El dia despise del primer dia

Voordeel van een jetlag is dat je al om 5 uur klaar wakker bent en om half acht, als de temperatuur nog de hachelen is, al in de stad loopt. Nadeel is dat je om half tien al weer enorme trek krijgt als je de versgebakken tortilla’s in de straatstalletjes ruikt en je dan al snel te verleiden bent om te gaan zitten en al weer aan het eten bent. Als we om half acht de Paseo de Montejo oprijden zijn vrijwilligers al druk met de wegafzettingen. Op zondag gaat de lange Paseo dicht voor het autoverkeer en hebben fietsers, wandelaars, hardlopers en skaters vrij spel. De verkopers van onzinnigheden bouwen hun kraampjes vast op en de voedselstalletjes worden opgebouwd. T’is al gezellig druk. 

Langs de Paseo staan de prachtigste herenhuizen en paleizen, uit tijden dat Mexico goud geld verdiende aan de handel in hennepvlas, touw en textiel. Na de Paseo lopen we de Calle 64 af, een straatje met gekleurde huizen. Gelukkig niet allemaal netjes opgeknapt, dus er blijft nog wat authentieks. Op Parque de San Juan hebben handelaren hun van blauwe en zwartte plastic afdekzeilen zelf geknutselde terrassen gemaakt. Onder het zeil staan plastic tuinstoelen en kleine tuintafeltjes. Oude reclamebonnen dienen als tafelkleed.

Op de voedselkarretjes wordt drukt gehakt om het varkensvlees in kleine stukjes te krijgen, uitjes in blokjes te snijden en van emmers vol met onder water staande radijsjes wordt garnituur gesneden. Af en toe sist er een hete bakplaat als er een straal met water uit een oude colafles met gat in de dop op de plaat wordt gespoten om aanbaksel los de weken. Een flesje coca cola komt uit de grote oranje koelbox met smoezelig witte deksel. Onze tortilla wordt geserveerd op een bordje. Om het bordje zit een plastic zakje en op het zakje ligt onze tortilla met varkensvlees, uitjes en saus. Want ja, afwassen kan niet in het park, dus wordt na elke maaltijd het plastic zakje van het bordje gehaald en voorzien van een nieuw zakje voor de volgde klant. En dat alles om half tien in de ochtend. En als je denkt dat we de enige gek zijn die om half tien op paasochtend aan de tortilla zit. Mis. Het zit vol met Mexicanen…

We lopen terug door de aangenaam rommelige straten met gekleurde huizen naar de auto.  Vlak voor we het Maya museum bezoeken, schieten we nog even een eettentje binnen. Onverwacht lekker stoofpotje met een groen drankje van ananas, spinazie en nog meer (maar niet geheel duidelijk wat). Heel lekker fris.

Ons even in de Maya cultuur ondergedompeld. Een Amerikaans met Mexicaanse roots zegt ons dat hij blij is dat we ons interesseren voor zijn roots.

Na een lekker tukje in ons huisje reizen we nog een keer de stad in. Alleen heten alle wegen hier Calle en komt het nummer er achter nogal nauw. Dus een typfout op de TomTom brengt je dan in buurten waar je normaal niet snel zult (en wilt) komen. TomTom leidt ons door een wirwar van straatjes langs rommelige huizen, straten vol zwervende hondenfamilies, uitgebrande auto’s, vervallen winkelgevels en straten voor gaten. Na meer dan een uur zijn we in de stad en eten we in een onvervalste Mexicaanse kantine, met in de hoek oma die al kleiend de ene tortilla na de ander vouwt, Mariachi uit de speakers en op het bord een uitgeholde edammer kaas, gevuld met gehakt, rozijnen, kappertjes en olijven (queso relleno).

Hoe Edammerkaas in de Yucatankeuken terecht komt? Het schijnt dat er ooit een schip uit Nederland, op weg naar de Antillen is overvallen door piraten, waarbij de lading (met ook veel edammer kaasjes) in de zee terecht kwam. Omdat ze omwikkeld zijn met een dun laagje plastic spoelde ze in goede staat aan voor de kust van Yucatan. De mensen vonden de kaasjes en verwerkte die in hun keuken. En nog steeds is de edammerkaas een standaard ingrediënt in de Mexicaanse keuken van Yucatan…..zo gaat het verhaal. Of het aar is? Zou het niet weten.

Maar, dish of the day is: Cazuela Cochinita Pibil con Cebolla Curtida

En als je het zelf wilt maken heb je nodig:

• 1,5 kilogram varkensschouder  (als je het in een bananenblad wikkelt, laat het dan heel; als je een draadpan of slowcooker gebruikt, in stukken snijden)
• 1 kopje vers sinaasappelsap
• ¾ kop vers limoensap (ongeveer 6 limoenen)
• 1 theelepel zout
• 5 eetlepels achiote pasta
• 5 teentjes knoflook
• 2 laurierblaadjes
• 3 grote bananenbladeren
• Slagerstouw
• Koriander, voor garnering

Maïstortilla's, om te serveren

Voor de ingelegde ui:

• 1 middelgrote rode ui, fijn in ringen gesneden
• 1 kopje witte azijn
• 1 eetlepel zwarte peperkorrels
• ½ theelepel suiker
• ½ theelepel zout

1 Doe varkensvlees in een diepe ovenschaal of braadpan en laat het op kamertemperatuur komen.

2 Om de marinade te maken, combineer je de sap, achiote, knoflook en zout in een blender of keukenmachine en pureer tot een gladde massa. Giet over het vlees en dek het af. Laat minstens een uur rusten.

3 Terwijl het vlees marineert, maak je de ingelegde uien: Meng in een middelgrote kom de in blokjes gesneden rode ui, peperkorrels, ½ theelepel zout, suiker en azijn. Laat in de koelkast staan, af en toe roeren tot het klaar is voor gebruik.

4 Verwarm de oven voor op 175 graden. Leg schone bananenbladeren in een overlappend patroon op een schoon werkblad. Plaats het gemarineerde vlees in het midden en bedek met laurierblaadjes. Vouw bananenblaadjes omhoog en over het vlees en vorm een strak pakket; beveilig met slagerstouw en keer terug naar de braadpan. Dek af met folie.

5 Bak varkensvlees 3-4 uur, controleer periodiek door de bladeren, tot de vork gaar is.

6 Haal uit de oven en laat 10 minuten staan. Versnipper vlees met twee vorken (meng de resterende saus er door als het een beetje droog lijkt) en serveer onmiddellijk met ingelegde uien, koriander en tortilla's ernaast.