Day After Day (by Los Fabulocos Featuring Kid Ramos)

Zaterdag en zondag waren drukke dagen. Maar leuk.

Zaterdag hadden we een afspraakje met de familie “Peyton” om met z’n allen op het strand te gaan om te Boogieboarden. Het water was ijskoud, maar het zonnetje scheen licht. Dus wetsuits aan, honden mee en met z’n allen het strand op. Heel gezellig.

Voor de avond hadden we 3 kaartjes gekocht voor een concert van Blues-guy Guy Davis. Maar bij nader inzien leek het Robbie toch leuker om te logeren bij de familie “Peyton”. Taal-barrière of niet, een logeerpartij is altijd leuker (leuker dan alles!). Dus op het strand heeft Robbie afscheid van ons genomen en is in natte badkleding de auto van Peyton’s familie ingesprongen en heeft de avond en nacht doorgebracht in Morro Bay.

Erica en ik vertrokken, uiteraard na een douche en verschoonpartij (we komen nooit meer van het zand af...tot in m’n poriën.....) naar Castoro Cellars[1] Winery in Paso Robles.

De “San-Luis-Obispo-Folk-Society” (ja, namen verzinnen voor 2 vrijwilligers en een beetje subsidie kunnen ze hier wel) had het georganiseerd. De setting? Stel je een glooiend landschap voor vol met wijnranken. Castoro Winery ligt op de top van een heuvel. Aan het einde van een kleine weg erheen staan 3 kleine huisjes in Italiaanse bouwstijl. Eén is de proeverij, de tweede is een winkeltje (met mosterd, kaas, azijn, chocola en allerlei andere dingen die je van wijn kan maken of die bij wijn te nuttigen zijn) en de derde wordt gebruikt als galerie en evenementenzaaltje. Daarvoor was een klein pleintje gemaakt met gras, bloembakken, bomen en grote platte stenen. Aan het einde van het pleintje, met de rug tegen de eerste wijnranken aan,  is een podiumpje gemaakt. De zon scheen rond 18.00 uur volop. In de evenementenzaal had het plaatselijke organic-restaurant[2] en -boerderij een buffet ingericht waar tegen een kleine betaling van kon worden gesnoept. Er was van allerlei lekkers: humus van bloemkool, tabouleh met kruiden, spiesjes met grote garnalen, draadjesvlees, sausjes, tomatensla, en een grote bak warme perziken met crumble-korst. En alles van eigen farm.

Het verhaal van het succes van dit restaurant is wel leuk: het was een reguliere boerderij die besloot  “Organic” te gaan. Om mensen te laten proeven dat het toch echt lekkerder is besloten ze om wat voorbeeldgerechten te maken die mensen op de boerderij konden eten. Het eten werd zo’n succes dat het restaurant (en de traiteur) zo hard groeide dat de boerderij nu alleen nog maar levert aan het restaurant. Als de levering aan het eigen restaurant gedaan is, is er niks meer over voor verdere verkoop.

We konden al het lekkers op de grasveldjes rond de proefruimte op picknickbankjes opeten. Wij deelden de tafel met nog 6 Amerikanen. Nadat al het lekkers naar binnen gewerkt was, bleek dat één van de Amerikaanse dames ook nog een enorme appelmoes-cake had gebakken. En daar hebben wij, naar oud Amerikaans gebruik, ook lekker van mee mogen smullen. Uiteraard met een wijntje van de Castoro Cellers. En mocht je een Zinfandel van Castoro in de slijter tegenkomen? Koop hem: heerlijk, van grote kwaliteit!

Door het eten voldaan namen we plaats op één van de plastic stoelen op het pleintje en begon Guy Davis, in zijn eentje, zijn optreden. Gezicht in de volle zon, boven zijn zwarte kale hoofd met strooien hoed de bladeren van 2 enorme essen en in zijn rug eindeloos lijkende rijen wijnstokken.

