You ain't nothing but a hounddog (Big Mama Thorton)

Nog even een spannend voorval gisteravond. In Amerika hangen verkeerslichten aan de overkant van de kruising. Dat is op zich heel handig, want dan hoef je nooit (zoals bij ons) ongelukkig omhoog te kijken of het licht al op groen springt. Maar omdat mijn Nederlandse oog daar niet helemaal op getraind is, heb ik met Erica afgesproken dat als zij vermoed dat ik het niet zie zij even roept: “licht staat op Rood”. Zo ook gisteravond. We naderen een nogal ingewikkelde kruising in Santa Fe. Zeg maar een dubbele Y-spliting. Mijn Navigon roept: links en dan nog een keer links. Ik rijd op de rechter weghelft, dus moet bedenken hoe ik naar links kom. Opeens roept Erica: Rood! Verdomd, aan de overkant rood licht. Ik ga vol in de remmen. Gelukkig op tijd. We staan stil. Dan hoor ik bellen rinkelen en zie voor én achter mij slagbomen dichtgaan. Ja, deze dubbele Y-kruising werd ook nog eens schuin midden gesneden door een spoorlijn. Dat had ik niet gezien. In de verte komt zo’n enorme grijze neus aanrijden zoals Amerikaanse treinen die hebben dichterbij. Ik zet de auto snel in z’n achteruit (wat dan toch even misgaat omdat paniek en een automatische versnellingsbak niet combineren met mijn reflex) en rijd de auto zo dicht mogelijk met de kofferbak tegen de slagboom zodat (voorzover mijn waarneming dat nu toelaat) het spoor vrij is. Achter ons zitten twee jonge Mexicanen zich te verkneukelen over mijn gestuntel. Zij hadden al lang gezien dat er (gelukkig) ruimte genoeg was tussen et spoor en de slagboom voor twee auto's. Vriendelijk groeten we de machinist als hij ons langzaam passeert. Hij groet vriendelijk lachend terug.

De volgende dag verruilen we het Mexicaans gevoel van Santa Fe voor de cowboys uit de bergen en rijden in een lange rit van Santa Fe naar Hesperus. Totaal 360 kilometer door de meest prachtige natuurgebieden. Van die 360 kilometer heb ik denk ik 300 kilometer op de cruise-control gereden. Met een vaartje van 60 mijl per uur schuiven de meest spectaculaire en bijzondere landschappen aan ons voorbij. Net na Espagnola werden we eerst heel klein tussen enorme hoge fel rode rotswanden. Ineens verdwenen de rode wanden en maakten ze plaats voor vele kleuren geel geschakeerde zachte rotsen in allerlei vormen. Grote groene weides schoven voorbij. Torenhoge door de natuur uitgehouwen “kastelen” op bergtoppen, maar ook grijs versplinterd gesteente met her en der een dennenboom. Loofbossen, velden vol struiken, beekjes en wilde riviertjes. Alles in nog geen 400 kilometer.

De eerste tussenstop is in Chama (zeg: Tjamma). Een klein dorpje met nog geen 1000 inwoners op 2000 meter hoogte. Het is vooral bekend omdat er rond 1880 een station werd gebouwd voor de “Denver and Rio Grande Railroad”. Het station en een aantal locomotieven zijn in ere hersteld en nu een toeristische attractie. Bijna alle namen van cafe’s en winkeltjes refereren op 1 of andere manier aan de spoorwegen. Wij nemen een appeltaart in Boxcar-cafe.

Door naar Pagosa Springs. Een kuuroord met warme baden. Maar daar hebben we geen tijd voor. We bestellen een lunch in de "Old Town Natural Market and Deli". Een klein biologische winkeltje waar alles zelf gemaakt wordt. Op een tafeltjes boven op een heuvel nuttigen we de clamchowder, het broodje kerrie/kip en groente, de pastasalade en de biologisch-dynamische chips. Beneden staan jongeren met gele en groene fluoriserende borden langs de weg te schreeuwen. Ze willen automobilisten overhalen hun auto te laten wassen door klasgenootjes, voor een goed doel.

Dan door naar Hesperus. We rijden Hesperus even voorbij om alvast voor zondag kaarten te halen voor een rondleiding door de Mesa Verde.

Dan op zoek naar onze slaapplek op de HD Ranch. Navigon stuurt me de asfaltweg af een roodbruin gravelpad op. Een aantal kilometers en een aantal afslagen verder hebben we aan onze linkerhand de poorten van de HD Ranch. De oprijlaan beslaat nog enkele minuten.

Eenmaal boven op de berg aan het einde van de afrit zien we een huis, omringt door oneindig veel paardenweides.

We zetten de auto stil, doen de deur open en worden onthaald door een enorm gejoel van 4 beestachtig grote HoundDogs (vandaar HD Ranch). Ze bewaken het fort en de kudde goed. De stalmeester komt aangelopen schudt ons de hand. De honden worden rustig, kwispelen en willen aangehaald worden. “Het huis is klaar”, zegt de stalmeester en wijst naar een prachtig houten huis in de weide.

Het huis ligt prachtig aan de rand van de weide en de bossen. Een enorme veranda met jacuzzi en binnen een enorme loftachtige woonkamer. Een haardje, tafels met poten van hertegewei, een bank met paardenbekleding en lampen van oude hoefijzers. Dat werk. En een uitzicht waar je stil van wordt.

Na een warme hap (bij elkaar gesprokkeld bij de “Family Dollar”: pakje Uncle Ben’s Spaanse rijst, een rol diepvriesgehakt, zwarte bonen en sperziebonen uit blik en een zakje kant en klare gerookte bacon) komen de honden nog even langs voor hun “treat” en maken we een rondje langs de paarden met de meegeleverde wortelen.

Daarna springen Erica en ik de jacuzzi in, met boven ons een sterrenhemel die langzaam om ons heen draait. Fijn plekje dit. 

https://www.youtube.com/watch?v=yoHDrzw-RPg​