Sea of Love (by Tom Waits)

We lopen een beetje tegen het einde van ons verblijf in Cayucos. Pijn in het hart. Maandag en dinsdag lijken al redelijk vol gepland met zaken die vooral gaan over het vervolg van de reis. Na Cayucos, zeg maar. Ach, dan wordt een mens (of wellicht alleen dit mens) een beetje weemoedig.

Dus vanmorgen na ons loopje over het strand met Cooper, toen we koffie gingen drinken bij Kelley was het leuk, maar ook pijnlijker, dat we door Jan en alleman werden begroet en aangesproken alsof we er al bij horen.

Kelleys is een tentje van niks, maar ‘s ochtends lijkt daar alles samen te komen. Het heeft een luifeltje over het trottoir met 3 houten palen. Tegen het raam staan drie ronde tafeltjes gedrukt, met bij elk tafeltje 3 zwarte plastic stoeltjes. Alles boven op elkaar, anders zou ze het de hele trottoir bezetten. Nu blijft er net een strookje van één meter over waar passerende voetgangers langs kunnen. Schuine parkeervakken grenzen direct aan de stoep. Binnen staat een glazen counter met daarin versgebakken koekjes, gebak en cake. Rechts staan de drie smaken koffie van de dag in grote koffiekannen met een drukpomp erboven. Daarnaast staat de suiker, roerhoutjes, plastic dekseltjes voor de bekers en de melk. Elke dag heeft Kelley een ander smaakje koffie. Links van de counter is nog een een klein huiskamertje met een computer en wat boekjes waar je kunt zitten aan de vier tafeltjes.

De gasten zijn elke dag min of meer hetzelfde:

De surferboy met zijn dochtertje die in een eigen mok zijn koffie komt halen en pratend zijn baggy-trousers regelmatig met één hand optrekt,

de man met de vale rode sweater met hondenkoekjes op zak die drie dagen in de week in Cayucos woont en de rest in het binnenland werkt,

de vrouw met het harige hondje (zo een had mijn oma in de vensterbank staan maar dan van een soort delftsblauw) met een door de zon gebleekt hondenjasje waar het hondenriempje aan vast zit,

de 85 jarige oud talenonderwijzer van de fietsclub die elke keer weer verteld dat hij eens 4 weken op Madeira heef verbleven,

mensen die, als ze Cooper totaal nat en vol met zand zien, met een vriendelijke aai over Coopers bol zeggen: “looks like he had some fun”,

voorbij komende motorrijders die hun pothelmen afnemen om hun vlechtje van dun hoofdhaar recht te leggen over de opstaande kraag van hun leren Harleyvest met veters aan de zijkant en opgestikte badges met stoere praat en Amerikaanse vlag die wel netjes waarschuwen als ze hun motor starten omdat de knalpijp over de trottoirband van het terrasje hangt,

de volwassen man die weigert groot te worden en op zijn skateboard komt aan surfen om zijn board vlak voor de ingang met een zorgvuldige tik op de achterkant van de board omhoog te wippen waardoor deze zo zijn hand in schiet en hij in één vloeiende beweging door kan lopen het cafeetje in,

mede-hondenbezitters die net als wij de route over het strand hebben afgelegd

en natuurlijk de tijdelijke gasten uit de hotels vlakbij die op hun huurfietsen 4 koppen koffie komen halen om die op de fiets terug te brengen naar hun familie in de kamers.

Maar door onze volhardendheid (namelijk elke dag terug komen) zijn wij een bijna een vast gegeven voor menig bezoeker. En zo worden we ook aangesproken. Als we nog even hadden kunnen blijven, dan zouden we een echte vaste waarde zijn geworden.

Kelley lijkt in de ochtenduren even het centrum van Cayucos en het is altijd een genot om daar op de plastic stoeltjes te zitten met een kop koffie onder handbereik en alle mensen in en uit te zien lopen.

We hopen dat het in de komende 2 dagen nog één keer lukt om ons afscheid van Kelley ongemerkt (en in besloten kring) te vieren.

En om aan ontwenningsverschijnselen in de toekomst wat te doen, hebben Robbie en ik vast geoefend in het zelf bakken van Cookies bij de koffie.

Recept van de dag

Banana Chocolate Chip Muffins

• 2,5 kop bloem
• 1 kop bruine basterdsuiker
• 1,5 theelepel bakpoeder
• 1 theelepel backing soda
• 1/2 theelepel zout
• 2 ei
• 1 kop karnemelk
• 1 kop bananenpuree
• 1/3 kop plantaardige olie
• 1 theelepel vanilla
• 3/4 kop chocolade chips

1. Meng bloem, suiker, bakpoeder, baking soda en zout.Oven op 190 graden voorverwarmen.
2. In een andere kom de eieren kloppen, mengen met karnemelk, bananen, olie en vanille. Giet over droge ingrediënten. Bestrooi met chocolade chips; roer tot alle droge ingrediënten vochtig zijn.
3. Lepel in ingevette of papier beklede muffin cups, driekwart vol. Bak in het midden van oven tot de bovenkant stevig aanvoelt (20 tot 25 minuten). Laat afkoelen in de vorm op het rooster gedurende 5 minuten. Daarna op een rek verder afkoelen.