Big Yellow Taxi (by Joni Mitchell)

Gisteren was het de dag van koffers inpakken, camper uitboenen, huurauto voor de Fabers ophalen, camper inleveren, leen-auto bij zus van de Williamsen ophalen en dwars door LA naar Cayucos, 300 kilometer noordelijker, reizen.

We logeerden op het RV park van Long Beach (een leuk, mooi aangelegde badplaats waar Scheveningen nog een puntje aan kan zuigen). De autoverhuurder was 10 minuten rijden, de camperverhuur 2 minuten verderop, en 10 minuten verderop woonde de zus van de Williamsen. Appeltje-eitje.....NOT. Binnen een uurtje te doen.

Het ging al mis bij de autoverhuurder. De financiële afspraken die Be en Anneke met de Rabobank Dronten hadden gemaakt leken toch niet zo waterdicht. De creditcard weigerde het benodigde bedrag van de auto over te maken aan de auto-boer. Gelukkig is onze relatie met de bijenkorf-card heel innig, dus via die omweg alsnog de auto meegekregen. Maar we waren nu toch al een uur verder.

De camper inleveren kan snel. Kan......maar ging langzaam, want wij hadden nog een appeltje te schillen met CruiseAmerica. Dat werd een lang schilletje van praten, excuses geven, excuses aanvaarden, vraag en aanbod. Na veel heen en weer bellen tussen de HUB-manager (ja zo heette zijn functie echt) en hoofdkantoor van CruiseAmerica, bereikten we een deal over de compensatie voor de matige prestatie van CruiseAmerica.

90 minuten verder waren de handtekeningen gezet en konden we de taxi in (de auto van Bé en Anneke zat loeivol met bagage), die ons in no time naar de zus van de Williamsen zou rijden.

Komt er een limousine voorrijden met zwart geblindeerde ruiten en een lengte van zo’n 10 meter. De CruiseAmerica-manager bezweert ons dat de prijs normaal is en dat we kunnen instappen. Er komt een oud Indiaas mannetje uitstappen. Met een zware Indiase tongval vraagt hij ons waar we heen moeten. “1814 Petaluma, Long Beach”, antwoorden wij. “What?” vraagt hij. “1814 Petaluma, Long Beach”. Hij kijkt ons vaag aan, maar wenkt ons alvast in te stappen. De limousine bestaat uit twee korte leren banken op de korte einden en een lange leren bank over de volle lengte van de auto. Daartussen een lange houten bar met wijn-, champagne- en whiskyglazen, voorzien van servetten, een barretje, een luikje voor de ijsklontjes en een ijsklontjes tang. In de cabine is in het plafond een houten 8 aangebracht met rondom led-lampjes.

“1814 Petaluma, Long Beach”, herhalen wij nogmaals.

In het land van onbegrensde mogelijkheden denk je toch dat een TomTommetje wel zijn werk kan doen. Niks daarvan. We zitten nog maar net of de Indiase opa probeert het gevaarte in zijn achteruit het terrein af te krijgen, terwijl hij met zijn andere hand driftig telefoneert met de centrale: “1814 Petaluma, Long Beach, where is 1814 Petaluma, Long Beach”.......begint harder te praten: “1814 Petaluma, Long Beach tell me the way!”. Achterop komt een camper het terrein opgereden, maar onze Indiase opa ziet niks en rijdt gewoon door. Wij schreeuwen door de wagen dat hij moet stoppen, maar Indiase opa is zo druk met telefoneren dat hij niks ziet en niks hoort. De camper kijkt beter uit en stopt. De camper begint heftig te claxonneren.

Nog steeds hoort Indiase opa niks. Plots stopt hij het gevaarte (de wagen deint nog lekker na in zijn slappe Amerikaanse vering) op een vingerdikte afstand van de camper, draait zijn stuur met één hand naar links en geeft een dot gas. De limousine deint. Nogmaals steekt hij achteruit en de bijrijder van de camper besluit snel uit te stappen en Indiase opa aan de hand van wat aanwijzingen naar achteren te loodsen. Robbie roept alleen maar: “Dit wordt een rampenrit.....”

Indiase opa geeft zijn mobiel aan Erica door het raampje dat het bestuurdersdeel scheidt van het 8 meter lange passagiersdeel. Of zij even wil uitleggen waar we heen willen. Erica herhaalt aan de telefoon nogmaals: “1814 Petaluma, Long Beach”. De centrale kan het niet vinden. Na 5 herhalingen.....”Ah..1814 Petaluma Avenue, Long Beach”. De centrale begint omstandig aan de hand van allerlei gebouwen en herkenningspunten in Long Beach aan Erica uit te leggen hoe de chauffeur moet rijden. Erica stopt het gesprek vriendelijk en zegt dat dat toch meer het werk van de chauffeur is.

