T for Texas (by Johnny Cash)

Ja, één dagje rust was wel weer genoeg. Vandaag zijn we afgereisd naar Penerdale Falls State park. Zo’n beetje midden in Hill Country. We hadden gisteren wat pech met de auto. Die staat nu bij de garage, nadat hij is opgehaald door de pech-service.

Dat duurde natuurlijk even, want vanwege de stormen en orkanen de avond ervoor had de sleepdienst de nodige lastige klussen (auto’s uit sloten, modderpoelen en modderpaden).

We rijden nu in een bonkige 4-wheeldrive uit 1991.

Het weer is hier wel een “dingetje”. Hier in huis zijn allerlei speciale communicatiesystemen aangebracht waarmee rechtstreeks contact kan worden onderhouden met “local authorities” ; een “all hazards and emergency alert monitor” hangt hier de hele dag te knipperen aan de muur. Drie van de zeven televisiezenders gaan voornamelijk over het weer en op elke zender loopt een balk onder in beeld met daarop de precieze locatie van stormen en tornado’s. Er staan constant tips onder in beeld wat te doen bij een tornado (ga naar het kamertje met de meeste muuroppervlakte ten opzichte van de ruimte, met andere woorden...poepdoos), tot op de minuut nauwkeurig wordt aangegeven per buurtschap hoe laat een storm aankomt en nieuwsuitzendingen bestaan voor ongeveer de helft uit verslagen van stormen, aankondigingen van nieuwe stormen en satellietbeelden met geinige kleurtjes. Dus wij kunnen lekker zeiken over het weer.....hier maken ze er een ware spannende soap van (gisteren is er hier niet zo ver vandaan toch weer een heuse tornado langs gesjeesd).

Ondertussen zweten wij peentjes. Het is 35 graden en bewolkt, dus behoorlijk drukkend en vochtig in de lucht. Maar ja, we gaan er toch op uit: naar de Penerdale Falls dus.

Een mooie rit erheen door een prachtig heuvelachtig landschap waar de wegen als lang slierten tagliatelle overheen zijn gelegd. Het was zondag, dus kerken druk bezet, maar op de wegen heel lekker rustig.

Ging het toch nog bijna mis met de wildlife hier. Vlak voor mijn auto stak een hert de weg over de berm in, dat was schrikken. Maar het hart zat pas in de keel toen het hert in de berm rechtsomkeert maakte omdat hij op een hek stuitte. Met dezelfde snelheid stoof hij nu van rechts de weg op. Centimeterwerk tussen hert en mijn bumper.

In het park een flinke hike gemaakt. Halverwege werd het Robbie even te veel: “Ik stop” ze ging in protesthouding midden op het pad stilstaan en schreeuwde “en maakt het jullie dan niks uit dat ik hartstikke pijn aan mijn voeten heb, enorm moe ben en bloedje snik zwetende heet ben.....!!!!!!!!”.

Maar goed, de geruststellende opmerking dat we al halverwege waren en daarna in de rivier zouden gaan zwemmen maakte dat ze vervolgens delen bergop rennend kon afleggen.

Het spelen in de rivier, met een kleine waterval, maakt vervolgens weer veel goed. (toen iets te veel meisjes de waterval op wilden klimmen en Robbie eraf wilde duiken riep ze de meisjes toe ‘Be Careful!!!!!’)

Het park was weer op z’n Amerikaans ontdaan van elke commerciële activiteit, dus eten was er niet. We hebben de rugzak tot op de laatste totaal vermorzelde oude mueslireep geplunderd. Pas tegen drieën zaten we weer op de weg en na een lange rit door paden en weilanden (vee op de weg) stranden we in Blanco. Het heeft de naam dat er onweerstaanbaar lekker Lavendel-lemonade wordt verkocht. Maar dat kroegje was dicht op zondag. Vervolgens hebben we aan de overkant van het plein een pecan-taartje gegeten in een kroeg die rook naar 80 jaar feestzaal[1] (citaat van Erica). Het was er muf, meubilair op z’n laatst vernieuwd in 1972, half vergane hertenkop aan de muur (de vellen van de oren hingen er letterlijk bij), wereldvreemde zoon van 2 meter als kok (zo’n ventje dat z’n voeten niet optilt tijden het lopen, waarbij een T-shirt altijd te kort en veel te breed is, spijkerbroek die net voordat hij definitief afzakt op de edele delen nog steun vindt, witte sportsokken, versleten pet achterstevoren op z’n hoofd en het café inkijkend alsof hij vandaag voor het eerst is losgelaten en nu pas ziet waar hij de afgelopen 10 jaar voor heeft staan koken), vergane pitrietwanden als afscheiding voor de niet meer in gebruik zijnde delen van het café en half lauwe koffie.

Maar........het café is legendarisch en wereldberoemd. Omdat het een rol heeft gespeeld in een in de Oscar-winnende “True Grit” van de Coen-brothers. Net als het tegenover gelegen Court-House overigens.

Dus ja, daar kunnen ze weer een paar jaar op teren zonder de tent een likje verf te geven.

Recept van de dag

Texas Pecan Pie

• 1 “Pie”-bodem, zie recept hieronder
• 1/3 kopje ongezouten boter
• 1 1/4 kopjes donkerbruine basterdsuiker
• 1/2 kopje suikerstroop
• 1/2 kopje rietsuikerstroop
• 4 ei, losgeslagen
• 1-2 theelepels  vanille
• 1/4-1/2 kop slagroom
• 1 1/2-2 kop pecannoten

1. Oven op 200 graden voorverwarmen.
2. Meng de gesmolten boter met de suiker, stroop, ei, vanille en slagroom. Doe de noten erbij.
3. Giet in de voorgebakken bodem en bak ongeveer 40 minuten in de oven.
4. Af laten koelen in de koelkast voor het serveren.

Pie-bodem

• 1,25 kopje bloem
• 3/4 kopjes boter, koud
• 3/4 theelepel zout
• IJswater

1. Doe de bloem in een middelgrote kom. Gesneden boter in stukken toevoegen aan bloem, samen met de zout.
2. Met behulp van twee messen, of je vingers, mengen tot het deeg lijkt op kleine erwtjes. Voeg ijswater toe met een eetlepel tot het deeg begint samen te komen.
3. Kneed het deeg, met behulp van je handen, in de kom twee of drie keer door, totdat het een bal vormt.
4. Kneed het nog twee tot drie keer.
5. Laat het een half uur rusten in de koelkast, omwikkeld met folie. Rol het voorzichtig uit en leg het deeg op de bodem van een bakblik. Eventueel voorbakken in een oven van 200 graden.

[1] Sunset Restaurant Bar, 418 3rd, Blanco, TX 78606 (*----)