"Climbing High Mountains" by Robert “nighthawk” Johnson

Mount Monadnock, ook wel Grand Monadnock genoemd, is één van de meest beklommen bergen ter wereld. Ongeveer 125.000 wandelaars per jaar beklimmen de berg. Da's net niet de meest beklommen berg ter wereld, nummer 1 is de Fuji.

Het woord "Monadnock" komt origineel van de Abnacki Indianen taal en betekent "vrijstaande berg". De berg staat dan ook vrijwel vrij in het landschap. Je kunt de berg vanuit onze slaapkamer op een heldere dag zien, maar het is toch nog drie kwartier rijden om de voet van de berg te bereiken.

Op een heldere dag kun je vanaf de top van Grand Monadnock alle zes de staten in New England zien. Maar het is geen heldere dag. Het is een as-grauwe dag. Omdat we woensdag alweer vertrekken uit Putney, is dit onze laatste kans om de berg te bedwingen. Hij staat wel bekend als zwaar, maar als hordes mensen het kunnen, moet het ons ook lukken. 

We starten de beklimming van Mount Monadnock met lichte bewolking en wat regenwater wat van de bomen loopt. Het eerste deel is nog een, zij het wat hobbelig, rustig bospad. Al snel wordt het rostachtiger en naar mate we hoger komen nemen de rotsen toe. De klimpartijen worden steeds ingewikkelder.

Door de aanhoudende regen afgelopen dagen, is de strook waarover we kunnen klimmen veranderd in een lang dunne waterval. Overal is water. Boven ons hoofd vanuit de bomen, onder ons in de stroompjes en watervalletjes. Eenmaal boven de loofbomengrens uit, neemt het stijgingspercentage verder toe. Het laatste stuk is het moeilijkst. Als we boven de boomgrens zijn, heeft de regen tussen alle rotsen plassen met water gelegd. Dus het is nog een heel gepuzzel om van rots naar rots te komen zonder natte voeten te krijgen. Boven wordt het ook flink kouder. Het waait bijna stormachtig (code oranje zou het KNMI zeggen). Het is er zeker 10 graden kouder dan beneden.

Als we de laatste 300 meter tot de top willen aanvangen nemen dikke wolken de berg volledig over. We zien geen hand meer voor ogen.  helemaal boven blijkt dat zelfs op een dag als vandaag de berg populair is. Er staan een man of 15 op de top, om zich heen te kijken en foto's te maken van zichzelf in de dikke mist. Ik doe daar dan maar lekker aan mee.

Niks geen 6 staten van New England ver kijken, ik kan nog geen 10 meter ver kijken. Maar ik heb toch mooi even boven op de allerhoogste berg hier in de buurt gestaan.

De terugweg loopt via een andere route. Iets minder steil. Was een tip van de (in Amerika altijd) vriendelijke boswachter. Omdat het nat is, is naar beneden lopen nogal glibberig. Dus iets minder steil helpt dan. Onderweg komen we grote groepen jongeren tegen, op weg naar de top. Tenminste, als je het letterlijk neemt. Naar mate het aantal jongens wat naar boven loopt toeneemt, krijgen we steeds meer de indruk dat het hier gaat een "straf-exercitie" van jongeren die in het leven niet echt de top gaan bereiken (om maar eens een understatement te gebruiken). Als Erica nog een keer vriendelijk plagend vraagt: "Having fun?" Krijgt ze een duidelijk “NO” terug. Daar hoefde ze geen seconde over na te denken.

Op gymschoenen, met oude trainingsbroeken en iets wat doorgaat als basketbalkleding lopen de jongens, zeiknat, met zwikkende enkels, volgelopen schoenen en simpele rugzakjes om hun schouder mopperend de berg op. 

Vier uur na de start zijn wij weer terug bij de auto. Nat, koud, maar voldaan. Nog even een snelle late lunch bij een tuincentrum annex ijsboer, annex groentezaak, annex snackbar langs de US-5 (gefrituurde sperziebonen in pittig jasje, macaroni & cheese en 2 verse donuts, best lekker).

‘s Avond blijkt maar weer dat het hebben van een leesbril (en die bij boodschappen doen in de auto laten liggen) niet zo handig is. Vaak kopen we in Amerika voor de gemakkelijk hap rijstmaaltijden van Zatarain’s. Zatarain is een bedrijf uit New Orleans wat gespecialiseerd is in kruidenmixen voor de Creoolse- en Cajun-keuken. Hun mixen zijn prima te eten. En populair. Dus andere fabrikanten maken hun mixen na en doen hetzelfde met de verpakking. Tja, als je dan geen bril op doet en matig ziet op de korte afstand, neem je RicaRoni rijst met vermicelli mee in plaats van Zatarain. En omdat er niks anders in huis was, hebben we het toch maar klaargemaakt. Heel vaag, een soort goedkope soep met rijst en vermicelli was het.....volgende keer maar weer de bril op. Alleen de verpakking leek op Zatarain, de smaak was van een andere planeet.