"Drive Like Lightning (Crash Like Thunder)" by The Brian Setzer Orchestra

Hardlopend de dag beginnen. Je kan er enorm tegen opzien, maar als je eenmaal loopt is het heerlijk.

De lucht is nog vochtig van de ochtenddauw en de zon pipt al door de bomen heen. Het valt wel een beetje tegen in de bergen rennen, maar het lukt, en je komt nog eens ergens. Halverwege mijn loop stuit ik op een klein wit kerkje. In de voortuin van de kerk staat een groot zwart bord met de tekst "#blacklivesmatter". Op het aankondigingen bord van de kerk, is met witte pastic letters woord voor woord het tijdstip van de volgende mis op het zwarte bord geplaatst. Daaronder staat "als de regenboogvlag uit hangt, is de pastor aanwezig voor gesprek en advies". Toch mooi dat de pastor uitgerekend de vlag van de homobeweging gebruikt om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Volgens mij is het een statementje van deze pastor.

We gaan vandaag Down Hill Moutainbiken. Op veel plekken in Vermont worden skiliften (het sneeuwt hier ongeveer 8 maanden per jaar) gebruikt om moutainbikes en mensen omhoog te voeren en via spannende paden mag je dan naar beneden suizen over de pistes en door een aangrenzende bossen.

Eerst lunchen we in cafe Cold River, vlak bij de skipistes/moutainbikepaden in Charlemont. Corn-frittas eet ik. Nog nooit gehad. Een soort kleine oliebol (een grote knikker) met mais er in, overgoten met (hoe kan het ook anders in de buurt van Vermont) met Maple Syrup. Op zich lekker, maar een beetje zwaar als lunch.

Na de lunch gaan we naar "Thunder Moutain Bike Park". We melden ons bij de fietsshop. We krijgen indrukwekkende helmen, elleboog en kniestukken en een zeer professionele moutainbikes, volledig geveerd. We vullen een hand vol "Waivers" in waarin we verklaren dat hoe hard we ook vallen en hoeveel wonden we ook oplopen, het is nooit de schuld kan zijn van "Thunder Moutain Bike Park" (en het altijd de schuld van ons zelf is).

Er zijn verschillende routes van verschillende niveaus. Het gaat van git-zwart (kannonen hard loodrecht naar beneden) naar groen (beginners-track). Wij stellen ons bij een beginnerstrack een eenvoudig breed pad voor dat ons langs boerenweggetjes langzaam naar benenden rijdt.

Een Amerikaan vraag een Robbie en mij of hij een foto van ons moet maken (vragen Amerikanen vaak). Als hij klaar is zegt hij dat hij altijd van de groene route neemt, "challeging enough". Oeps.

We rijden onze fietsen naar de skilift. De fietsen gaan op een soort van fietsenstalling die in plaats van de lift-bankjes is gemonteerd. Na het fietsenrek volgt een bankje waarop wij kunnen gaan ziitten. De skilift brent ons naar de top van de berg.

Onwennig staan we boven aan de berg te kijken, wat nu? De groene route. Al snel duikt de groene route het bos is en komen de eerste scherpe bochten op de smalle paadjes. Bulten, stenen, bruggetjes, boomwortels, scherpe steile bochten. Bij de eerste bocht ligt Robbie al onderuit. Stuurfoutje.

Het pad snijdt scherp Down Hill door de bossen en over de ski-pistes. De eerste keer naar beneden doen we met veel pauzes en met veel remmen en veel afvragen waar we aan begonen zijn.

Eenmaal beneden na 45 minuten besluiten we nog een keer omhoog te gaan. De tweede ronde doen we al in iets meer dan de  helft van de tijd. Minder remmen, loslaten en gaan. Als we weer beneden zijn vragen we ons af "Doen we er nog één? Benen en armen zijn al een beetje moet, maar het is ook wel erg lekker. Even wat ijskoud water tappen uit de grote oranje jerrycan bij de andere mountainbikers, spieren losgooien, zweet weg vegen, helm weer op, beschermers weer vast en we gaan weer naar de lift.

Ik besluit een blauwe route te pakken (net effe iets heftiger), Robbie en Erica gaan nog een keer over groen. Als een razenden vliegen we naar beneden en af en toe kruizen onze paden. Als we beneden aankomen zitten we onder het stof en zijn onze armen, handen en benen zo verkrampt dat lopen waggelen is geworden, we krom lopen van de spierpijn en we met onze handen nog geen bekertje drinken kunnen vasthouden van vermoeidheid. Maar te gek was het wel.

"Dat wil ik nog wel een keer!!" zegt Robbie. "Maar niet nu!!" voegt ze er snel aan toe.

We rijden naar huis en eten (nog een keer) Red Beans & Rice. Na het eten steken we op het "landgeod" een kamvuurtje aan en maken s'mores (op vuur geroosterde marshmellows op een plak chocolade ingepakt in twee koekjes).

Ben benenieuwd hoe we morgen het bed uit komen.