"Lady Marmalade" by Labelle

Dit wordt onze laatste dag met regen. Is ons door CNBC beloofd. Hierna alleen nog maar zon.

Toch maar vroeg op en kijken of we tussen de buien door de Farmers Market van Brattleboro kunnen bereiken voor een ontbijtje.

Eenmaal aangekomen in het Living Memorial Park zien we een dertigtal stalletjes in een langwerpige ronde staan. Het regent aan één stuk door. We lopen de heuvel af vanaf de parkeerplaats. De stalletjes zijn voor de helft alternatieve kleine (amateur)boertjes die met hun groente in door henzelf getimmerde stalletjes staan. In veel gevallen zien de groentes er net zo aangevreten uit als hun kapsels. Type alternatief is dus erg hoog.  En 8 dollar voor een doosje bleke aardbeien is niks. Daartussen staan allerhande culturen met hun heerlijk geurende potjes eten: Indiaas, Mexicaans, Thais, lekker Frans brood, crêpes, koffiesoorten en honing.

Maar het regent net wat te hard. Dus we rijden door naar restaurant Duo in Brattleboro. Lekker brunchje: gritsbroodjes gebakken in kippenvet met een gepocheerd ei in heerlijke tomatensaus.  Erg lekker.

Het alternatieven gehalte is hier erg hoog. Je ziet ook vrij veel verwijzingen naar hun schaamte over Trump en heimwee naar Obama (zelfs een t-shirt gezien met de foto van Obama met de tekst er onder “miss me yet?”).

Obama kijkt ons ook elke dag aan, want in de keuken van ons huis hangt een heel mooi portret van Obama. Ik weet niet zeker of Evie die zelf gemaakt heeft (ze is fotograaf). De foto is daarom zo mooi omdat je vanaf de foto gewoon voelt wat de positieve energie moet zijn geweest in (vlak voor) het begin van zijn presidentschap. Alles zou anders en beter worden. Je ziet de mensen op de fotot ook zo naar hem kijken: de verlossers is gekomen. Uiteindelijk zijn ze 10 jaar later bij Trump beland.

Maar goed, alleen al dat mensen zijn foto in huis hebben hangen is voor de gemiddelde Nederlander al bijzonder. Ik ken niet zoveel Nederlanders die een foto van Mark, Wim, Ruud of JanPeter in de keuken hebben hangen.​

Om 1 uur stopt het met regenen en Erica en ik gaan nog een hike doen, net over de grens van Vermont in Chesterfield, New Hampshire.

De (kletsnatte) wandeling loopt langs mooie meertjes, bossen, over bergen en langs watervalletjes. Maar de wandeling is vooral bekend vanwege de ruïnes van Madame Sherri. ​

Da’s wel weer een mooi verhaal.
Madame Sherri werd geboren in Parijs. Ze zou een van de meest excentrieke inwoners van New Hampshire worden. In 1909 trouwde ze Anthony Macaluso, een kostuumonwerper. In 1911 vaart het echtpaar van Parijs naar New York City, op de vlucht voor de overheid.
 
Ze verzinnen allemaal spannende verhalen om vooral bij de jetset van New York op te vallen. Dat lukt. Ze openen een modewinkel op 42nd Street en maakten kostuums voor Broadway-producties.
 
Een chronische ziekte maakte haar man blind en gestoord. Hij overlijdt in 1924.
Sherri was er kapot van en wilde niet langer in de scene van New York wonen. Een vriend, Jack Henderson, nodigde haar uit in zijn huis in Chesterfield, waar hij extravagante feesten organiseerde. Ze werd al snel een vaste bezoeker. In 1929 koopt ze uiteindelijk 600 hectare landbouwgrond en een bos aan Gulf Road in Chesterfield.
 
​Zonder ontwerp of tekening start ze de bouw van haar kasteel. Ze verzint ter plekke wat ze wil. Timmerlui en Metselaars uit de buurt weten er nauwelijks raad mee. Maar Sherri walste over hun bezwaren heen, als ze weer eens schaars gekleed op de bouwplaats aanwijzingen geeft voor nieuwe ideeën en aanpassingen. Uiteindelijk wordt het een uniek gebouw, een rare combinatie van een Zwitserse berghut en een kasteel.
 
Zelf woonde ze overigens in een rommelig boerderijtje aan de overkant van het kasteel, maar ze gebruikte het kasteel voor buitensporige feesten met tal van beroemde Amerikanen, kunstenaars en filmsterren.
De feesten zijn geheel in stijl met Madame Sherri: buitensporig, flamboyant, decadent en volgens de omwonenden “schokkend schandalig”. Haar gedrag wordt steeds excentrieker. Zo zou ze regelmatig door de straten van de stad rijden slechts gekleed in een bontjas met een klein aapje op haar schouder met een jonge knappe knul als chauffeur.
 
Door de komst van de tweede wereldoorlog stoppen de geldstromen uit Hollywood (die betalen veel van de feesten). Madame Sherri vertrekt uiteindelijk en laat het kasteel in verval achter. Het brandt op 18 oktober 1962 af (aangestoken door buurtbewoners?) .
Madame Sherri probeert nog even Jehova getuige te worden. Als dat mislukt keert ze terug naar Battleboro, om te sterven in een bejaardenhuis voor daklozen.
 
Wat nu nog te zien is is het metselwerk van de trap, de fundering, kolommen en een open haard. Deze middeleeuws uitziende ruïnes blijven de verbeeldingskracht opwekken van geestjagers en fotografen. Ook vandaag stond er onder aan de trap een dame slechts gekleed in tule en bladeren te wachten tot de fotograaf en enscenering rond had.
 
Op de terugweg troffen we opnieuw een aantal fotografen die druk hun mooiste positie uit te zoeken.
 
Volgens de geestjagers is de geest van de Madame Sherri zelf boven op de grote trap, wat sommigen de "trap naar de hemel" noemen, nog regelmatig gezien. En als je goed luistert, kun je het zachte geluid van gelach en muziek horen van de feesten van weleer (zeggen ze).
 
Nou daar liepen wij dus, in de inmiddels verzengende hitte (felle zon gecombineerd met een bos dat drassig is van de felle regenbuien). Trip