"Swimmer" by Amanda Shires

De regen is weg en de zon schijnt op volle sterkte. Ook hier hitte dus.

Vandaag geen grootse plannen. Gewoon een beetje aanrommelen. Op zondag is hier in het dorp een kleine plaatselijke boerenmarkt.

Op een grasveldje staan een paar standjes met Mexicaanse tamales, wat groenten, een masseur, een edelsmid, een vlees boer, een kaasboertje (met niet te eten mozzarella, zeker niet vergeleken met die van Anita Arns) en een Afro-Amerikaan die Thais kookt. Bij de laatste bestellen we onze lunch, een curry, satay met pindasaus en zoete kleefrijst met mango.

Onder de overkapping voor de lunchtafels zit een duo zenuwachtige blue-ridge-mountain-country te maken op viool en banjo. Ook hier weer een hoog gehalte alternatievelingen: mannen met roze broeken, verwaarloosd haar dat op dreadlocks moet lijken, baarden als ontplofte bosjes schaamhaar, linnen vaal geworden schoudertasjes, zelf gevlochten rieten manden, dat werk.

Milieu is toch wel een dingetje hier. In de supermarkt even verderop stond een bordje dat er inmiddels een verbod is op het verkopen van plastic tasjes. Je wordt geacht je eigen tas mee te nemen.

Zo zagen we ook al een oproep tot het minderen vangebruik van rietjes. Toevallig hadden we het daarover in Boston. Als je leest dat Europa een verbod op rietjes wil, maar je ziet hoeveel rietjes er “over straat lopen” in een gemiddelde Amerikaanse stad, dan is een verbod in Europa een druppel op de gloeiende plaat. Bijna bij al het vloeibaars wat hier gedronken wordt (behalve dan koffie, thee, bier en wijn) krijg je het in een grote papieren beker met een rietje. Een twaalfjarige jongen berekende dat er dagelijks 500 miljoen rietjes worden gebruikt in Amerika. Met #StopSuckingis er nu een beweging ontstaan die het voor elkaar krijgt dat grote bedrijven als Starbucks en MacDonalds binnen 2 jaar geen rietjes meer zullen gebruiken en een paar progressieve staten (California, Hawaii en Washington) broeden op een volledig verbod. En de twaalfjarige knul is inmiddels 17 en staat aan het hoofd van die grote beweging. Mooi toch?

Halverwege de 5 kilometer lange zandweg naar ons huis heeft Jeff, de eigenaar van ons huis, zijn eigen bedrijf staan. Een kantoor dat doet in studentenreizen. Bij dat kantoor ligt een tennisbaan en een “swimmingpond”. Een beetje een groot uitgevallen vijver met een piepklein zandstrandje, een steiger en een zwembadladder. We besluiten daar onder een boom neer te strijken en wat te gaan zwemmen ter afkoeling. De eerste anderhalf uur hebben we het rijk alleen, Het is er doodstil. Als er dan een Amerikaanse familie in badkleding uit een SUV komt vallen is het gedaan met de rust.

Een “klein ijsje” bestellen we bij de Maple Syrup boer in het dorp. Tja dat wordt dan een “Kiddie”, een kinderijsje. Deze is nog groot genoeg voor twee personen. Na ons komen twee Amerikaanse meiden die vertellen dat ze speciaal zijn omgereden voor de ijs-specialiteit van de Maple-boer: een ijshoorntje in de vorm van een schaaltje, daarop een donut, daarop een dikke toef Maple-Softijs, overgoten met Maple Syrup. Beetje veel....

Na het avondeten maken Erica en ik nog even rondje over de landerijen van om/van ons huis.  We lopen een rondje van 3 kwartier en zijn het land van de eigenaren niet af geweest. En dan hebben we alleen nog maar de Noordoostkant belopen. Niet normaal zoveel grond en bos er bij dit huis hoort.

Morgen gaan we er op uit met een overnachtinkje. Burlington wordt het. Met een tussenstop bij de originele ijsmakerij van onze diepvriesvrienden Ben & Jerry.