“Meaning is made, wonder is without reason”

We zitten op een prachtplek aan de noordkant van de Grand Canyon. De camping ligt vrijwel op de rand van de Canyon.

Gisteren hebben we de buurt verkend door wandelend met z’n allen, langs de randen van de Canyon, naar ons lunch-adresje[1] te lopen. Adembenemende uitzichten van een onvoorstelbaar grote, diepe lange Canyon die miljoenen jaren aan geologie en historie blootgeeft. We kozen deze reis bewust voor de noordkant. De zuidkant is veel beroemder en drukker, maar daarmee ook een beetje een kermis. De noordkant is rustiger (als is dat betrekkelijk, de camping zit alle weken helemaal vol), groener en gelukkig nog niet besmeurd met toeristische attracties. De Canyon is hier de attractie.

Het rare is dat als je op de rand van de Canyon staat je de beleving hebt alsof je boven op een berg staat. Maar dat is niet zo. Je staan te staren in een gat van meer dan 1,5 kilometer diep. De Canyon is zo immens dat hij nauwelijks te vangen is. Foto’s geven maar een glimps weer van de indruk die de Canyon op ons maakt als je er langs loopt. Een Amerikaan die onlangs 14 dagen in Nederland was geweest zei eens tegen me: “This won’t fit in your country, huh”, en hij heeft gelijk. Als je de hele Canyon in één oogopslag zou willen zien, moet je met een raket de atmosfeer uit.

Na de wandeling hebben we een waardeloze lunch genuttigd in het prachtige hotel van de North Rim. Na de lunch hebben we gelopen tot aan een prachtig uitzichtpunt, en daarna terug naar onze camping, weer langs de rand van de Canyon.

Op de camping kwam een Amerikaans buurmeisje van 6 zeer zelfbewust op Robbie af lopen en volledig correct en zonder enige gene of verlegenheid vroeg ze of Robbie wilde spelen. Toen haar bleek dat Robbie geen Engels sprak zei ze heel voorkomend: “Well, that’s a problem”. Maar haar vader loste het op door voor te stellen dat de zus van 8 ook mee zou doen aan een spelletje rugby-ball overgooien, waarbij de vader Robbie les gaf in hoe een rugby-ball te vangen en te gooien (Ja weet een oer-Hollands meisje veel hoe je zo’n onmogelijke eivormige stuiterbal gooit en vangt).

Vervolgens hebben Robbie en de twee meisjes tot laat in de avond gespeeld, gerend, geknutseld, gebouwd, zand gehapt, gevallen, marshmallows gebakken op het kampvuur, gefrisbeet, stenen geverfd, gekwartet. Naarmate de middag en avond duurde werd Robbie steeds zelfbewuster met haar Engels en verliep de communicatie prima. En haar snoet, voeten, handen en kleding werden steeds smeriger. Als ware bosmeiden stoven ze door het zand en aan het einde van de avond waren ze zo smerig dat ze in het donker nauwelijks meer te zien waren.

Wat wel opvalt is hoe communicatief die Amerikaanse kinderen zijn. Op elke vraag die je stelt krijg je een volstrekt logisch en kompleet antwoord. Ze stellen zich heel open op en hebben leuke manieren om de meest impertinente vragen te stellen. Of het hier in het bloed zit of dat ze bewust getraind worden weet ik niet (onderzoekje waard), maar het is heel wat anders dan de vaak verlegen ja/nee antwoorden die je in Nederland van kinderen krijgt.

Robbie heeft vanochtend vroeg afscheid genomen van haar vriendinnetje en de familie. Waarbij de familie op geheel Amerikaanse wijze beloofde nog eens langs te komen in Almere, wij waren altijd welkom in Florida, en hij beloofde vanaf nu de blog te volgen.

Toen Robbie afscheid nam van de familie waren Erica en ik al halverwege onze afdaling de Canyon in, via de Kaibab-trail. 20 jaar geleden hebben we aan de andere kant van de Canyon verlekkerd gekeken naar die afdalers, maar toen hadden we daar geen tijd voor. Nu zouden we dat dus wel doen. Nu klinkt dat ruiger dan het is. Afdalen tot aan de Colorado (de veroorzaker van deze enorme Canyon) is een wandeling van 2 dagen, en dan moet je nog weer omhoog. Dus, gewaarschuwd door afschuwelijke verhalen van mensen die totaal ondervoed, oververhit en uitgedroogd de tocht nooit overleefd hebben, hadden wij een punt geprikt op de route naar beneden tot waar wij zouden gaan. Hoe mooi het ook zou zijn, hoe fijn het afdalen ook zou gaan, hoe verrassend het uitzicht na de volgende rots ook zou zijn, we zouden na dat punt de lang trip weer omhoog maken. Daarin is Canyon wandelen natuurlijk precies het tegenovergestelde van bergwandelen. Eerst het zoet en daarna het zuur.

Om de hitte voor te zijn zijn we om half 7 vetrokken. Dat bleek een zeer goede beslissing. Hoewel de start koud was, brandde de zon al snel in alle hevigheid op de rotsen. Geen zuchtje wind. Het pad veranderde voortdurend van structuur, wanneer de wandeling dieper in de Canyon kwam. Van rotsen in rul (bij na duin-)zand, naar gravel, naar gladde rode rotsen. Maar een pracht wandeling, met vergezichten van soms honderden kilometers, diepe dalen en gleuven en eng diep overhangende rotsen.

