Docimotercer dia y me queue en el mono

Ons hotel was muisstil vannacht. Minimaal 50 kamers en een hostel en wij zijn de enige gasten. Bij het ontbijt vliegt de manager de keuken in om een kop koffie te zetten en wat broodjes te toasten. Of we ei willen, vraagt hij. Prima. Met wat er op? Erica vraagt ham en kaas, ik vraag ui en kaas. De manager loopt naar één van de schoonmaakster en geeft een hand vol geld mee. Ze rent naar buiten en vliegt het winkeltje aan de overkant in. We hadden blijkbaar iets besteld dat niet op voorraad was.

Dit is onze laatste volle dag in Mexico. We zijn nog een dag in Coba en willen toch nog een keer met een Maya de jungle in om wat wildlife te zien. Bij Punt Laguna kan dat. Een rommelige hobbelige parkeerplaats met een paar hutjes en een toegangsbord dat totaal is verweerd geeft de ingang aan van het natuurgebied. In het witte lemen hutje zit een man achter een oud donker houten bureau midden in de veder kale ruimte. Om hem heen stukken papier waarop lang geleden iets met stift is geschreven. Bij hem kunnen we wel een gids huren, een bewoner van de streek. Ja hij spreekt Engels en Maya-taal. In de  verschillende instructies stond dat je stevige schoenen moest dragen, bij voorkeur een lange broek, lange mouwen en veel deet. Vanwege de muggen. Onze gids komt aanlopen op doorzichtige plastic slippers. De man achter het bureau geeft nog wel aan, geen garanties op apen. Maar het seizoen is goed (veel fruit in de bomen) dus de kans is groot.

Onze gids leidt ons de jungle in en al vrij snel heeft hij een hele groep spidermonkeys (slingerapen) gevonden. Een gezin met een paar babyaapjes, die speels door de bomen slingeren. De gids doet nog even een “Johan Derksentje” door te vertellen dat moederaap Chino heet omdat ze kleine ogen heeft. Like the Japanese you know, zegt’ie terwijl hij zijn ogen tot kleine spleetjes drukt.

Hij vertelt over de andere bomen en struiken in het bos. Over andere beestjes en over Maya gewoonten. Af en toe leidt zijn bijzonder uitspraak van het Engels wel even tot verwarring. Er zijn ook “Hogs” (varkens) in het bos, vertelt hij. En die vangen soms kleine beestjes, muizen en slagen als maaltijd. Bijzonder, varkens die slangen jagen…..maar even later begrijpen we dat hij “Hawks” (Havik) bedoelt. Maar veder is hij fanatiek en signaleert de ene na de andere apenfamilie. Af en toe komt er zelfs één heel dichtbij. Te leuk om naar te kijken zodat ik af en toe vergeet er een plaatje van te schieten.

Hij slentert op z’n schuin afgesleten plastic slippertjes verder het oerwoud in naar een ander territorium, in de hoop ook de andere soort apen, de Howlers, te vinden. Het begint te donderen in de lucht en de eerste regendruppels vallen. De luchtvochtigheid neemt toe (95%). De lucht wordt donker. Zelfs onze Maya-gids zweet aan één stuk. We klimmen een hoge rots op en daar zitten boven in de boom een hele familie Howler-apen. Het zweet loopt bij ons nu uit alle gaten. De apen liggen rustig op een tak naar ons te kijken. Alleen de jeugdige aapjes springen af en toe van tak op tak.  Na 90 minuten brengt hij ons weer naar de ingang van het park. We zijn kletsnat van het zweet en een beetje nat van de regen. Vlak voor de uitgang sluist hij ons nog even handig door een winkeltje vol handgeborduurde spulletjes, waar Erica zich laat verleiden om een heel “handig” tasje aan te schaffen met een punnikwerkje van 2 aapjes op de voorkant. “Altijd handig”.

Inmiddels is het hard gaan regenen. In ons hotel nemen we een duik in het zwemblad tussen de bubbels die worden veroorzaakt door de dikke regendruppels.

We eten die avond in restaurant Pischan. Er hangt een restaurant-naam-bord aan de weg met daarop het “Starbucks” logo. Best een gekke plek, midden in een Maya-dorp voor een Starbucks. We zijn verder nergens een Starbucks tegen gekomen. Maar de koffieman van gisteren vertelt ons dat hij dat bord gewoon heeft opgehangen, Starbucks bekers heeft gekocht en zijn eigen koffie  er in verkoopt. Amerikaanse toeristen willen dat, is zijn stelling. Starbucks vond dat niet goed en heeft hem gedreigd met een rechtszaak. Hij heeft het bord verwijderd. En toen de wind was gaan liggen en de aandacht was verdwenen heeft hij het weer opgehangen. Ik eet er een heerlijke Pescado Tikinxic.

Op de terugweg is de hemel weer helder en kleurt de hemel rood als ze zon onder gaat boven het meer. Zelfs bewoners van het dorp stoppen even en stappen van hun brommer of bakfiets om een foto te maken van het meer, de rode lucht en de ondergaande zon.

Pescado Tikinxic

6 filets van witvis, zonder graten

2 gedroogde guajillo-pepers zonder stengel of zaad

1/2 kopje vers sinaasappelsap

1/2 kopje vers citroensap

2 eetlepels witte azijn

6 eetlepels achiotepasta

9 teentjes knoflook

1/4 kopje gehakte witte ui

5 hele all-spice pepers

1/4 theelepel pimento negra

1/4 theelepel versgemalen zwarte peper

1 theelepel zout

1 eetlepel plantaardige olie

warme maïstortilla's

Doe de vis in een groot vuurvast materiaal.

Rooster de guajillo-pepers ongeveer 30 seconden per kant in een koekenpan op middelhoog vuur. Doe ze vervolgens in een pan, dek af met water en breng aan de kook op middelhoog vuur. Kook gedurende 10 tot 12 minuten tot de chilipepers zachter worden.

Voeg in de blender de gerehydrateerde guajillos plus 2 eetlepels kookwater, sinaasappel- en citroensap, azijn, achiotepasta, knoflook, ui, kruidnagel, piment en zout toe aan de blender. Meng alles tot een gladde puree.

Giet de marinade over de vis en bedek deze aan beide kanten goed. Dek af met plasticfolie en laat 30 minuten tot 12 uur in de koelkast marineren.

Als je het gaat bakken, haal je de vis minstens 15 minuten van tevoren uit de koelkast, zodat deze op kamertemperatuur is. Verwarm de oven voor op 200 C.

Vet een groot vuurvast schaal in en leg de gemarineerde vis met de huid naar beneden. Bewaar de rest van de marinade.

Bak de vis 10 tot 15 minuten, afhankelijk van de dikte, tot hij met een vork kan worden makkelijk “flaket” Het moet vochtig en dof zijn; laat het niet uitdrogen.

Terwijl de vis wordt gebakken, verwarm je een pan op middelhoog vuur en verwarm je de olie. Als het warm is, giet je de marinade erin. Het spat, dus je kunt het deksel gebruiken om jezelf te beschermen. Kook de marinade 8 tot 10 minuten, met de pan gedeeltelijk afgedekt en regelmatig roerend, tot de marinade dikker wordt en eruitziet als een lichte puree of een dikke saus.

Serveer in een kleine kom met een lepel, zodat je gasten meer saus krijgen. Serveer met gebakken paprika en tortilla’s.