Independence Day (by David Byrne)

Cayucos was al vanaf onze aankomst zenuwachtig. Mails vanuit ons huis in Almere dat er vandaag van alles zou gebeuren, buren die ons aanspraken of we wel wisten wat maandag zou losbreken, dorpsgenoten die druk zijn hun huis te versieren, dorpshuizen worden beplakt met rood wit blauw en sterren, stoeltjes en afzetlinten worden aangebracht om de beste zitplaatsen voor de parade. Het hele dorp is in rep en roer. “The 4th of july is coming”

Dus vanochtend, na de 5 km joggen over het strand, onder de douche (echt fantastisch in dit huis, ruime cabine met brede regendouche die uit het plafond komt), roodwitblauwe kleding aan, cowboyhoed op, linten in Robbie’s haar en de Ocean Avenue aflopen. Waar de Ocean Avenue vanaf ons huis normaal een rustig straatje is, eindigend in het centrumpje, waren nu alle randen van de straat bezet met geparkeerde auto’s en reed een langzame stoet auto’s door de straat richting centrum. De zijstraten volledig bezet met auto’s. Dan verschijnen er bogen over de straat met roodwitblauwe ballonnen en rijen, rijen en rijen opklapstoeltjes, met daar op, onder, bij, voor en achter Amerikanen die gekleed zijn in alle drie de kleuren van de Stars & Stripes.

En er is niemand die niet verkleed is. De sfeer is jolig en vrolijk. Er valt wat te vieren. Vrijheid. En dat doen ze dan massaal. De BBQ’s roken al, er wordt al vrolijk gedronken. Dan start de parade. Voorafgegaan door de Viper van de Sheriff (zou dat nou ook via aanbesteding zijn besteld?), gevolgd door drie militairen met vaandels. De rijen komen omhoog, gaan staan en iedereen met een militair verleden brengt de groet, de rest applaudisseert. Daarna volgt een stoet van hoogwaardigheidsbekleders, miss-en, oud-militairen, school- en sporthelden. Ze worden allemaal ontvangen met applaus.

De wagen met een enorme Stars & Stripes komt voorrijden: iedereen staat weer op, brengt pet en hoed naar het hart en toont eerbied aan de vlag.

Dan volgt 2 uur lang een bonte stoet van turnverenigingen, vrouwenwandelverenigingen, praalwagens, steltlopers, hondentrimsalon, veteranen, surfverenigingen, plaatselijke middenstand en andere ongein. Iedereen die een kunstje doet dat zich verheft boven het gemiddelde (of toch ook niet) wordt onthaald met gejuich en applaus. Er wordt uitbundig gelachen om ongein en goed bedoelde humor van de praalwagens.

De stoet wordt afgesloten door oude Amerikaanse auto’s en de helden van de plaatselijke brandweer. Dan vouwt iedereen zijn stoeltjes op en trekt men als een lange stoet achter de rattenvanger van Hamelen richting het centrumpje en het strand bij de pier.

Daar zijn stalletjes met eten. En waar je verwacht dat het daar wordt overheerst door de firma Vet&Goor kom je bedrogen uit. Een tentje met huis-gerookte tonijn en vlees op sla met een tortilla (echt een topper, verkoper heeft ook nog een gat in de muur restaurant in het dorp), BBQ-pork keurig geplukt en met een tomatensaus en koolsla op een broodje, Deense oliebollen (Aebleskivern), verse aardbeien met echte geklopte slagroom, brownies en shortcake, ceviche van garnalen met tomaat, tortillachips en avocado, vers kettle-baked popcorn (nog nooit zo lekker gehad) en rookworst van de BBQ. Ja kom daar maar eens om op een Hollandse braderie. De Amerikanen gaan ons echt inhalen op het gebied van eten, is mijn indruk.

Daarna het strand op om zandsculpturen te bewonderen waar de plaatselijke bevolking vanaf 5 uur ‘s ochtends al druk mee is geweest.

Tegen de avond trekt iedereen weer het strand op. Stoeltjes, dekens, spelletjes, haardvuur, eten en drinken mee en klokslag 9 uur wordt op de pier een enorm vuurwerk afgestoken.

Een leuk feestje dus. Ontspannen, vrolijk en duidelijk met liefde voor het land en de klassieke waarden (land of the free and home of the brave). Het appelleert wel heel erg aan de cliche-waarden van Amerika: Vrijheid, Lincoln, Dort, Uncle Sam en baton-meisjes. En daarmee is het gelijk een enorm wit-hetro-dingetje. Minderheden zie je niet, laat staan enige “kleur”. En eerlijk is eerlijk, de gemiddelde leeftijd ligt ver boven de mijne. En dat in een staat waarin bijna de helft van de bevolking bestaat uit jonge Spaanstaligen. Dus ja, het zal ooit een volksfeest zijn geweest, die uitstraling heeft het ook nog wel qua sfeer, maar het lijkt er (in ieder geval in Cayucos) op dat het maar een beperkt deel van “het Volk” is. Blijkbaar zijn die waarden voor de “nieuwkomers” van ondergeschikt belang en zien zij Amerika veel meer als een plek om economisch vooruitgang te boeken en niet als het land van de vrijheid, oneindige landschappen, in god we trust, cowboys en het beloofde land. Dat samenbindende element zou wel eens heel snel uit de Amerikaanse samenleving kunnen verdwijnen of verworden tot een folkloristisch element.

Maar wij waren en er bij en hebben bewonderd en verwonderd. En da’s aangenaam bij 25 graden aan de kust.

En vandaag was de laatste dag dat opa en oma bij ons “inwonen”. Ze gaan zelfstandig naar een zeer feestelijk gedecoreerde aanleunwoning in het centrum van Cayucos. Lekker dicht bij alle voorzieningen. Plastic bloemen, poppetjes, schommelstoeltje en elke kamer een eigen naam en thema (want ja op die leeftijd kunnen ze geen nummers meer onthouden, hè).

Recept van de dag

Kettle Corn

• 1/4 kopje olie
• 1/4 kopje witte basterdsuiker
• 1/4  kopje popcornmais
• 1 theelepel zout

1. Verhit de olie in een grote pan op matig vuur. Eenmaal warm, roer de suiker, zout en popcorn erdoor. Afdekken en voortdurend de pot schudden.
2. Zodra het poppen stopt pan van het vuur halen. Doe de popcorn in een grote schaal en laat het afkoelen