One (by Johnny Cash)

Het afscheid is begonnen. Langzaam wordt alles de laatste keer. Laatste keer hard rennen op het strand, laatste keer met Cooper over het strand wandelen in de vroege ochtend met als afsluiter koffie bij Kelley, laatste keer lunchen bij het strand met een broodje vers gerookte vis van the Smokehouse, laatste keer Boogieboarden (en voor de 6e dag op rij stak op 5 meter afstand onze vaste zeehond de kop boven de golven uit, echt te gek), laatste keer de stop bij het speeltuintje waar Robbie haar “Gymnastics” kan oefenen en Cooper het zand uit zijn haren rolde in het gras, laatste keer Cooper borstelen op het terras terwijl hij gewillig zijn kop in mijn schoot legt, laatste keer zelf koken en met uitzicht op de oceaan het diner nuttigen, nog één keer in het bubbelbad.....en het laatste blogje vanuit Cayucos.

Morgenavond wordt schrijven niks, want we zijn uitgenodigd voor een afscheidsetentje bij de Peyton-family.

Ja en al dat afscheid valt eigenlijk zwaarder dan verwacht. Normaal gesproken zijn we op vakantieadressen na een paar weken wel klaar. Hoe leuk ook....let’s move on. Niet in Cayucos. Dit is echt zo’n plaatsje waarvan je je kan voorstellen dat je er gelukkig oud kunt worden (en jong kunt blijven). Het is rustig maar zeer levendig. Het ademt sportiviteit uit, maar tegelijkertijd is het allemaal een beetje mellow. Beetje Zuid-Italië. De mensen zijn vriendelijk, open, vrij van geest en beleefd. Maar nooit gehaast of druk om het druk. En in de omgeving is een rijk cultureel leven, er is een Universiteit, er zijn music-venues te over, er zijn festivals, muziekclubs, veel sportvelden en scholen.

De zee zorgt voor een zeer aangenaam klimaat, niet te koud, niet te warm. En met z’n stranden blijft het een genot om simpelweg uren te lopen en je hoofd leeg te maken. En wil je het kouder dan duik in de zee, wil je het 10 graden (of meer) warmer, fiets 10 kilometer de bergen in.

De bergen in de “rug” geven een afgeschermd gevoel, maar de echte wereld is slechts een paar kilometer weg. L.A. en San Francisco liggen als het ware om de hoek.

Het huis van Michelle en Dennis is prachtig. Het is ruim, waanzinnig doordacht ingedeeld (niks is onhandig, alles klopt), het heeft een prachtig panorama en is aangenaam en comfortabel ingericht.

En deze 6 weken was Cooper natuurlijk het kersje op de taart. Wat een schat. Ja, ik ben eigenlijk een poezen-man, maar Cooper is de poes onder de honden (terwijl ik dit typ legt hij gewillig zijn kop op mijn schoot terwijl hij naast me staat en sluit zijn ogen voor een kriebel op zijn voorhoofd). Hij is eigenwijs, is een constant onderdeel van de familie, is aanhankelijk (wil zelfs af en toe op schoot zitten.....), heet ons welkom in de ochtend en bij thuiskomst en is zeer, zeer, zeer zachtaardig.

We hebben semi-serieus gekeken of we ons zouden kunnen vestigen (hotelletje beginnen?) in Cayucos. Wat genoeg zegt over ons gevoel over Cayucos. Is voorlopig onze nummero één onder de plaatsen om te wonen in de wereld.

En dat het afscheid moeilijk wordt bleek vanmorgen al. Robbie was al in tranen bij de gedachte dat we deze ochtend de laatste wandeling met Cooper hebben gingen maken. Bijna ontroostbaar sjokte ze met Cooper naar het strand. Gelukkig pakte Cooper daar weer al haar aandacht door eindeloos achter de bal aan te willen jagen. En waren de tranen weg. Maar ik vrees het ergste voor morgen ochtend, wanneer wij Cooper naar zijn Hondenhotel moeten brengen.

Morgen dus inpakken en schoonmaken, auto wassen, tuin netjes maken, Cooper weg brengen en morgenavond uit dineren, om dan woensdag ochtend langzaam noordwaarts te trekken richting onze volgende bestemming, waar we 15 augustus moeten zijn, Victoria op Vancouver Island. En naar mate we noordelijker rijden zal ook het Amerikagevoel langzaam afscheid van ons nemen om onze laatste 14 dagen on-Amerikaans door te brengen in het bedeesde Canada.

Recept van de dag

Lemon Curd Syllabubs

• 8 biologische citroenbiscuits
• 2 deciliter droge witte wijn
• 1 kleine ananas
• 5,5 deciliter koksroom
• 85 gram poedersuiker
• 300 gram lemon curd
• 2 eetlepel geroosterd amandelschaafsel, (eventueel)

1. Verkruimel de biscuits in 8 glazen en sprenkel in ieder glas een eetlepel witte wijn. Snijd de bladeren en een royale schijf van de ananas en zet deze terzijde. Schil het resterende gedeelte van de ananas, verwijder het middelste gedeelte en snijd in stukjes. Strooi de stukjes ananas op de, met wijn doordrongen, biscuits.
2. Klop de room met de poedersuiker in een grote kom en roer er, als laatste, de resterende witte wijn en de lemon curd door.
3. Schep dit syllabubmengsel voorzichtig in de glazen, dek af met vershoudfolie en zet, tot serveren, in de koelkast (maximaal 2 dagen). Leg de schijf ananas in vershoudfolie in de koelkast en zet de bladeren in water in een koele ruimte.
4. Verwijder, ongeveer 2 uur voor serveren, het middelste, harde kerngedeelte van de ananasschijf maar schil hem niet en snijd in partjes. Druk de partjes ananas decoratief in de romige syllabub met wat van de ananasbladeren. Bestrooi met de amandelen en zet, tot serveren, terug in de koelkast.