Guy Davis is een pure “Blues-er”, maar ook een groot acteur, schrijver, musicalster en bovenal verhalenverteller. Zijn stem is als een “gravelroad” zo rauw, zijn gitaarspel (fingerpicking, slide, 6 en 12-string) en zijn mondharmonicaspel zijn fenomenaal. Hij speelt echte oude Delta Mississippi blues (sluit je ogen en je hoort en ziet de zwarte slaven op de bloedhete plantages van Louisiana) en vertelt tussendoor ontroerende, spannende en vooral grappig anekdotes over ontstaan en aanleiding van zijn eigen en andermans liedjes.

Maar het zijn vooral zijn liedjes (zelfgeschreven en eerlijk gejat) die indruk maken. Puurder kan blues bijna niet gebracht worden.

Het publiek bestond voornamelijk uit plaatselijke “liefhebbers van goede muziek” van een jaar of 55. Beetje het type wat je op een gezellig VVD-jazz club tegenkomt. Beetje brallerig, blank als schoolbordkrijt (één zwarte in het publiek), hoog “salarisniveau” en semi-sportief gekleed (je kent ze wel: kaki korte broek, poloshirt, truitje om de hals....en daaronder witte sokken met iets te nette schoenen......dat type). Beetje een net publiek voor de blues, maar ze vonden het leuk. Vooral als een verhaaltje een beetje “schuin” werd, Guy wat sjanste met de dames of als er een Nico-Haak-moment (“doe jullie even allemaal mee?”) voorbij kwam. De heren in het gezelschap liepen met handen vol ontkurkte wijnflessen links en tussen alle vingers wijnglazen dragend rechts naar hun vrouwen. Dus toen Guy in de tweede set (en dus een aantal ontkurkte flessen verder) vroeg of de heren tijdens zijn song een “howlin’ wolff” na konden doen, gingen de gegoede middenklasse van Paso Robles even helemaal los.

Het bleef nog lang gezellig in Paso Robles zou wijlen GJ Droge zeggen.

Maar je snapt het, wij vermaakten ons zo, dat zorgen maken over hoe Robbie zich zou vermaken niet in ons op kwam.

De zondagochtend zijn Erica en ik vroeg begonnen met een lange wandeling met Cooper over het strand, om bij de pier de winkelstraat weer in te lopen en bij Kelley’s Coffeebar met een lekkere bak koffie en een vers gebakken “Oatmeal-bar” met cranberry (nog knapperig en warm van de oven,mmmmmmmmm) te ontbijten.

Eenmaal thuis knipperde de huistelefoon: er was die ochtend al 3 keer gebeld. Erica belt het nummer terug. Vicky, de moeder van Peyton, vraagt of we zin hebben om die ochtend mee te gaan op een boot waar een geheel verzorgde brunch voor ons klaar staat. Oh ja, de eigenaar van de boot heeft een eigen koffie zaak annex koekjes- en taartbakkerij in Morro Bay[3], dus alles is vers gebakken. Oh ja, by the way: Robbie loves it here.

Dat is in vaktermen: het ideale zondagochtendverzoek.

Robbie ontving ons in het huis van Peyton en brabbelt tegen ons van alles in het Engels. We stappen de auto in met het hele gezin “Peyton” en rijden naar de haven. Daar ligt een klein restaurantbootje aan de steiger op ons te wachten. De gastvrouw (buren van de familie “Peyton”) heet ons welkom en geeft ons een grote gedekte tafel in het midden van het bootje. De boot start zijn rondje door de Bay van Morro Bay (ja, ja, daarom heet het ook zo...goed bedacht). Aan beide zijden van de boot staat van allerlei lekkers opgesteld. Aan de ene kant zoetigheid; taartjes, fruit, cinnamonrolls, eieren, brownies, chocolade-cakejes, worstjes en ander lekkers. Aan de andere kant staat de gastvouw ommeletten te bakken en verse wafels in het gietijzer te schenken. Glaasje Champagne met verse jus erbij, kopje koffie en we varen heerlijk door de baai met rond de boot vogels, otters en tientallen zeehonden.

