Theme of Breaking Bad (Dave Porter)

Vroeg op om voor de hitte uit de Sand Dunes te beklimmen. Het heeft de hele nacht geregend, maar nu schijnt de zon voorzichtig tussen de wolken door. De vele regenbuien maakt dat er van zandsleeën en zand-boarden niks gaat komen. Daar is kurkdroog zand voor nodig.

Binnen 5 minuten van het hotel rijden we de Great Sand Dunes National Park and Preserve in. Het park is 342 km² groot, waarvan ongeveer 80 km² uit duinen bestaat. De hoogste duin die we (en naar later zou blijken alleen ik) gaan beklimmen is 230 meter hoog en behoort tot de hoogste van Noord-Amerika.

Het gebied is een wonderlijk samenspel van geologische toevalligheden. Veel zand uit nabijgelegen bergruggen waait in de richting van de Dunes. Daar stroom een rivier in een soort U-dal met allerlei kiezels. Het zand wordt nat, plakt aan de kiezels en stapelt zich op. Het is ook zo nat dat zelfs op grote hoogte je na een klein beetje graven water tegenkomt.

We steken de rivier over en starten de beklimming. Al gauw blijkt dat de dames dit niet gaan trekken. Alleen loop ik in een uur door naar de hoogste duin, om vanaf daar een spectaculair uitzicht te hebben over de 80 km² duinlandschap tegen een decor van de nene kant de Rockie Mounains en de andere kant de eindeloze plains. Door de regen van de nacht zijn de scheidingen tussen de noordzijde (nat) en zuidzijde (droog) nog scherper. Ook weer mooi. Ik ga er even een 15 minuten voor zitten. De wind maakt een vreemd fluitgeluid over het zand.

Beneden gekomen rijden we richting Taos. Na een klein halfuur komen we op highway 159 en zegt mijn navigatie “deze we 160 kilometer volgen”. Wat volgt is 160 kilometer lang een spectaculair landschap met aan de ene kant bergen en aan de andere kant uitzichten zover je kan kijken. Het landschap is uit duizenden herkenbaar en je waant je zo in “Breaking Bad”. Her en der staan wat verloren trailer waar je elk moment Walther White en Jesse Pink uit ziet wandelen. Het uitzicht reikt zover dat we tientallen kilometers voor ons het noodweer kunnen zien waar we later in zouden terecht komen.

Maar eerst lunchen. Dat doen we in San Luis. Plaatsje van niks. Eigenlijk geen keus, alleen "Misses Rio" is open en heeft luncht. In de tuin staat een "For Sale" bordje...Achter het pand kunnen we parkeren, waar we de auto zowat boven op een slang parkeren.

De deur van het restaurant gaat open en we stappen een schijnbaar totaal lege eetzaal binnen, Veel rood, rode nepplanten, plastic tafelkleden, versleten groen tapijt en niet te duiden schilderijen aan de muur. Alleen in de hoek zit een jonge man met piratendoekje om het hoofd, vlecht tot tussen zijn schouderbladen, een hangsnor en oren vol oorbellen in het oneindige voor zich uit te kijken (volgens Robbie duidelijk onder invloed van een net in Colorado gelegaliseerd plantje) Hij lijkt ons niet waar te nemen. Hij zegt niks en peuzelt eenzaam aan een hamburger. Beetje een David Lynch decor, zal ik maar zeggen. We bestellen een Mexicaanse hap. In de keuken horen we oma tekeer gaan (qua stem en met potten en pannen) en snel staan de gerechten op tafel.

Door over de 159. Nog 60 kilometer te gaan. Het noodweer breekt los. Bliksemschichten rond ons (veel langer en scherper als thuis) en bakken regen over de straten. Op een gegeven moment is de hoeveelheid water zo groot dat de weg het niet meer kan verwerken. Het verkeer gaat stilstaan langs de weg. Wij ook.

Als we in Taos aankomen is de ergste regen weg. De zon komt er weer door en is het binnen no time weer 25 graden.

We maken een rondje door het gezellige Mexicaans ingerichte Taos (en komen in een waanzinnig lekker chocoladezaakje terecht) en rijden dan richting ons huisje, het “Earthship”.

Ongeveer 80 Earthships liggen in een pioniersgemeenschap vlak bij Taos. Het was een idee van architect Michael Reynolds. De Earthships zijn gebouwd met gerecycleerde materialen, zoals gebruikte autobanden, flessen en blikjes, en op drie zijden begraven in de grond. Zo verwarmen de Earthships zichzelf en koelen zich ook weer, maken hun eigen elektriciteit met zonnecellen en maken hun eigen water via een ingenieus zuiveringssysteem.

Ze zijn daarmee minimaal afhankelijk van openbare voorzieningen en fossiele brandstoffen. Ze zijn gebouwd om alle beschikbare natuurlijke hulpbronnen maximaal te gebruiken, met name energie uit de zon en regenwater.
De ontwerpen zijn heel makkelijk, zodat mensen met weinig bouwkennis ze kunnen bouwen. En rond om ons heen zijn hobbyisten nog druk bezig de meest fantasierijke bouwsel te maken. Een wonderlijk modern Alice in Wonderland dorp.
 
En wij kijken nu naar boven en zien louter sterren vanuit onze kas tegen het huis. Het is nacht.