Every Time You Leave (Shelby Lynne en Allison Moorer)

The final day. Tijd om weer afscheid te nemen van dit weergaloze land. Natuurlijk, Amerika is van groot, veel, overdreven, beter, arrogant, smerig, langer, meer.....Maar tussen en achter die façade van groot en veel zit ook een land van heel veel piepklein, lokaal en pittoresk. En net dat is zo leuk hier en proberen wij altijd te zoeken. De dorpjes die op instorten staan, de brouwer die alleen voor zijn eigen café bier brouwt, de cowboy met z'n 6 paarden, het bouwvallige hutje waar moeders elke dag opnieuw alles “from scratch” kookt, het overnachtingsadresje waar je als verloren zoon wordt ontvangen. De gekke mensen, de mensen die alles anders doen, leven zonder elektriciteit, leven zonder regels, leven juist volgens strikte (religieuze en/of voedings) regels. Het kan en mag hier in de uitersten. “Grijs” is niet een kleur die je veel ziet in Amerika. Maar altijd relaxed en bijna nooit met haast. Of het nu in het verkeer is (iedereen lijkt tijd genoeg te hebben want iedereen wacht bij groen eerst een seconde of 5 voor hij wegrijdt), in de winkels (waar elke keer weer uitgebreid uitleg gegevens wordt over het assortiment), als ze in de rij staan (en van de gelegenheid gebruikmaken om de man voor en achter zich te leren kennen) of ze je simpelweg aanspreken en gerust in 20 minuten met ons het leven in Almere willen doornemen. Maar dit jaar voelde we voor het eerst bij Amerikanen naast de gebruikelijke trots ook schaamte. Schaamte over wat er politiek gebeurt. Ze weten eigenlijk niet zo goed wat ze daarover aan een buitenstaander moeten zeggen.

Dus vandaag gingen we nog 1 keer voor het echte klein. De plaatselijk fietsboer heeft 3 e-bikes in zijn collectie en die mochten we mee hebben. Ons was al een paar keer aangeraden een fietstocht te maken rondom (en door) Paonia langs alle fruitboertjes, wijngaardjes en lokale restaurantjes en cafés. Omdat het rond Paonia nogal bergachtig is hebben we dus 3 e-bikes mee. Wat een genot zeg, in de bergen fietsen bij 30 graden op een e-bike. We reden bij de fietsboer (annex café, annex boetiekje) weg en staken de eerste kruising over. Op de kruising stond een uitgeklapt schoolbord met daarop groot geschreven met bordkrijt in 3 kleuren “Doughnut Day”. Nu was ons daar eerder geen doughnut-bakker opgevallen. Maar het bleek in het pandje van de plaatselijk bierbrouwer te zijn. Eénmaal per week neemt Olivia de tent over en serveert dan de door haarzelf gebakken doughnuts in allerlei smaken. Voor ons een verassing, voor de plaatselijke doughnut-liefhebber duidelijk niet. Ik denk dat wij er om halfelf waren en toen was ze al door 3/4 van haar doughnuts heen (op=op). En terwijl wij de chocolade- en maple-doughnuts wegwerkten was het een komen en gaan van mensen die langs liepen, langs reden en even de auto uitstapte, of mensen die langs fietste en die allemaal snel naar binnen liepen om een doughnut te pakken, 2 dollar op de counter te leggen en hun dag te vervolgen. Men wist er blijkbaar van....

Wij fietsen door naar de Black Ridge Winery, via een backroad langs het spoor dat nog steeds zwarte kolen vervoert (stonden afgelopen week 20 minuten bij een spoorwegovergang in het dorp, zo lang was de trein). De Black Ridge Winery bleek een verwennerijtje. Het ligt mooi langs één van de voorlopers van de Gunninson-rivier. Naast wijn verkoopt hij eigen gebakken Frans stokbrood, kaasjes uit de buurt, vers geplukt fruit uit eigen fruitgaard en heel veel sausjes, jammetjes en ander lekkers. We mogen eerst uitgebreid zijn wijnen komen proven, daarna kiezen we voor 2 glaasjes Oaky Chardonnay. Het zet ze keurig in een fruitkistje met een kleedje met kersenmotief, legt het stokbrood erbij, het kaasje er op, de door Robbie in de tuin geplukte verse bramen 

erbij en verwijst ons naar het grasveldje aan de waterkant waar hij kleurige stoeltjes heeft staan. Dat is onze lunchplek. En terwijl we daar zitten waden twee herten door de rivier vanuit het bos de naastgelegen weilanden op. Hoe mooi wil je het hebben.

Na een uurtje weer de fiets gepakt en stijl de gravelroad op richting de Stone Cottage Cellars, een bekende wijnboer in deze streek. We werden gelijk meegenomen de eigen gebouwde wijnkelder in en vervolgens mochten we alle witte en rode wijnen proeven. Inmiddels was er nog een (fietsend) jong Amerikaans koppel binnengekomen. Zij hadden net versgebakken zuurdesembrood bij de bakker beneden gekocht en deelde dit knapperige brood gelijk met ons om zo de wijn nog beter te proeven. Uiteindelijk vonden we de Pinot Gris het lekkerste en hij was zo speciaal dat we er toch maar een fles van hebben meegenomen (we zien wel hoe we hem het vliegtuig inkrijgen). Hup weer op de fiets, maar nu toch met behoorlijk wat wijn in de benen. Lang leven de e-bike.

We rijden nog langs 4 wijnboertjes waar het proeven geblazen is, maar we besluiten deze toch maar over te slaan. We rijden door naar de westkant van Paonia voor een Perzik-empanada bij de bio-boerderij Orchard Farms en Market en vlak voor Paonia doen we (na nog een tijdje fietsen) ons nog even tegoed aan een perzik-vanille-milkshake bij een ander perzikboertje. En ons ons afscheid te vieren eten we bij de Flying Fork lekker pasta en een behoorlijk goede Tiramisu (uiteraard begeleid door een plaatselijk wijntje, de Pinot Gris).

 Een prachtig restaurantje met een tuintje dat je echt alleen maar zou weten te vinden als je het kent (of je de boekjes goed leest en door blijft zoeken). We nemen aan tafel nog 1 keer met ons drieën deze Amerika-reis door. Wat was het leukste (en wat was het minst leuk). Maar eigenlijk was er deze reis te veel leuk, te vaak leuk, vaak bijzonder, veel imposant, maar het was vooral allemaal heel relaxed. En zoals altijd in dit verschrikkelijke aangename land, het is met pijn in ons hart dat we afscheid nemen...Pastor Karen uit Montrose vatte het een paar dagen geleden mooi samen tegen Robbie: "eigenlijk hoort jouw Soul in Amerika maar door toeval ben je in Nederland terecht gekomen. Gelukkig ben je bij lieve ouders terecht gekomen die je vaak naar Amerika brengen."

Dus het afscheid valt (ook nu weer) zwaar.

Zoals Shelby en haar zus Allison het zo mooi zingen:

I know that you'll come back again

As soon as you get blue

And I know what will happen then

One kiss and I'll give in to you

Every time you leave

you tear the soul from me

But I want to live so I'll forgive

Every time you leave

 https://www.youtube.com/watch?v=ZNjLKcrMJYY