Blue (by Lucinda Williams)

De ochtend begon als een koude douche, maar eindigde al snel weer in een warme douche (in de Tros-radar-zin). Na alle zweet en vuiligheid hadden wij ons deze ochtend verheugd op een heerlijke warme douche. Maar helaas, geen warm water. De eigenaresse erbij gehaald en toen brak de paniek uit: oh jie, I’m so sorry, never happened, juist nu, hoe kan dat nou, nogmaals sorry, hoe kan dat nou, tjeeeeeeee, o jeeeeee, nogmaals sorry, moet ik kannetjes warm water halen, wil je langer blijven, oh oh oh oh.

5 minuten later kwam de eigenaresse terug. We hoefden maar de helft te betalen. Nou, dan wil een Nederlander zich wel koud douchen.

Vervolgens zijn we lekker op de porch gaan zitten terwijl de eekhoorn zijn nootjes peuzelde van het speciaal voor hem gemaakte schommeltje boven in de boom. De andere 4 gasten druppelden “binnen” terwijl de zon aangenaam de porch (uiteraard met stars en stripes) verwarmde.

We kunnen aan het ontbijt beginnen.....dachten we. Nee, eerst ging de eigenaresse omstandig 4 anekdotes uit haar 15 jarige bestaan als B&B aan ons voorleggen, inclusief gekke pasjes, grimassen, imitaties, overacting en scènes uit een musical. Vervolgens legde ze met veel bijvoeglijk naamwoorden het menu voor het ontbijt uit....we kunnen beginnen....dachten we.Nee.....we moesten nu nog even de hand van onze buurman/vrouw vastpakken (ik zat naast een nerd/editor van het Blanco-suffertje, Erica naast een oude dame en Robbie veilig tussen ons in) en in een gezamenlijk gebed werd de heer om zijn zegen gevraagd over ons aller leven, de zegen over “the trip of the people from Holland who came all the way tot Fredericksburg” en de zegen over het ontbijt op een wijze die er voor zou zorgen dat alle onderdelen van het ontbijt uiteindelijk ten voordele zouden zijn van onze gezondheid, geestelijk en lichamelijk. Amen.Nou dat laatste was gezien omvang en kwaliteit van het ontbijt ook zonder gebed wel gelukt. Heerlijke fruitsalade, vers geperste perziksap in een champagneglas met op de bodem een kers in bevroren kersensap, French toast gemaakt van gesmolten perzik-ijs, bloem, perzik en pecannoten opgediend met veel poedersuiker, een lekker losgeklopt roerei en 2 knapperige repen spek.

Maar we hadden haast, over één uur (75 mijl) moesten we bij de YO ranch zijn voor onze trail-ride. Dus na een dikke knuffel van de eigenaresse voor ons allemaal (en een kortingsbon van een tientje voor het geval we nog eens langskwamen), scheurden wij richting Mountain Home.

Precies op tijd (en na een paar verkeersovertredingen) stonden we voor de poort van de Yo Ranch...alleen...niemand had ons verteld dat de Yo Ranch 100 vierkante kilometer (echt waar geen typefout) groot was en dat het nog 20 minuten rijden was over een hobbelig weggetje (die het midden hield tussen asfalt, dirt road en een quildkleed) naar het hoofdgebouw met de paardenranch.

Maar goed, eenmaal aangekomen werden we opgewacht door Cowboy Henk. Grote cowboylaarzen met sporen, Wranglerjeans in de laarzen, dikke belt voor de riem, cowboyhoed op, vet Texaans accent, pretogen, een autoverkoperhangsnor en in zijn linker hand een plastic beker waar hij om de twee zinnen zijn blijkbaar overtollige speeksel met een dikke fluim in mikte.

Wij snel onze nieuwe laarzen aangedaan (ja die hebben een passende vuurdoop gekregen), zonnebrand aangebracht op bleke delen, doekie op de kop, zonnebril op de neus en met Cowboy Henk naar de paardenbak.

Daar stonden 3 prachtige westernpaarden opgezadeld. Eerst een korte instructie western paardrijden van Cowboy Henk: “Vergeet jullie Europese poeha bij paardrijden, gewoon bij de manen pakken, op de rug springen, teugels los in één hand achter de knoop, de andere hand vrijhouden (voor het gooien van een lasso naar een mooie cowgirl, om kluk-kluk bij zijn vlechtjes te pakken, je pistool tepakken, een kalf neer te leggen of een stier bij de hoorns te pakken voor een potje worstelen) en losjes in het comfortabele westernzadel gaan hangen”. Cowboy Henk was zijn plastic beker nu kwijt en spuugde nu zijn fluimen met een mooie boog de stoffige bak in.

