Hell at Home (by Sonny Landreth with Eric Clapton)
3 mei 2011 - New York City, Verenigde Staten
Vanochtend om 5 uur al wakker. De jetlag is nog niet uit ons systeem. Onze mailbox was volgestroomd met mails van familie en vrienden die ons feliciteerden met het feit dat we een heugelijke dag gekozen hadden om de reis te starten. Osama Bin Laden is doodgeschoten.
“Het zal wel feest zijn daar in New York” is de teneur van de meeste mails.
Maar eigenlijk.....was er helemaal niets van te merken. Het leven leek zijn dagelijkse gang te gaan in de straten van NY. Blijkbaar is de nieuwsgaring in Nederland daar wat gekleurd over of wij zitten in een iets te beschaafd wijkje.
Uiteraard, de nieuwsrubrieken en kranten kopten het nieuws groot. Maar er was op straat werkelijk niemand die er verder nog een woord vuil aan maakte die dag. Dus wellicht dat de New Yorkers dachten (vrij naar de kop van Daily News) “Let him burn in Hell” en daarna weer over tot de orde van de dag. Geen spoor van gelijkhebberigheid, wraak, misplaatste trots of overdreven overwinningsroes.
Wel leuk: Bij Foxnews (de Geert Wilders onder de Televisiezenders) versprak de nieuwslezer zich: “Obama Sin Laden is dead. WAAR HET HART VAN VOL IS......
Zo zie je maar, er zelf bij zijn is soms anders dan er over lezen.......
De ochtend startte wel bijzonder. Al een paar weken kamp ik met een lelijk hoestje en vannacht waren de hoestbuien schier oneindig. Dus vanmorgen om 7 uur zijn we een “Urgent Medical Care-Centre” binnengelopen. Particuliere doktersposten waar iedereen zonder vaste huisarts of woonplaats kan binnenlopen.
Na een lijst van 1000 vragen te hebben ingevuld (vooral handtekeningen zetten dat de dokter nergens verantwoordelijk voor is), checkte de chagrijnige assistent mijn bloeddruk en temperatuur (check...oké, check....oké). Geen woord van uitleg. Alleen een paar medische handelingen en weg was ze.
Na een kwartier kwam een dokter. Een vrolijke veertiger die een soort Monty Phyton-achtige bijzin in zijn consult plakte. Na elk advies plaatste hij de vraag (nadat hij begreep dat we toeristen waren): “did I mention you should walk the Brooklyn-Bridge?” In één consult van ongeveer 4 minuten heeft hij deze zin zeker 12 keer herhaald. Om zijn consult af te sluiten met: take your medicine, take it easy en walk the Brooklyn Bridge”. (The results: alles oké, geen longontsteking, gewoon virusje op de luchtwegen. Doorgaan en uitzieken).
Daarna zijn we Broadway opgedraaid en hebben deze afgelopen tot aan Central Park. Daar hebben we de rest van de dag lekker rondgewandeld en aangekloot.
En daarmee toch maar mooi onze eerste wandeling van 12 kilometer gelopen. Vanavond in een Tapasbar[1] gegeten (oh hoe New York’s) en nu de hete voeten omhoog en wachten tot de slaap invalt. Morgen wil Robbie het Vrijheidsbeeld zien....gaan we doen.
Recept van de dag
Albondiga's met Amandelsaus
- 2 sneetjes witbrood
- 1 scheut melk
- 500 gram gehakt
- 1 teen knoflook
- 1/2 ui
- peterselie
- eidooier
- 50 gram amandelen
- 2 teen knoflook
- 3 maria-biscuitjes
- 1 envelop saffraan
- 5 zwarte peper
- 1/2 glas witte wijn
- 2 deciliter bouillon
- Week brood met melk. Kneed het gehakt erdoor met de fijngesneden knoflook, ui, peterselie, eidooier, zout en peper. Kleine balletjes maken. Aanbraden en uit de pan halen.
- Bak amandelen met rest knoflook. Laat afkoelen. Doe amandelen met biscuitjes, saffraan, peperkorrels en wijn in beker van staafmixer. Pureer tot gladde pasta. Voeg af en toe bouillon toe.
- Verhit de saus en laat gehaktballetjes daarin weer warm worden.
[1] Tia Pol Bar de Tapas, 205 10th Avenue, New York, NY (***--)
