"Tamales" by Drs P.

Vroeg op. De zon knapt al door de mist heen. We gaan de Putney Moutain op. Robbie ligt nog in haar nest als wij de auto pakken om via allerlei dirt roads op de start van de trail te komen. Niet een hele zware klim, maar wel al lekker warm in de vroege ochtend. Warm genoeg dat ons het zweet alweer op het voorhoofd staat als we boven komen. Prachtige vergezichten. Bovenop worden we door een tweetal trimmende "Putnians" van in de 60 (doorweekt van het zweet) nog even op wat extra omwegen gewezen zodat de wandeling nog leuker wordt.  We lopen via de westelijk riff weer terug naar de auto. Onderweg blijkt dat plaatselijke kunstenaars (of kunstenmakers) langse de hele trail rotsen kunstzinnig hebben geschikt naast het pad, in de bomen en op rotspartijen. Heeeel crea-bea.

Terug over mooie zandwegen, langs prachtige huizen gaan we een bak koffie halen in het centrum van Putney. Al is centrum een groot woord voor wat het is. Feitelijk is het niet meer dan een t-splitsing, waarbij langs alle drie de wegen huizen liggen en op de t-splitsing zelf een aantal bedrijfjes en een paar winkeltjes, een schooltje, een witte kerk (wat nu een buurtcentrum is, met 3 dagen per week een musical door plaatselijk bewoners....brrrrr), wat restaurantjes en een paar foodtrucks op afgetrapte veldjes.

Op de kruising ligt de General Store. The General Store kom je veel tegen in dit soort kleine plaatsjes. Deze winkels kennen een lange historie in Amerika. Vaak ontstaan als eerste vaste opslagplaats voor rondtrekkende handelsreizigers. Niet zelden zwervers die met handel een boterham probeerde te verdienen en de slimste van het stel hadden na verloop van tijd zoveel spullen dat een gebouw voor de voorrad nodig was,, wat al snel een winkel werd. Economisch gezien was het dan slim om op zich drukke plaatsen te vestigen, vaak een kruising. Het was njna altijd de allereerste winkel in een nederzetting.

De handel die verkocht werd was een allergaartje van dingen. Naast allerlei hardware (pistolen, touwen, prikeldraad, spijkers), voedsel, drank, waren er ook zaken die je regelen in zo’n General Store: het was het ook vaak het postkantoor, gemeentehuis, conflictbeslechter, begrafenisondernemer, het werd er allemaal bij geregeld.

Naast dat hij vaak de enige leverancier van 'goederen' en het postkantoor was diende de General Store ook als  sociale centrum van de gemeenschap. Vaak met een wand met aankondigingen van lokale evenementen, verkiezingen, veilingen, maar ook  'wanted posters' voor outlaws.

 Hoewel elke winkel anders was, waren er veel overeenkomsten, de pui was vaak versierd met reclameborden van tin, die tabak, sigaren, frisdranken, hardware aanprezen. Meestal had de winkel dubbele deuren die naar binnen opengingen en ramen werden volgestouwd spulletjes die men wilde “showen”.
 
De winkel was meestal een gebouw met twee verdiepingen, wit geverfd en voorzien van een verhoogde veranda voor gemakkelijk laden en lossen. Tijdens warm weer diende de veranda ook als sociaal centrum waar mannen zich verzamelden op een houten bank, schommelstoel of op de traptreden om te praten over weer, politiek, de prijs van gewassen en andere dagelijkse beslommeringen
 
En eigenlijk is het nu niet anders. Ze zijn ook zeer trots op de historie van hun General Store. In weerwil van wat veel Nederlanders denken hebben Amerikanen een zeer groot historisch besef als het om hun eigen land gaat. Niet zelden kun je ergens op de wanden van een General Store een papiertje of bordje vinden waarop uitgelegd wordt hoe lang de winkel al bestaat en wat ze hebben meegemaakt in de afgelopen 150 jaar.
Ook de huidige winkels zijn vaak een (voor ons) rare mengeling van warenhuis, gereedschapswinkel, wapenhandel, koffietent, bakkerij en delicatessenzaak. En ook is de veranda nog altijd een pleisterplaats paartjes, roddel en discussie.
 
Na een middagduik in onze privé-vijver, gaan we vanavond aan de Mexicaan.

Zoals ons eerder geadviseeerd door een Texaan: "eet nooit Mexicaans als er geen Mexicaan in de keuken staat".
 De locals in Putney hebben ons “The Three Stones” aanbevolen. Een oude Maya-vrouw uit Mexico is in een afbraakpandje in de wat mindere buurt van Brattleboro een eethuisje begonnen. Ze had het koken thuis van oma geleerd omdat zij als oudste van 10 kinderen in moest koken voor het gezin. Haar ouders werkte de hele dag in een Taco-stalletje om in Amerika hun hoofd boven water te houden.
 
Haar dochters hebben de zaak inmiddels overgenomen en koken nog steeds in de traditie van de Maya's, hun moeder (en oma natuurlijk).
 
Het pandje is niet om aan te zien. Een lelijk wit pandje, pal naast de weg. Nul uitstraling, nul sfeer, nul idee wat je binnen staat de wachten. Alleen een paar letters met de naam om de muur. Zelfs de ingang is nauwelijks te vinden.
 
Binnen is een langgerekte ruimte waarin hooguit 40 mensen tegelijk kunnen eten. De wanden hangen vol het allerlei Mexicaanse prullaria, schilderwerk van moeder (ze was ook nog Universitair geschoold kunstenaar), een kale klimplant groeiend uit een aardewerken pot. Waarschijnlijk zij bladeren verloren omdat de klimop net als wij last heeft van de twee goedkope airco’s, de half buiten het pand, half in het pand op volle toeren draaien om het pand nog enigszins te koelen. Aan de wand is een lange bank getimmerd, met daarop paarsrode kussens. De tafels zijn gemaakt van vloertegels met een houten omlijsting. Het onderstel gemaakt van gehamerd staal met in de poten stelbouten om ze recht te krijgen, waarbij geen één bout hetzelfde is.
De muur is half bekleed met vinyl met houtprint, dat door de vocht op plekken al los is gekomen van de wand en daarom bol op de muur staat.

Het menu is even simpel als lekker: tamales, empanadas, torillia’s, Mexicaanse salade en de special van de dag, Empanadas de Chilmole Pavo (iets met gemalen kalkoen en zeer speciale zwartje saus). Alles wordt ter plekke gemaakt. Bij het lezen loopt het water bij ons al in de mond. Om ons heen worden door de twee serveersters al wat borden uitgeserveerd. Ziet er goed uit.
 
Achter de opgehangen rietmat worden de salsa in plastic bakjes gegoten en het drinken klaargezet. Ook hierin simpel. Drie smaken drank: kraanwater, bier of wijn. Achter het bruine velours-gordijn komt uit de keuken bord na bord met allemaal lekkers.
 
Terwijl de airco nog een volle kracht mij een stijve nek bezorgt komt ons eten met 3 hete sauzen. Heerlijk. Tamales voor Erica, de dagspecial voor mij....en halverweg ruilen natuurlijk.
 
En voor al die mensen die beweren dat je in Amerika nergens lekker kunt eten: vraag het de locals en je komt in de leukste tenten. En lekkerder wordt het niet.