Na terugkomst op de camping, gedoucht. De straal van de douche was zo hevig en sterk dat hij gaten in je rug spoot. Maar goed, na al dat zweet en stof van de wandeling was dat misschien maar goed ook.

Na een broodje uit de Deli zouden we gaan starten met een tourtochtje met de auto langs alle mooie uitzichtpunten. Ware het niet dat de dashboardverlichting van de camper paniekerig begon te knipperen. Boekje erbij. Ah...we mogen onze vrienden van CruiseAmerica weer bellen. Wederom uiterst onvriendelijk te woord gestaan, met de o zo foute zinnen als: Gaan WE een bezoek brengen aan een garage, waar gaan WE heen met de reis. Erica heeft Cody van CruiseAmerica vriendelijk te verstaan gegeven dat WE nergens heen gaan. Dat hij lekker op zijn luie dinges op kantoor zit en ons niet wil helpen.

Nu mogen we morgen dus wederom een garage bezoeken. Da’s de derde in één week. Maar nog steeds houdt de ballenclub CruiseAmerica vol dat zij aan alle verplichtingen hebben voldaan. NOOIT meer doen dus: CruiseAmerica. Cody van CruiseAmerica verbood ons ook nog verdere ritjes te maken met de camper, maar we mogen morgen wel 200 mijl naar de garage tuffen.

Ja dan ben ik net iets te recalcitrant om me aan zijn verbod te houden. Met knipperend dashboard zijn we gewoon onze sightseeingtour gaan maken. En gelukkig maar want wat waren de Look-outs spectaculair. De een nog mooier dan de ander.

Bij gebrek aan enig alternatief (onze koelkast doet het niet dus zelf eten bewaren is er niet bij), zijn we toch maar naar het restaurant gestapt waar we de dag ervoor zo’n slechte lunch hadden “genoten”. Al was het maar omdat de Lodge (zo heet’ie) een weids uitzicht biedt over de Canyon. Maar de kok heeft revanche genomen. Het diner was heerlijk.

Daarna op het terras van het restaurant, hangend boven de Canyon gewacht tot de zon ons het licht ontnam.

Morgen naar de garage (leuk, hoop dat het weer een blogje waard is) en dan naar Bryce. Daar mogen we één nachtje hotel doen op kosten van de Nederlandse boeker van de camper. Hij wist ook niet wat hij met CruiseAmerica aan moest (ze willen hem ook niet te woord staan) en heeft dus uit eigen zak een nachtje hotel aangeboden. Da’s dan nog iets. Kamer met bubbelbad?

T’is nu 22.00 uur en werkelijk pikdonker op de camping. Ik hoor het ruizen van de naaldbomen, vermengd met het knapperen van kampvuren en geroezemoes van stemmen van Amerikanen om mij heen. Als ik naar boven kijk kan ik de sterren zien tussen de toppen van de hoge pines. En het enige licht dat ik zie is het vuur van de kampvuren en het lampje boven het toiletgebouw. Wat me er weer aan herinnert dat ik al heel lang nodig moeten poepen. Ga ik even lekker doen. Tot morgen.

​Recept van de dag

Bbq Brisket

• 4 eetlepel paprika
• 2 eetlepel chilipoeder
• 2 eetlepel komijn
• 2 eetlepel bruine basterdsuiker
• 2 eetlepel zout
• 1 eetlepel oregano
• 1 eetlepel suiker
• 1 eetlepel zwarte peper
• 1 eetlepel witte peper
• 1 Sucadestuk, 4 tot 10 kilo, schoongemaakt
• 1 fles barbecuesaus

1. Meng alle ingrediënten in een kleine kom.
2. Vlees droogwrijven en royaal inwrijven met kruiden. Plastic folie er om heen en minimaal 2 uur (kan 48 uur) in de koelkast laten rusten en marineren.
3. Een uur voorafgaand aan het koken, borststuk uit de koelkast halen en uitpakken. Ontsteek ongeveer 2 liter houtskool in de stapel aan de ene kant van de grill; branden tot het volledig bedekt is met een dunne laag van licht grijze as (20 tot 30 minuten). Ondertussen zakje houtsnippers inpakken in aluminiumfolie. Prik gaatjes in de folie en leg het pakketje op de aslaag.
4. Leg het rooster op zijn plaats en leg het vlees, vette kant naar boven, aan de kant van het rek tegenover brand. Zorg ervoor dat van zowel de boven- en onderkant van de grill de ventilatieopeningen open zijn en de gaten in het deksel direct boven het vlees zitten. Grill-rook het vlees zonder het deksel te verwijderen, zodat rooksmaak doordringt in het vlees, 2 uur.
5. Verwarm oven op 130 graden Haal het vlees van de BBQ en pak het in in aluminiumfolie (moet helemaal dicht zijn).  Plaats het vlees op bakplaat, en bak  vleesthermometer 90 graden aangeeft (3 tot 3 1/2 uur).
6. Verwijder het vlees uit de oven, draai folie aan de ene kant om stoom te laten ontsnappen, en laat 30 minuten rusten. Giet de sappen in grote kom. Meng een deel van de vetsappen met de BBQ-saus.
7. Vlees uitpakken en in papierdunne plakjes snijden.

[1] The Lodge Dining Room, Grand Canyon, North Rim (**---)