Robbie heeft inmiddels het angstzweet op het voorhoofd staan.

Intussen deint de limousine al over het beroerde asfalt van LA en lijkt Indiase opa ongeveer te weten waar hij heen moet. Van onze eerdere vraag of hij ook een beetje op Bé en Anneke in de rode Chevrolet wil letten omdat zij ons moeten volgen, lijkt hij zich weinig meer te herinneren. Hij scheurt de Freeway op met zijn gevaarte en switched als een malloot over de 5 rijstroken brede snelweg.

Na niet veel meer dan 10 minuten (en een poging tot een goed gesprek met ons...hadden we geen zin in.....) draait hij de snelweg af en rijdt een woonwijk in. Dan wil hij zijn kaartje aan ons overhandigen: “Just in case you need me another time”.

Hij stopt midden op de weg en wijst naar een zijstraat aan de overkant van het gras.”Daar is 1814 Petaluma, Long Beach”. Willen we hier uitstappen of moet hij de weg even inrijden, wil hij weten.. Moet’ie wel een paar insteekbochtjes maken... Nee Nee Nee Nee niet nodig. Je moet je eigen lot op overleven ook niet al te veel tarten.

“Hier is uw geld, we lopen wel......nee en aan een tip doen we deze keer niet”. Oef toch nog levend gered.

Bé en Anneke rijden ons van achter tegemoet. Met twee bezorgde blikken kijken zij ons aan......

De zus van de Williamsen is een aardige vrouw die ons de sleutels van de auto overhandigde, kort uitlegde hoe de auto werkt en ons veel succes wenst met onze 50 kilometer lange rit door LA, de dag voor Independence-day weekend.

Dat succes was wel nodig. Bé werd voor zijn eerste rit op Amerikaanse bodem gelijk verwend met een waanzinnig druk LA en rijen en rijen auto’s. Pas ver na Hollywood reed de boel een beetje door. Na een lunch[1] bestaande uit 3 bakken vol Quesedilla met kip en kaas en een kop koffie bij Starbucks, waren we tegen 19.00 uur (we waren om 9 uur vertrokken) in Cayucos. Maar we mochten wel rijden over de wereldberoemde 101, die de kustlijn van California noordwaarts volgt in een grillige lijn naar boven.

Daar wachtte ons een aangename verassing. Het ruilhuis is een prachtig Beachhouse met huiskamer op de eerste verdieping, een panorama uitzicht over de Pacific, 200 meter van het strand, Hot-tub in de tuin, bloeiende klimplanten over de balkons en voor Robbie een dikke lieve poes en........(vandaag opgehaald) haar nieuwe maatje, Cooper. Cooper is een Golden Retriever die we vandaag konden ophalen uit de kennel ergens in de heuvels van Cayucos. Cooper begroette ons op een wijze alsof wij al jaren zijn favoriete oppas zijn.

Dus vandaag stond in het teken van: strand op met de hond, en wandelen met de hond door Cayucos. En ook dat was een aangename verassing. Het strand is prachtig, breed en lang. Cayucos is een gezellige, rommelige badplaats met surfshops, koekjesbakkers, koffietentjes, antiekzaken en restaurants. Hier kunnen wij wel 5 weken vertoeven...lijkt ons zo.

En alles wijst op een enorm feest de komende dagen. De Amerikaanse vlaggen hangen al uit. De hele hoofdstraat is bezaaid met tuinstoelen die plekken markeren waar mensen de Parade op 4 juli willen bekijken. Voelt een beetje als Amsterdam aan de vooravond van Koninginnedag. Amerika maakt zich op voor een groot feest aanstaande maandag.....

Recept van de dag

Corn Quesadilla ’s & Monterey Jack Cheese Met Guacamole

• 4 kleine tortillavellen
• 4 blokjes Monterey Jack cheese,  (gebruik gerust jonge kaas van een blok of cheddar)
• 1 avocado
• 2 eetlepel olijfolie
• 1/2 sap van limoen
• 1 teen knoflook, geplet
• 1/2 groene chili, fijngehakt
• 1 eetlepel koriander

1. Ontvel en ontpit de avocado. Plet de avocado fijn met een vork en meng er alle overige ingrediënten onder. Kruid af met peper en zout.
2. Vouw de blokjes kaas in de tortillavellen en bak ze in een pan met een beetje vet krokant langs beide kanten.
3. Serveer met de guacamole.

[1] La Guadalupana Mexican Bakery, 18713 Sherman Way, Reseda, CA 91335 (***--)