
• 1 ei
• 2 eetlepel mayonaise
• 1 theelepel mosterdpoeder
• 2 eetlepel azijn
• 1 eetlepel boter
• 1 eetlepel gemengde kruiden
• 4 tomaat

1. Meng krab met peterselie en geplette crackers. Meng ei met mayonaise en mosterdpoeder. Door vis doen en op smaak brengen met zout en peper. Burgers vormen en 1 uur in diepvries leggen. Daarna kort lichtbruin bakken.
2. De saus: verhit azijn met boter, kruiden en stukjes tomaat. Op smaak brengen met zout.

[1] Pontchartrain Landing, 6001 France Road, New Orleans, LA 70126