Gone Blind (by Sue Foley)

We zouden vandaag naar Kerrville gaan. Dat bedachten we gisteravond laat. Waarom?

Nou 4 behoorlijk goede redenen:

1. Kerrville leek op redelijke afstand van Wimberley te liggen

2. Er was een muziekfestival gaande

3. Er was een “Arts en Crafts” market tijdens Memorialday-weekend (grootste van Texas)

4. Het heeft een centrum met gerestaureerde gebouwen.

Maar ja

1. Het bleek via allerlei kringelwegen 2,5 uur rijden

2. Het muziekfestijn was een 18 daags festival inclusief kamperen in zelf geknutselde tenten, waterpijp, kinderen met vuile voeten en snoeten, linzen eten, pa en ma allebei in een Afghanistanjurk en je haar 18 dagen niet wassen zodat het in van die fijne dreadlocks samenklontert, luisteren naar vage, onbekende, weeïge folkmuziek (en 35 dollar per persoon per dag)

3. Memorialday-weekend start overal op vrijdag, maar in Kerrville op zaterdag

4. Er waren drie oude gebouwen in een lelijke winkelstraat. De rest was ordinaire nieuwbouw zonder enige vorm van stadsplanning.

Dus.............

Teruggereden, dan maar een ijsje in Boerne[1] eten. Ook leuk.

Boerne had wel een leuke winkelstraat en liet ook al vast zien wat ons volgende week in Fredericksburg te wachten staat......Duitse toestanden. Dus ja, dan rijd je veel auto, en beleef je niet bijster veel.

Maar, ik wil nog wel twee anekdotes kwijt. Niet omdat die nu per se zo interessant zijn, maar gewoon omdat ik ze leuk vond en niet wil vergeten.

De eerste anekdote speelde zich een aantal dagen geleden af en geeft mooi aan hoe het perspectief van waaruit je een land bekijkt bepaalt hoe je de werkelijkheid waarneemt:

We zouden in Braunfels met een stoomtrein door het park. De stoomtrein werd bestuurd door een 73 jarige man die 3 dagen in de week als bijverdienste op zijn karige pensioen de lokale stoomtrein bestuurt. Nadat de rit was afgelopen raak ik in gesprek met de machinist. Nadat ik verteld heb dat ik uit Nederland kom vertelt hij mij dat hij familie heeft wonen in Terneuzen, een nichtje.

Hij zegt: “I’m gonna tell you a story”, z’n ogen glimmen van pret. “Wat ik voor bijzonders heb meegemaakt in Nederland”. Ik ben vol verwachting: drugs, de wallen, diefstal, gevallen van de fiets, mayonaise op de friet, levende wezens op klompen...wat zal het zijn. Hij vervolgt “Ik was op vakantie in Duitsland, 15 jaar geleden. Het was in januari en het sneeuwde die dag enorm. Ik zou eigenlijk naar mijn nicht in Terneuzen rijden, maar de drukte overdag en de sneeuw weerhielden mij ervan. Ik was bang voor glijpartijen, slecht zicht en drukte. Ik bedacht me dat het wellicht slimmer zou zijn om overdag te rijden”. Hij kijkt mij even aan met een blik van: waar of niet?  Hij vervolgt: “ Mijn vrouw was het met me eens. Ja, die leefde toen nog. We zijn ‘s nachts om 12 uur vertrokken en zijn in één lange ruk over de snelweg van Emmerich naar Terneuzen gereden”. Hij houdt even stil, kijk mij aan en zegt “Guess what?”.

Er ging van alles door m’n hoofd: sneeuw weg, Terneuzen weg, verkeerde kant op gereden......haalde m’n schouders maar op: geen idee.

“Ze hadden de hele snelweg van Emmerich tot aan Terneuzen verlicht!!!!” en hij kijkt mij aan met een paar ogen zo groot als schotels, waaruit nog altijd de verbazing van 15 jaar geleden blijkt. Hij knikt nog even met een gekruld benedenlipje en opgetrokken wenkbrauwen als teken van: van zo’n clou heb je niet terug, hé jochie?

Nou ja, ik heb maar ’n lach opgezet die ik laat horen als er een mop wordt verteld (heb een hekel aan moppen). Maar zijn verbazing was er na 15 jaar niet minder op geworden en hij vertelt volgens mij dit enorm sterke verhaal nog altijd met veel succes op feesten en partijen. ‘t Is maar wat je van een land meeneemt.

En de tweede:

Gisteren zaten we heerlijk te eten in het lekkerste lunchrestaurantje van Wimberley, “Leaning Pear”. Een populair adresje, want op een gemiddelde woensdagmiddag is het afgeladen vol en is de wachttijd voor een tafel (in de schaduw of nog beter: binnen) 20 minuten.