Vervolgens nam Cowboy Henk ons mee voor een uitgebreide rit door de heuvels van de ranch, over dirt roads, bospaadjes, steile hellingen omhoog, door struiken, langs cactussen, bukkend voor takken, door greppels. Een prachtige rit, met mooie vergezichten en spannende afdalingen.

Robbie moest wel wennen aan de western manier van rijden. Ze moest eerst veel afleren, maar uiteindelijk genoot ze net zo als wij. Een prachtige rit! Gaan we nog eens doen. I’m a cowboy!!! Vervolgens nam Cowboy Henk ons mee terug naar de Ranch om daar elegant af te stijgen en samen met Cowboy Henk naar de Chuckwagon (cowboys aten vroeger op de prairie bij een speciale wagen, de Chuckwagon, waar de koks bleven om voor de cowboys lekkere stoofpotten op een kampvuur te maken) te lopen/waggelen, waar grote bakken met aardappelen in kaassaus, dikke plakken varkensvlees, sperziebonen, bruine bonen, brood, vette jus, sla en een cookie voor ons en alle cowboys van de Ranch klaar stonden. Het zag er niet uit, grote metalen bakken, plastic borden met vakjes en slijtagevlekken alsof ze al 10 jaar elke dag door de machinale wasmachine zijn gegaan.

Maar of het onze honger van de premiere-paardenrit was of dat het echt goed was, het smaakte meer dan zo maar lekker. En Cowboy Henk rochelde nog fijn wat in een plastic bekertje en nam vervolgens een kop thee, deed die vol met ijsklontjes en voegde daar vervolgens minstens 8 eetlepels suiker aan toe. “Sweet tooth”.

Maar Cowboy Henk had nog een verassing. We mochten mee naar een training van jonge stieren voor de Bull-riding. Als stieren twee jaar oud zijn worden ze getraind voor stierrijden. Ze krijgen dan een touw om hun kl.....n en op hun rug een machientje waarmee dat touw na 6 seconden kan worden losgelaten. Er zit dus niemand op de stier. Twee stieren moesten trainen omdat ze zaterdag aan een wedstrijd meedoen waarmee 100.000 dollar te verdienen is. De stier die het mooiste springt (alle poten in de lucht, kleine twist in de lucht en achterpoten boven de voorpoten) die wint. Cowboy Henk gaf ons drieën netjes uitleg en wij hadden dus een exclusieve demonstratie.

Toch wel eng om in zo’n stal te staan met alleen de twee trainers, een cameraman en 2 opgewonden stieren met een touw om hun edele delen.

De rit terug naar de uitgang van de Ranch weer gezocht, en in een rustige vaart naar huis gereden om nog lekker een potje te zwemmen (Robbie bij ons op de rug, waarna we haar er bokkend als een stier vanaf moesten gooien) na een heerlijke dag vol avontuur.

Recept van de dag

Mascarpone Gevulde French Toast met Peaches en Pecannoten

• 8 verse perziken
• 1/2 kopje suiker
• 4 mespunt gemalen nootmuskaat
• 1/2 theelepel kaneel
• 4 sneetjes Brioche, (Frans cakebrood)
• 1 handje pecannoten
• 1 kopje mascarpone
• 6 eetlepel poedersuiker
• 1 citroenzest
• 6 eieren
• 3/4 kop melk
• 1/2 theelepel vanille-extract
• 2 theelepel boter
• 2 theelepel plantaardige olie, of zoveel als nodig

1. Schil perziken, verwijder pitten, en snij ze in stukken en doe ze met de sap in een pan met dikke bodem. Roer de suiker, nootmuskaat en kaneel erdoor en kook op middelhoog vuur tot bubbels. Blijven koken, af en toe roeren, tot de saus een stroperige consistentie bereikt (ongeveer 10 minuten). Haal van het vuur.
2. Leg elke snee brood op een bord. Snijd een zak in elk sneetje, waardoor drie zijden intact blijven. Roer de mascarpone samen, poedersuiker, en de citroenrasp tot een gladde massa. Schep dit mengsel in een klein plastic zakje. Snij een hoek van de zak, en spuit zoveel vulling in de zak van elk sneetje dat het net past.
3. Klop de eieren, melk en vanille in een ondiepe kom. Smelt de boter met de olie op middelhoog vuur in een grote koekenpan. Dip elk gevuld stuk brood in het beslag, keg in de pan en bak tot ze bruin aan beide kanten. Serveer warm met de warme perziksaus. Bestrooi met de pecannoten.