Af en toe het dek op lopen, af en toe een hapje nemen, zipje drinken en een beetje kletsen......echt zondag.

En Robbie? Als we die nog twee weken bij de familie “Peyton” laten zou ze:

a.dat niet erg vinden

b.zich prima redden

c.beter Engels spreken dan ik ooit gedaan heb.

De ouders van Peyton waren ook verbaasd hoe makkelijk het communiceren met Robbie gaat en in welk tempo zij zich de taal eigen maakt. En onze “truc” om in het Engels over haar te praten zodat zij het niet doorheeft, gaat niet meer lukken. Ze snapt er al veel te veel van.

Op advies van Vicky hebben we nog twee fantastische Organic-supermarkten in Obispo bezocht (New Frontier[4] en Trader Joe’s[5]). Je weet gewoon niet wat je ziet, proeft en ruikt. Zo’n enorm gevarieerd en mooi aanbod aan spullen om te koken, maar ook complete maaltijden van hun traiteur. In een stadje van 40.000 inwoners. Zelfs in heel Amsterdam is nog niet zo’n mooie “gezonde” supermarkt te vinden........prachtig.

Dus daar maar allerlei lekkers meegenomen voor het diner en dat nu net opgepeuzeld.

Dus ja, “day after day” leven wij hier het goede leven........ Als ze me vandaag zouden zeggen dat hier geen einde aan komt, maak ik met een tevreden gevoel de rest van mijn leven vol. Het leven is goed hier.....

Morgen: kippen keuren, misselijk draaien, achterwaarts breien, aars-schilderen, paardje aaien, varkens poetsen, taartje metselen, tomaatje pletten, schapen tellen, slang bezweren, oleander wrijven, hoogte vrezen....en daar horen natuurlijk bij (je raadt het al): The Fabulous Thunderbirds.

Recept van de dag

Puree van Geroosterde Bloemkool met Pitabroodjes

• 1 bloemkool, (in blokjes in 1 cm stukjes)
• 2 teen knoflook
• 2 eetlepel olijfolie
• 1/2 bosje bieslook, gehakt
• volle melk
• 1 eetlepel ongezouten boter
• 1 theelepel zout
• pitabroodjes

1. Verwarm de oven voor op 350 graden. Verhit de olijfolie in een middelgrote koekenpan op middelhoog vuur. Voeg helft van de bloemkool toe. Bak ongeveer 3 minuten tot bloemkool lichtbruin is. Zet de pan in de oven en bak gedurende 10 minuten. Haal de pan uit de oven. Voeg knoflook en zout toe. Roer tot het goed is gemengd. Terugdoen in de pan en zet in de oven gedurende 3 minuten. Voeg van vuur af bieslook toe. 
2. Andere helft van de bloemkool, melk en een halve theelepel zout in de pan doen en op laag vuur aan de kook brengen. Kook totdat de bloemkool echt gaar is. Zeef bloemkool en melkmengsel. Bewaar de vloeistof. Doe de bloemkool in een blender. Voeg de resterende halve theelepel zout en een eetlepel boter toe. Voeg de helft van het kookvocht toe. Pureer tot een glad mengsel. Als het mengsel te dik, verdun door het toevoegen van de resterende vloeistof. Serveer op de geroosterde bloemkool met pitabroodjes.

[1] Casoro Cellars 1315 North Bethel Road, Templeton, CA 93465 (****-)

[2] Thomas Hill Organics, 1305 Park Street, Paso Robles, CA 93465 (****-)

[3] Morro Bay Coffee Co, 948 Morro Bay Boulevard, CA 93442 (***--)

[4] New Frontier Natural Foods, 896 E Foothill Boulevard, San Luis Obispo, CA 93405

[5] Trader Joe’s, 3977 Higuera Street, San Luis Obispo, CA 93401