Wij zitten na 25 minuten wachten aan onze tafel en hebben onze bestelling net opgegeven. Komt er een bejaard stel de zaak binnen lopen. Ik denk ergens begin 90 jaar. Hij was zeker 1,95 lang, maar omdat hij krom loopt zal hij nu net de 1,75 halen. De spaarzame plukjes wit dun haar op zijn hoofd wijzen alle kanten op en lijken op verschillende plekken nog het meest op vogelnestjes voor de kolibrie. Z’n gezicht zit vol met levervlekken en is ontdaan van elke grammetje vet.

Op zijn hoofd prijkt een iets te brede dikke bril. Hij heeft een flanellen houthakkershemd aan, 2 maten te groot, tot de bovenste knoop dicht, lange mouwen en bij de broek ingestopt (het is 37 graden buiten). Hij draagt een beige corduroy broek die hij waarschijnlijk 15 jaar geleden en 15 kilo geleden heeft gekocht en die nu omhoog wordt gehouden door een dun riempje dat strak net boven zijn middel zit vastgewrongen. Broek in combinatie met rode overhemd lijken nog het meest op een klassieke hoge bolle vaas vol met breed hangende rode tulpen. Hij heeft twee verschillende kleur sokken aan en totaal versleten degelijke leren stappers.

Zij ziet er uit als een keurig dame, maar kijkt wat verweesd in de rondte.

Zonder te wachten op een teken van de serveerster (het is hier gebruikelijk dat je niet zelf een plaats zoekt in een restaurant, maar netjes wacht tot de ober je een plek aanwijst), zonder acht te slaan op wachtende mensen op bankjes en voor de deur, zonder zich iets aan te trekken van serveerster met dienbladen vol eten en drinken die ze zowat omver lopen (en de blikken van de serveersters: had ik u uw plaats gegeven?), zonder te merken dat ze reeds zittende gasten aanstoten of aanraken, schuifelen ze tussen de tafels door naar een net leeg gekomen tafel. Ze zeggen niets tegen elkaar, hij loopt voorop en zij volgt hem blindelings (misschien wel letterlijk. Zij had geen bril, dus of ze ziet nog steeds goed of zo slecht dat een bril geen enkel verschil maakt). Allebei vechten ze met de zwaartekracht alsof ze op een slap koord balanceren.

Ze gaan zitten aan het tafeltje. De ober kijkt nog eens neerbuigend (hoe kun je haar rol als plaatswijzer zo negeren), maar laat ze zitten, ruimt nog snel de tafel leeg en gaat met een schoonmaakdoekje over de tafel.

Dan pakt hij een roman uit zijn achterzak en legt die op tafel. Uit zijn broekzak komt een levensgrote leesloep. Zij kijkt dromerig voor zich uit en je ziet dat ze haar oren spitst (of eigenlijk meer haar beide gehoorapparaten).

En dan begint hij haar keihard voor te lezen uit de roman. Zo hard dat het hele restaurant letterlijk de roman kan meebeleven. Stoïcijns blijft zij voor zich uitkijken en luistert naar het verhaal zonder ook maar een blik op de man te werpen. Hij blijft keihard doorlezen, en blijft lezen, zij luisteren. Zonder zich iets aan te trekken van de wereld om hen heen.

Voor ons stopte het verhaal pas toen wij betaald hadden en de deur achter ons dicht trokken.

Is dat nou liefde?

Morgen is het....Rodeo-time....iiiieeeeaaaaaaa!

Recept van de dag

Cuban Style Pulled Pork Sandwich

• 2,5 kilogram varkensgebraad, schouder, entrecôte
• 3 teen knoflook, gepeld en geschaafde
• 1/2 kop sinaasappelsap
• 1/2 kop citroensap
• 1 eetlepel oregano
• 1 eetlepel komijn
• 1 theelepel zwarte peper
• 1 eetlepel zout, naar smaak
• 1 ui, gesneden
• mosterd
• piccalilly
• 1 foccacia

1. Haal het vet van het varkensvlees. Snijd kleine gaatjes in het vlees en steek er de plakjes knoflook in.
2. Doe de rest (behalve de mosterd, piccalilly en foccacia) in een grote plastic zak. Schud om goed te mengen. Doe het varkensvlees erbij en laat de zak minimaal 8 uur in de koelkast marineren.
3. Haal het vlees uit de zak en schud overtollige marinade van het vlees. Zet de oven op 120 graden. Leg het vlees in een pan en laat het minimaal 6 uur braden in de oven. Draai tijdens het bakken 1 keer.
4. Haal het vlees uit de oven en trek het vlees als draadjes uit elkaar. Rooster de foccacia en besmeer met mosterd en piccalilly. Leg het vlees er op.

[1] Candy on Main, 248 S Main Street Boerne, TX (**---)