"Car wheels on a gravel road" by Lucinda Williams

Het laatste broodje bij onze buur-bakker gehaald in North Conway. Wat we vandaag gaan doen, wil de bakker weten terwijl hij zijn meelhanden afveegt aan zijn schort. “We vertrekken” “Oh, were are you goin’?” “Putney, Vermont” “No kidding, that’s where I used to live, my son is a teacher at the primary school of Putney.” Wat een toeval. Alhoewel, telkens als je hier een naam van een plaats noemt in Amerika, heeft degene met wie je praat er wel een “relative”. Er is altijd wel een uncle, neef, zoon, mate of iemand die zij kennen die daar woont.

Maar Putney is dan wel heel toevallig, omdat het echt een gat van niks is. Er wonen ongeveer 2500 mensen, verdeeld over een enorm gebied.

Maar eerst de rit ernaartoe. Die is prachtig. 260 kilometer lang rijden we eigenlijk alleen maar door bossen. ‘T is er groener dan groen hier. Af en toe wordt het groen onderbroken door een (klein) stadje. Maar dat duurt zelden langer dan 10 minuten.

Kan me wel voorstellen dat je hier woont en denkt dat het met de schade aan de natuur door de mens wel mee valt. De natuur is hier schier oneindig. De plaatsjes onderweg zijn ook allemaal “schattig”. Veel houten huizen, vaak opgetrokken in Victoriaanse stijl. Midden in het dorp vaak een hagelwitte houten kerk.

We stoppen onderweg in Alton in New Hamsphire in een “wegrestaurant”. Een geinig houten hutje in een grote weide met bloemen en struiken met stoeltjes, hoelahoep, basketbal, triviantvragen bij de bar en een keur aan koffie en ander lekkers. Dit soort tentjes zijn typisch langs dit soort wegen in Amerika. Het is doorgaans een staaltje huisvlijt van een aantal dames uit die buurt. Die runnen dan samen een koffietentje, annex broodjeszaak en doen er alles aan om het zo gezellig mogelijk te maken door allerlei Amerikaanse prullaria, leuke spreuken en familiefoto’s aan de wanden te hangen.

In Hillsborough doen we nog 1 tussenstop voor de lunch. Op een verdwaald industrieterreintje zit een Taco zaakje in een pijpenlaatje naast de waserette. Fel gele muren, voodoo-maskers aan de muur, Mexicaanse prullaria aan het systeemplafond, gestencilde menukaarten, plastic stoeltjes en dito tafeltje. Op het tafeltje staat een colakartonnetje met daarin 4 verschillende loeihete sauzen. Buiten staan op de parkeerplaats nog een paar stoeltjes en tafeltjes als soort van terras

De keuken is bijna net zo groot als het restaurant en de hele familie heeft een taak, zo lijkt het. Bij binnenkomst wordt gelijk gevraagd wat we willen bestellen, terwijl hun keuzes weer zo enorm zijn dat het eerst 15 minuten duurt voordat je een globaal beeld hebt van de menukaart. Maar we maken een keus en die smaakt prima

Vlak voor we ons huis (voor de komende 14 dagen) in gaan, doen we nog even boodschappen in Brattleboro. Inmiddels komt het water met bakken uit de hemel. Iedereen verwees ons naar de plaatselijk "Coöperatie". Een alternatieve supermarkt waarin alles “verantwoord” is. De prijzen ook. Hemeltjelief. Een bakje frambozen voor 8 dollar, een pak pannenkoekenmix voor 9 dollar, een pak melk voor 4 dollar.

Groenten en vers-produkten zijn in Amerika sowieso zeer prijzig, maar deze winkel spant wel de kroon. Morgen toch maar even naar de Aldi (die hebben ze hier ook).

Dan op naar het huis. Redelijk snel na Brattleboro wijst onze navigatie ons een dirt-road (zonder bestrating) op. Nog 4,5 kilometer zegt de teller. We rijden door dichtbebost gebied en door het vele regenwater vliegen de modderspetters ons om de oren.

Na 4,5 kilometer is het even zoeken waar het huis ligt. We zien alleen maar bos. Dan rijden we een oprijlaan op en rijden het huis tegemoet. Het is enorm. Donkerrood hout met grote wit omrande raampartijen, verschillende terrassen, een uitzicht van tientallen kilometers (denk ik, want door de regen zie ik nu niks) en voor het huis ligt een weiland van minstens 30 voetbalvelden. Prachtig.

Binnen lijkt het nog groter. Een enorme woonkamer van 10 meter hoog, verschillende slaapkamers, verschillende badkamers, een bibliotheek, een tv-kamer, een kantoor, een enorme schuur, een enorme keuken, een pantry en geheel onderkelderd. Een beetje veel voor 3 man, maar wel heel mooi. Hier kunnen we ons wel vermaken (en verdwalen).

Inmiddels is de avond gevallen en is het gestopt met regenen. We hoeven de planten geen water te geven. Ook niet de Wietplantage die ze hebben op het terrein. Oké, een beetje overdreven. Inmiddels zijn de wetten op het gebeid van softdrugs hier soepeler dan in Nederland. Dat betekent dat iedereen een klein beetje eigen teelt mag hebben. En omdat het vroeger niet mocht en nu wel is het hier mode je eigen wietplanten te hebben. Dus ook wij hebben zorgvuldige instructies gekregen om voor de wietplanten te zorgen.

Inmiddels vult het weiland voor ons huis zich met kalkoenen en herten.