I’ll Be Doggone (by Marvin Gaye)

Elke minuut uitstel was er één. Zo moet Robbie gedacht hebben vanochtend toen ze smoes na smoes verzon om Cooper niet weg te hoeven brengen.

We hadden haar alvast voorbereid op het afscheid. Immers Cooper vindt het Hondenhotel heel leuk en is meestal als een speer weg als je de autodeur opent bij het hondenhotel en hij de eigenaar ziet. Van afscheid nemen is dan nooit sprake. Dus Robbie ingewreven dat Cooper niet snapt wat er gebeurt, dus zij zich geen enorme afscheidsrituelen in het vooruitzicht moet stellen.

Dus Robbie en ik uiteindelijk om half 10 de stoute schoenen aangetrokken en Cooper achter in de Volvo gezet. Robbie achterin zodat ze Cooper onderweg de laatste knuffels kon geven.

Na een kwartier draaide we de Highway 1 af om via een lange zandweg langzaam het hondenhotel in het vizier te krijgen. Steen in mijn maag, opzwellend oogwater en een dikke keel. Eenmaal het terrein op gereden kwam de eigenaar al aangelopen, maar Cooper maakte niet al te veel aanstalte. Hij bleef nog even aan de voet zitten. Robbie en hij konden nog even vrijen op hun onnavolgbare wijze. Daarna was het dag zeggen, traantjes wegvegen en het terrein afrijden.

De andere keren konden we Cooper dan nog op het uitlaatveld zien, waar hij doorgaans flink spelend als een dolle te keer gaat zonder ons nog een blik waardig te gunnen.

Hoe anders was het nu. Hij stond in zijn eentje bij het hek, zo dicht mogelijk bij de weg naar ons te kijken met zijn druilerige ogen. Wij opende nog even de ramen, zwaaide, riepen lieve dingen en reden door. Het is dan altijd de vraag, wanneer rijdt je weg. Blijven staan heeft geen zin, maar wegrijden voelt ook zo harteloos. In de spiegel zag ik Cooper meelopen tot aan het einde van het hak.

Bij het einde van de bocht moest de auto even worden stilgezet omdat noch Robbie, noch ik door onze tranen de rest van de weg konden zien. Even geknuffeld, tranen weggeveegd (Robbie:”zie je nog zoutstrepen op m’n gezicht?”), zonnebril schoongemaakt (ja, die houdt een man op bij dit soort momenten, ook als de zon niet schijnt, je weet nooit of je weg kunt komen zonder dat iemand de tranen heeft gezien), snel een ander onderwerp door Robbie aangesneden om het er voorlopig niet meer over te hebben (“Goh, kijk Papa, McDonalds is nog 15 mijl weg”, terwijl we nog nooit bij McDonalds zijn geweest).

Op de terugweg nog maar een bakkie troost met cake en peanutbuttercup (voor Robbie) gehaald bij Kelley (en wie treffen we daar, juist ja de 85 jarige fietser met zijn vakantie in Madeira) om dat mee te nemen naar Mams. Het duurde nog zeker een uur voordat Robbie tegen Erica iets zei over het afscheid van Cooper. Ik deed er 2 uur over.

Recept van de dag

Peanut Butter Cups

• 2 kopje melk chocolade chips
• 2 eetlepel kokosvet, (of ossewit)
• 1/2 kopje boter
• 1/2 kopje pindakaas met stukjes
• 1 kopja poedersuiker
• 2/3 kopje Graham Crackers

1. In steelpan de chocolate chips en kokosvet smelten (3 tot 5 minuten). Maak de bovenste papaercup een beetje los en smeer in met chocolade. Zorg voor een redelijk dik laagje. Doe dit met 30 cups zo. Zet ze in de koelkast
2. In steelpan de boter en pindakaas mengen. Roer de suiker en Graham cracker kruimels er door. Druk op ongeveer 1 / 2 eetlepel vulling in elke chocolade beker.
3. Schep ongeveer 1 / 2 theelepel gesmolten chocolade op de top zodat alles is bedekt. Bevriezen totdat het stevig is (ongeveer 2 uur). Verwijder papieren bekers. In de koelkast bewaren.