18 mei: Stand by your man

(18 mei 1975: vier keer trouwt Tammy Wynette met een andere man. Ze staat op 18 mei op No.1 in de Engelse hitparade met 'Stand By Your Man',  één van de meest gecoverde country-songs in de wereld. Ze trad regelmatig op in Armadillo World Headquarters, een legendarische muzieklocatie in de jaren 70 Austin.)

18 mei 2023, Austin

Studiotime!

Op onze vorige reis hebben we ons zelf een ultieme reissouvenir gegeven in de vorm van een studio-opname (en single met clip) in de Sun-studio in Memphis. Dus waarom dit ook deze reis niet doen.

Maar welke studio te kiezen in Austin, er zijn er zo veel. Gelukkig is daar onze Amerika-alleswetende Roel Kolthek. Al tientallen jaren een baken van info bij mijn Amerika reizen. Ook nu bleek zijn tip een schot in de roos. Gelijk toen ik Roel vroeg om een tip voor een studio in Austin kwam hij op de proppen met The Jumping Dog Studio’s en via Bart van de Nederlandse band Tip Jar (die daar veel platen hebben opgenomen) zorgde hij voor een ingang. Een ingang heb je nodig, want het is een populaire studio die alle dagen opneemt.

Jumping Dog Studio is van eigenaar/producer/bassist/zanger/toetsenist Ron Flynt. Een vriendelijke grijze oude rocker van in de 60. Grijs dun lang haar, klein buikje, dunne grijze baard, zwart t-shirt, losse spijkerbroek en vriendelijke pretoogjes. Zijn sporen ruim verdiend in de Amerikaanse muziekscene.

Als we aankomen lijkt het adres in eerste instant een bloemist te zijn, maar eenmaal om het pand gelopen staat daar een klein huisje op het terrein. We zien nog niemand. We kloppen aan, nog geen gehoor. We gaan naar binnen en lopen de studio in. Ron komt van achter vriendelijk lachend uit de gezellige studio lopen met kabels in zijn hand. Ja, hij heeft koffie, er zijn donuts, gezonde-repen, er is water, er is whiskey.

De studio oogt zoals je een studio graag wil zien: veel kabels, overal instrumenten en een letterlijk gedempte sfeer. We mogen onze instrumenten uitzoeken. Uit de gangkast komt de ene na de andere gitaar tevoorschijn. De keuze is reuze. En Ron blijft ons op rustige toon helpen, nieuwe gitaren aanreiken en andere instrumenten aanbieden. Hij heeft een zachte (letterlijk en figuurlijk) manier van praten en is zeer voorkomend, ons constant aanspreken met “sir”. Als Ries zegt dat hij ook wel bij zijn voornaam genoemd wil worden, lacht Ron minzaam en zegt dat het nou eenmaal een Southern beleefdheidsvorm is om iemand die je niet kent met veel respect te behandelen. En dat iemand “sir” noemen daarbij past.

Ron vraagt of Gertjan en ik het nummer even akoestisch willen voorspelen in de controlekamer. Terwijl we dat doen, schrijft hij driftig mee op zijn gele blocnote. Hij blijkt, op gehoor, in één keer het hele akkoordenschema te hebben uitgeschreven. Daar hebben we later nog veel lol van als hij op zangerige toon vraagt wat we in bepaalde passages precies hoopte te bereiken en welke akkoorden daar dan eigenlijk bij horen. De opnamen verlopen soepel. Nergens denk je dat Ron met zijn aanwijzingen, tips, correcties en suggesties iets een bepaalde kant op probeert te drukken. Hij is zichtbaar geconcentreerd bezig met onze opname. Hij hoort alles, spelt de fouten, zorgt voor een gestaag maar voortdurend tempo, verslapt nergens en helpt ons stap voor stap verder. Aan pauzes doet Ron niet. Hij heeft een boterham mee en dat is de enige break die hij neemt. Onafgebroken is hij 7 uur in de weer met onze opname. Laag voor laag bouwen we het nieuwe nummer (Kill two birds) op. Als we de zang gaan opnemen corrigeert hij ook nog even vriendelijk een stukje tekst in mijn zangpartij (“Paul, suggestion, singing “did before” would be more correct grammaticaly, I think”).

Als rond 5 uur de band, de zang, de dubbels in de zang, de 8 koortjes, de banjo, de slidegitaar en de twee akoestische gitaren er op staan kijkt Ron ons indringend aan. Hij zou graag ons nummer perfect willen afmixen/produceren maar hij is bang dat onze oren nu te moe zijn (dat bestaat echt) en dat we dan keuzes maken waar we achteraf spijt van hebben. Of we het hem toevertrouwen dat hij morgen het nummer in zijn eentje afmaakt. Na vandaag vertrouw ik alles toe aan Ron, zo’n lieve, vriendelijk, innemende maar vooral kundige muzikale reus. Omdat Ron ook wel snapt dat we heel nieuwsgierig zijn, stuurt hij ons ‘s avonds vast  de eerste ruwe opnames.

We rijden terug naar ons huisje aan de andere kant van de stad. Doen nog even een liquor store aan (die zien er in Amerika altijd uit alsof je in iets illegaals handelt: smerig pandje, rommelige parkeerplaats, foute ongeintereseeerde verkoper, vieze koffiekopjes en briefjes van gokpaleizen op de toonbank, tralies voor de ramen, krakende deur bij de ingang en ramen vol vergeelde poster van drankmerken die al lang niet meer bestaan). We scoren een Bourbon voor vanavond. Eerst nog even een tafel vol kleine trotillaatjes met gebakken bonen, rijst, kaassaus en chips scoren bij Torcy's Tacos.

We besluiten toch nog even de straat uit te lopen voor een laatste bezoek aan the Continental Club. Binnen gist het. Barfield the Tyrant heet de band en met z’n vieren hebben ze de zaak aan het koken. In een malle mengeling van James Brown Funk, Blues en Garagerock spat de energie van het podium. Het ziet er mal uit, is niet goed te duiden maar swingt als een gek en druipt van de energie. En de manier waarop Mike Barfield de sambaballen bij bijna elke nummer bespeelt is koddig, maar super effectief. 90 minuten later staan we weer, met een t-shirt van de club, ge-upFunkt op South Congres.

Nog 1 bourbon en dan snoezen we tevreden onze laatste nacht in Austin in.