All the Time in the World (the Subdudes)

Vandaag de Cache la Poudre River af met een raft. De naam van de rivier (Frans voor "Verberg het poeder") is een verbastering van de originele Cache à la Poudre. Het verwijst naar een voorval in 1820, toen Franse opstandelingen, die door een sneeuwstorm werden belaagd, gedwongen werden om een ​​deel van hun kruit langs de oevers van de rivier te begraven.
 
Maar goed, half 10 melden bij de Raft-company. We worden ontvangen door een (iets te) enthousiaste medewerker, Jake. 25 jaar, baseballpet op, hipster baardje, sportief lijf, ¾ sportbroek laag op de heupen, Hawaii-shirt, zonnebril vast met een brillensokje. Alles is Awesome.

We tekenen een verklaring dat alles onze schuld is. We worden in een life-jacket gesnoerd en mogen een plastic pothelm uitzoeken. Dan volgt de instructievideo. Na de video wordt alles nog eenmaal samengevat door Jake: when you fall in the water, don’t  panic, always listen to the guide, nose above the water/toes above the water.
 
Dan met z’n allen in de typisch Amerikaanse gele schoolbus. Heel leuk hebben ze op de voorkant de S en de H afgeplakt. Boven op de bus zijn 2 rafts gebonden en achter de bus hangt een trailer met nog eens 5 rafts.
 
In de bus blijkt Jake ook nog eens een komiek van het flauwste soort:

• We komen een wagen met hooi tegen en roept keihard door de bus: Hey
• Hij vraagt wie het vandaag voor de eerste keer doet. De helft van de bus steekt zijn hand op. Hij zegt dan tegen de chauffeur: so many people for the first time in a bus.
•  “Heeft iedereen de helm op, want dat is voor de veiligheid in de bus”.

Nou ja, dat niveau dus.
 
Op de startplek van de raft aangekomen mogen we in de boot van Carson. Gebruind lijf, pet op, zonnebril, gebatikte ¾ broek, 3 dagenbaardje en al even flauw als Jake. Uiteraard is alles weer Awesome. Hij legt snel uit dat Robbie en ik vooraan in de boot via telepathie moet zorgen dat we tegelijk peddelen. De rest van de boot met ons tempo volgen. Carson geeft de commando’s: peddle like a Vikingboat!
 
Onderweg de ene naar de andere flauwe grap: “Heb je gehoord van van de enorme brand in het circus.......het was intens.....” (even in het Engels doen en hardop zeggen). Dat niveau.
 
Maar Carson vertelt ondertussen veel van de omgeving, heeft allerlei beangstigende benamingen voor de rappids (Devils Staircase, Thunderrappid, Killing water), stuurt ons vakkundig tussen de rotsen door en als hij wel een rots raakt doet hij dat soepeltjes (“smooth as Micheal Bolton”). De rappids zijn niet al te zwaar en leuk. Na elke rapid volgt een Hig Five met de 7 peddles in de boat. We doen het uiteraard Fantastic!! volgens Carson.

Maar vooral de omgeving is prachtig. Kleine tussenstop, nog weet 10 minuutjes met de bus en het volgende stuk van de rivier kunnen we af met onze raft.
 
Na de raft hebben we honger en gaan wat eten bij LUCILE’S CREOLE CAFE. Volgens de kenners hier in het dorp een echte authentieke Cajun-tent. Nu is dat zo’n beetje het allerlekkerste eten van Amerika (en volgens kenners 1 van de betere keukens in de wereld). Dus de lat ligt hoog. We beginnen met koffie en biegnets (al la Cafe Du Monde in New Orleans). Grote vierkante "oliebollen" met veel, heel veel poedersuiker. Daarna een Jambalaya, Gumbo, Cornbread en Egg Benidict Sardou (met spinazie). Heerlijk was het, bijna alsof we weer in New Orleans waren. En laat nou ons favoriete bandje uit New Orleans (the Subdudes) hier ook gegeten hebben. Het was zo lekker dat we zelfs om een doggiebag hebben gevraagd. Toptentje dus.
 
Vanavond treed Wendy Woo op in het park midden in het Universiteits-complex van Fort Collins (wat echt enorm is, inclusief sportcomplex en een enom stadion voor de Rams). Leuke setting. Veel groen, stokoude bomen, prachtig strak gemaaid gras, heuveltjes, meertje. Alle Amerkanen nemen hun klapstoel, dekens, koelboxen en speelgoed mee en gaan lekker in het park zitten, luisteren naar muziek en een praatje maken. Het parkje wordt omringd door foodtrucks. Eerst worden uiteraard uitvoerig de sponsoren bedankt en dan kan de band starten.
 
En dan blijkt dat ook in het Rock&Roll-circuit van Amerika er zeer middelmatige talenten rondlopen. Wendy Woo zou net zo goed Wendy Who kunnen heten. Maar goed, op je stoeltje, in het park, omringd door foodtrucks en een koppie koffie. Alle tijd van de wereld.  https://www.youtube.com/watch?v=alcK9ZgykLs