Long Way Home (by Romi Mayes)

Gisteren opnieuw vertrokken naar Gruene. Nachtje geboekt in de Gruene Mansion omdat ik m’n zin wilde hebben: Graag één avond muziek luisteren in de legendarische danszaal Gruene Hall.

De Mansion[1] is alvast te gek. Houten huizen met grote hoge kamers met hemelbed, antiek meubilair, bad op pootjes voorzien van gordijntjes, smeedijzeren traphekjes en een balkonnetje in de zon. Heerlijk gegeten in de Gristmill[2]. Gelegen aan de oevers van de Guadalupe River verwerkte de molen “de Gruene Cotton Gin” die door boeren uit de buurt werden gebracht, totdat de houten schuur tot op de grond afbrandde in 1922. Alles wat overbleef van de watermolen zijn de drie stenen in de boilerroom van (wat nu heet) de Gristmill River Restaurant & Bar.

We hebben nog wel enorm gelachen met de ober. Een vriendelijke jonge knul kwam ons helpen. De sporen van een puisterige jeugd nog zichtbaar. Duidelijk nog niet in zijn element (hij werkte er wellicht pas 1 dag) bediende hij ons. Onhandig charmant zal ik maar zeggen. Dat ging redelijk goed, totdat de wijn kwam. Dat kurkentrekker met een draaibeweging in de kurk moest, kon de jongen net zelf verzinnen. Maar hoe dat hefmachanisme op de trekker moest werken was volledig nieuw voor hem. Als een strandtoerist met een houten strandstoel stond hij van alles te proberen, maar er kwam geen kurk uit de fles. Uiteindelijk, na veel geklungel, wegglijden van de fles en gestuntel floepte de kurkentrekker omhoog. De jongen keek heel even trots. Had ie toch maar geflikt. Totdat ook hij zag dat de kurk nu was afgebroken en hij met een halve kurk in zijn hand stond. Hij prutste nog even raak en vluchtte toen naar de chef. Deze kwam terug met de mededeling dat er een nieuwe fles wijn kwam.

Éen minuut later stond hij voor ons met een ‘nieuwe’ (ja,ja) fles wijn. Ontkurkt. ‘Ja, ik heb de mensen in de keuken maar even gevraagd dat voor mij te doen’.

Na het toetje naar het hotelletje, om 19.00 uur begon het optreden in de Gruene Hall.

Die middag waren we begonnen met het afdalen van de Guadeloupe rivier in een raft(je). Lunchbox mee en peddelen maar. Heerlijk als het 35 graden is en het water van de frisse rivier spat in watervalletjes de boot in. Vergezeld door honderden schildpadden hebben we de rivier in 90 minuten verslagen.

De Gruene Hall is de oudste nog lopende dance-hall van Amerika. Hij is legendarisch. De groten uit de Amerikaanse muziekindustrie treden en traden er op: Hank Williams, Townes van Zandt, Chris Isaak, Lyle Lovett, Johnny Cash, Pat Green, Bo Diddley, te veel.......om op te noemen. En ze hangen allemaal aan de wand met handtekening en bedankje voor de fijne ontvangst.

De zaal zelf is al een belevenis: opgetrokken uit houten balken, metalen golfplaten, planken, plastic en kippengaas. Binnen heeft het de perfecte rock’n roll uitstraling: dozen voorraad Corona, Lonestar en andere soorten Amerikaans bier tegen de wanden, lange tafels met namen erin gekrast (de oudste kras die ik op mijn tafel kon ontdekken van 1975), 30 waaiers aan het plafond, 23 neonlampen van biermerken boven de bar (Heineken in vorm van Texas neon), stofvlokken en spinnenwebben aan de balken, roken geen bezwaar, 30 graden in de zaal, lange houten banken met afgebroken uiteinden, Guadeloupe river als achtergrond, een toneel met aan zijkant woonwagen gordijntjes, ramen van kippengaas en doorzichtig plastic, cactussen als uitzicht over de hele zijwanden van de zaal en graanzakken als geluiddemping. Het ademt een en al muziekhistorie. Zo moet een rock-zaal er uit zien...niet anders.

In de zaal staan grote tap-containers met water en plastic bekers (“H2O for free”, in Nederland ooit een concertzaal gezien die dat deed?) en aan de bar zijn alleen flesjes bier (20 merken) te krijgen. Geen fris, geen tap, geen wijn, geen sterke drank en geen glazen. Drinken doen we uit de fles. En als de fles leeg is? Naast het podium staan lege dozen van bier, zet ze er even in.....Mag ook in de oliedrums bij de uitgang. Achter in de zaal is een grote dansvloer waar paartjes, parelend van het zweet een soort dans opvoeren die het midden houdt tussen stijldansen, rock ‘n roll en linedance.

