"Nothing Compares to U" by Prince

“Breakfast included” zei de graatmagere eigenaar van de T-Bird Motor Inn. “Just go to the Dutch Mill”.

The Dutch Mill zit ongeveer 100 meter naast ons hotel aan een lange strip van bedrijfjes, eettentjes en motels. Van lichtblauw hout heeft de vorige eigenaar een soort van molen getimmerd, waarin zich het restaurant bevindt. Eenmaal binnen is het Amerikaanser dan Amerikaans. Er hangen weliswaar nog twee kopietjes van een stadsgezicht op Haarlem en Amsterdam, maar de wanden hangen vervolgens vol met sportvlaggen en posters, met name de Red Soxs. Achter de counter hangen 30 uitgeprinte foto’s van een toddler, waarschijnlijk het zoontje van de eigenaar. Hij is trots, blijkbaar.

We worden midden in de zaak gezet. De Eigenaar, zware baard, geruit overhemd, korte broek, witte sportsokken en zwartlederen klompen brengt ons de plastic menu’s. Het is van het zelfde laken een pak: veel eieren, pancakes, waffles en zelfs pulled pork als ontbijtspecialiteit. De eigenaar vraagt waar we vandaan komen. “We’re Dutch” “Tought so”. Maar hij had de zaak ook maar zo overgenomen, als hij was. Wist verder niks van Nederland.

Naast ons maakt een gedrongen oude man in een tergend langzaam tempo de tafels schoon. Hij kijkt deels door, deels over zijn brilglazen angstig de kleine ruimte in. Bang. Alsof hij elk moment gestraft kan worden. Hij is duidelijk niet helemaal jofel. Naast ons zit een groep Italianen. Als zij vetrekken en de oude man de tafels wil afruimen en schoonmaken ziet hij een paraplu liggen. Eerst kijkt hij er een kleine 30 seconden naar. Dan pakt hij de paraplu met zijn linkerhand op en bekijkt hem goed. Met zijn rechterhand houdt hij de tafel vast alsof hij elk moment kan omvallen van verbazing. Hij staart naar de paraplu. Na 20 seconden volgt een heel diepe zucht, alsof het heel even duurde voordat hij doorhad wat hij in zijn hand had en dat hij zich nu bedenkt dat dit weer extra werk gaat opleveren. Nu moet hij helmaal naar de gevonden voorwerpen doos, 5 meter verder.

Op zijn o-benen (ik bedoel echt hoofdletter O) waggelt hij naar de tafel bij de ingang en legt de paraplu daar neer in een bos “lost en found”. 

Hij waggelt terug het eetzaaltje in. Dan zoek hij schichtig naar zijn witte pluizige schoonmaakdoekje....waar is ie gebleven? Het doekje ligt eenzaam om de tafel naast ons. Maar we zeggen niks.

Op straat in Burlington en Shelburn is duidelijk dat er binnenkort verkiezingen zijn, voor van alles, lijkt het. Het wemelt van de bordjes met namen in de groenperkjes en tuinen. Overal staan ze. Voor de senaat, voor gouverneur, voor sheriff, voor assistent Rechter. Er is nogal wat te kiezen.  En overal staan de bordjes op twee metalen prikkers in de grond geprikt.

Zelfs zien we af en toe een zwerver of beroepswandelaar met ééntje op zijn rug geprikt.

We gaan naar het Shelburn Museum, vlak tegenover ons hotel. 

Een dame, Electra Havemeyer, was gezegend met heel rijke ouders (een Vanderbilt en een Suiker-koning). Ze had geld te veel dus bedacht ze zich dat zij allemaal bijzondere gebruiksvoorwerpen uit New England wilde bewaren voor de toekomstige generaties. Zo kocht ze een stoomschip, een vuurtoren, boerderijen, tapijten, een draaimolen, een uit hout gesneden replica van een daadwerkelijk rondtrekkend circus (waarvan de stoet in het echt 2 mile lang was), een smederij, een station met stoomtrein, en nog veel meer gekkigheid. Daarnaast kocht ze voor zichzelf een paar mooie schilderijen in Europa waar ze daar toen niet zo’n trek in hadden. Dus er hangen zomaar een stuk of 10 Monets in het museum. Zelf omschreef ze het uiteindelijk als “een collectie van collecties”. Het staat nu allemaal in een mooi park. Oude gebouwen helemaal heropgebouwd. Schip op het droge. Collecties in de verschillende oude gebouwen.

En ter nagedachtenis aan haar bouwde haar kinderen een nieuw huis in het midden van het park, sloopte het hele interieur uit haar appartement in New York en bouwde dat in het park precies na, inclusief de Monet’s.

Terug naar huis gaan we via B-wegen en zandwegen 260 kilometer door The Green Mountains terug naar Putney. Het weer is op plekken bar en boos. Grote bliksemschichten verlichten ons pad en bakken water storten zich op onze auto.  Soms zo hard dat ik de auto stil moet zetten omdat ik simpelweg helemaal niks meer zie. Op andere plekken schijnt de zon en is de hemel blauw met witte wolkjes. De tocht duurt dus iets langer, maar is wel echt New England zoals je New England verwacht: glooiend landschap, groen, grote rode schuren, coverd bridges, zandwegen en bergen op de achtergrond. Midden op één van de bergen stoppen we nog even bij the Wayside Country Store in Arlington voor een kop koffie en een koek. Een rommelig ogend winkeltjes met van alles en nog wat.

Op de porch zitten twee mannen op de schommelstoelen de situatie in de wereld te bespreken in hun groezelige spijkerbroeken, kapotte schoenen en verwassen t-shirt. Hun haar duidelijk lang geleden gewassen en het scheermes zijn ze allbei al lang geleden kwijtgeraakt.

De deur gaat krakend open en valt van ouderdom bijna uitelkaar. De deur klapt met een harde knal achter ons dicht geholpen door de dranger. Een sjofele man bij de balie van minimaal twee meter lang (type Drik van Koot en de Bie) roept bij onze binnekomst "They are coming from everywhere these days!"

Op de balie staan de lekkerste koeken en cakejes vrolijk naast de doosjes “ammunition for handguns”.

Een uurtje later zijn we weer thuis. O ja, en we moeten de vuilnis bij de weg zetten, het is bijna woensdag. We pakken allebei een grote vuilnisemmer en lopen het pad af. Ja, met zo’n enorme oprijlaan is vuilnis bij de weg zetten ineens een work-out van 25 minuten.

Inmiddels is het weer droog en snik heet.....maar we zitten s’ avond toch even live te kijken hoe Glennis Grace zich in America Got Talent een ronde verder zingt.