"Sign of the times" by Prince

Ons huis is prachtig en onmetelijk groot. Maar het heeft daardoor ook allerlei vreemde geluiden (nog afgezien van de wilde kalkoenen op het erf). Het kraakt een beetje, piept wat en rammelt soms. Dus de nacht was wat onrustig.

Daarnaast is het hele huis voorzien van grote raampartijen tot wel twee meter hoog, zodat vanuit elke kamer er een prachtig vergezicht is richting de Mount Monadock. Maar geen enkel raam heeft een gordijn, luxaflex of rolluik. Dus overal (incl wc en douche) sta je vol in het zicht. En natuurlijk er is in de verste verte geen bewoning te bekennen, dus niemand die je ziet. Het voelt toch een beetje bloot. Al is poepen met een mooi uitzicht nog aangenamer. 

En natuurlijk worden we ook vroeg wakker door het allereerste spatje zonlicht dat gelijk vol in de slaapkamer schijnt. Al was daar vanochtend geen sprake van, dichte bewolking, miezerregen en mist trokken aan het huis voorbij. Maar om 8 uur was alles weer zonnig en bloedheet.

Opvallend is dat hier niemand iets op slot doet. Huizen, auto’s, alles is openen, sleutel er in. Omdat de wasmachine verstek liet gaan, mailde Evie dat we de wasmachine van hun Airbnb mochten gebruiken, een oude barn met daarin een geinig optrekje enkele kilometers verder op. “Maar hoe komen we aan een sleutel?” Heb je niet nodig, je kan gewoon naar binnen lopen. Deur is altijd open.

Maar is er dan geen criminaliteit. Nee, heel weinig, blijkbaar. Dat vraagt om een onderzoek. Wat blijkt, hoe meer bomen, hoe minder criminelen. Bomen remmen de misdaad. De universiteit van Vermont onderzocht de relatie tussen bomenrijkdom in stadswijken en criminaliteit. De conclusie: 10 % meer bomen betekent een criminaliteitsdaling van ruwweg 12 %.

Vermont is het dus de komende 14 dagen. Het ligt tegen de grens van Quebec Canada. Zal ongetwijfeld de reden zijn dat de naam Vermont een Franse verbastering is van groene berg. Want groen is het hier. Ik geloof dat ongeveer 70 % van het land uit bos bestaat. Dus dan kun je ook uitrekenen hoe laag de criminaliteit is.

Veel industrie is er niet. Ook (van oudsher) niet echt een rijke staat. Veel landbouw en toerisme. Dat is het wel. En er wonen maar 600.000 mensen. 

Vermont is ook een beetje een pleisterplaats voor mensen die paradijs zoeken. Er heerst hier ook overal een enorme rust. Bijna zondagsrust, op donderdag.

Vermont was ook een geliefde plek om je terug te trekken uit de burgerlijke samenleving. Dus veel hippies, kunstenaars en alternatieven die houten huizen in landelijke stijl bouwden langs bospaden, met een groentetuin vol onbespoten groente en wellicht ook toen al een paar marihuanaplanten. Ik heb nog geen flat of Shopping Mall gezien. 

Dat alternatieve gevoel lijkt Vermont aardig vast te houden. Het stikt er van boerderijen die hun onbespoten groenten verkopen, supermarkten worden door de buurt beheert (Coöperatie), buurt-groente-tuintjes, de straatjes van Brattleboro zijn bezaaid met alternatieve koffiewinkels, bakkers en eetzaakjes

Het is ook opvallend hoeveel Europese auto’s hier rijden: Volvo’s, Saabs, Mini’s, Volkswagens, Audi’s en BMW’s. Toch een beetje afkeer van het GROTE Amerika? En Bernie Sanders, de linkse presidentskandidaat van 2016 komt hier vandaan. Dat zal ook geen toeval zijn.

De plaatsjes waar we nu langs kwamen lijken zo uit de geschiedenisboekjes te zijn weggelopen en op de kaart kijkend is een groot deel van de wegen (zoals de weg naar ons huis) in zijn geheel niet bestraat. Dus als over 10 jaar de auto overal uit het straatbeeld verdwijnt zal Vermont er wellicht uitzien als honderd jaar geleden.

Om de verjaardag van opa te vieren zijn we vanmiddag een taartje gaan eten bij de blauwe-bessen-boerderij hier om de hoek (It’s Blueberry season). Daar komt iedereen zelf zijn bessen plukken. Je krijgt een grote lege afgeknipte waterjerrycan met een blauw touw om je nek en dan mag je je eigen bessen in het veld gaan plukken. Dat gaan we deze week nog een keer doen, maar wij eten vandaag (uit een vla-schaaltje) de opgewarmde Blueberry-pie met een kopje koffie uit een schuimplastic beker, in een boerenschuur, aan een oud gammel tafeltje, omringd door ouderwetse geemailleerde gasformuizen,  midden tussen arbeiders die de blauwe bessen vanuit kratten in doosjes doen.

Als er weer een bak met regen uit de hemel valt komen de pick-up-trucks met plukkers snel naar de schuur gereden. En dan zien we voor het eerst een grote groep Afro Amerikanen deze vakantie......inderdaad...als dagloners. Blijkbaar is daar nog niet zoveel in veranderd. Zelfs niet in het linkse Vermont.