Het was dinsdag Song-Swap-night. Wat zoveel inhoud dat drie zangers/zangeressen, zittend op een stoel uit 1975 met totaal versleten zitvlak, om de beurt een song ten gehore brengen. Twee lokale Bob Dylans (één kreupele met een totaal verwassen beige T-shirt, 12 maten te groot en een boord waar wel 3 hoofden doorheen kunnen en één zanger in spijkerhemd zonder mouwen en een hair-do alsof hij net uit bed komt) en Romi Mayes, die samen met een zeer fijne gitarist was gekomen. Om de beurt spelen ze een liedje, kondigen elkaar aan en spelen af en toe samen. Het idee is, dat als je een leuk nummer het gehoord, je een bijdrage stort in de emmers die op de tafel staan. Dat werd met grote regelmaat gedaan. Behoorlijke bedragen ook nog. Af en toe verzochten de artiesten de vrouw met de grootste siliconenborsten even met de emmer rond te gaan: levert altijd wat extra's op was de redenering.

Romi (Ru-mi) zong prachtig en hartverscheurend. Zittend op een stoeltje, cowboylaarzen aan, mouwloos zwart T-shirt, met tattoo van roofvogel op spildunne rechterarm, zwarte haren in paardenstaart, met piekerige pony die iets te vaak voor haar ogen hing en (ja en dan ben ik verkocht) een prachtig glimmende zwarte Gretsch-gitaar op haar schoot. Zangeressen met Gretsches op hun schoot die kunnen spelen en zingen.......Oef. Begeleid door een hemelse gitarist (werkelijk subliem slide-werk) speelde zij materiaal van haar laatste 3 cd’s. Ze heeft er een fan bij.

En geen gezeur, ze spelen van 7 tot 11 uur met slechts 3 keer een kwartiertje pauze. En in de pauze gingen ze de tafels langs voor een praatje, handtekening en om complimentjes in ontvangst te nemen.

Het publiek is ook uniek: moddervette cowboys, opgedirkte totaal verbouwde tuthola’s, mannen met vouwen in hun spijkerbroek gestreken, afgeknipte t shirts met armen als boomstammen, ontblote lichaamsdelen met tattoos van tatoeëerders die nog niet waren afgestudeerd aan de tattoo-academie, gasten die zo van het land afkomen met hun houthakkershemden, te blote mannen met teveel lichaamshaar, veel facial-hair bij mannen, bejaarden, kleine kinderen, groepjes, losers en loners.

Je begrijpt het wel.....ik voelde me even 3 uurtjes in de muziekhemel. Als ik hier toch vlakbij zou wonen, ik zou in Gruene Hall eten, drinken, slapen en luisteren.

Recept van de dag

Deep-fried Catfish

• 1 kopje bloem
• 1 kopje maïsmeel
• 1 eetlepel bakpoeder
• 1 eetlepel zout
• 1/2 theelepel cayennepeper
• 1 fles amberkleurig bier
• 4 meerval filets
• 1 eetlepel zout
• 1 eetlepel peper
• 2 eetlepel kristalsuiker
• 1 teen knoflook
• 1 sap van citroen
• frituurolie

1. In een grote kom: voeg de bloem, maïsmeel, bakpoeder, zout en cayennepeper bij elkaar en meng. Klop het bier erdoor. Klop net zo lang totdat de klonten zijn verdwenen.
2. Snijd de meerval filets in de lengte doormidden om er twee strips van te maken. Meng de zout, peper en knoflook. Kruid de vis hiermee.
3. Dip elke strip in het bierbeslag en bak in de friteuse, een paar tegelijk. In de frituur de vis na het inleggen gelijk verplaatsen zodat ze niet plakken. Bak tot ze bruin en knapperig zijn, ongeveer 3 tot 4 minuten. Haal ze uit de friteuse en leg ze op een schaal. Herhaal dit met de rest van de vis en besprenkel de vis met citroensap.

[1] The Gruene Mansion Inn, 1275 Gruene Road, New Branfels, TX 78130

[2] The Gristmill River Restaurant & Bar, 1287 Gruene Road, New Braunfels, TX 78130 (****-)