27 Mei: That'll Be The Day

(27 Mei 1957: Buddy Holly and the Crickets brengen hun single 'That'll Be The Day' uit. Ze belanden op nummer 1 in Engeland en nummer 3 in Amerika. Buddy Holly trad in 1958 op in Pagosa Springs)

27 mei 2023, Pagosa Springs

De ochtend begint vroeg in de caravan Lucy. De haan kraait een half uur voor zonsopkomst. Het is koud als ik buiten kom. De boys meuren nog even door. Ze hebben met z’n tweeën bijna een hele fles bourbon meester gemaakt bij het open vuur. Dus die zijn nog even van de wereld. 

Heel langzaam komt de zon achter de bergen vandaan. Eerst op het uiterste deel van de akker van Monique. De akker die voor een groot deel bestaat uit een soort van ondiepe kloven van rode klei. Dus veel kun je er niet mee. Zachtjes valt de zon op de blinkende airstream en kleurt de lucht okergeel en daarmee verlicht de zon indirekt de airstream. Wordt het plekje nog mooier van.

Bassie en Adriaan, de honden van de buren, zijn ook weer wakker en melden zich met de neus tegen het Hek. Bassie is alleen maar blij en wil spelen. Adriaan is de wilde van de twee en blaft, springt over Bassie heen, stoot z’n maatje omver en is aanhoudend.opgewonden. Maar na een paar  geruststellende Nederlandse woorden gaan ze beide liggen en blijven mij nauwgezet volgen bij alles wat ik doe.

Monique, de eigenaar van Lucy, verhuisde pas drie jaar geleden vanuit New York naar deze plek. Nu woont ze daar samen met haar zes honden, kippen, geiten, eenden en een varken. Ze heeft er in die korte tijd iets moois van gemaakt. En ze verrast ons dan ook met 6 heerlijke verse eitjes. Roereitje, zout, peper, ketchup en een verse tortilla van de Mexicaanse bakker en je ontbijt is klaar.

Monique zwaait ons uitbundig uit als we de caravan verlaten. Ze zal al haar vrienden wijzen op het Facebookkanaal van Paul Chevrolet.

We rijden weer richting de stad Santa Fe. De ringweg brengt ons naar het noorden van de stad en vanaf daar rijden we richting de Rocky Mountains. Eerst doorkruisen we nog een paar Native-reservaten. De meeste zien er rommelig uit met vaak een glimmend lelijke protserige Casino langs de weg.

In Pojoaque zien we een centrum voor Native kunst. Buiten is een marktje. We parkeren de auto achter de markt en lopen er even overheen. Allemaal kraampjes van verschillende Native-volkeren die allemaal iets zitten te knopen, haken, schilderen of vlechten. De betere Native-huisvlijt zullen we maar zeggen. Ik merk dat ik best moeite moet doen om niet automatisch Indianen te zeggen, in plaats van Natives. Hoe vreemd dat dat werkt in een hoofd als je een leven lang de verkeerde naam hebt gebuikt. Dat brengt me trouwens op een verhaal dat we in Houston hoorde. In de kranten stond jaren geleden dat in Heights een nieuw restaurant zou worden geopend met de naam “Cowboys & Indians”. Dat leverde bij veel mensen veel weerstand op. Je gaat anno nu toch niet een restaurant een naam geven met “Indians” er in. De publiciteit kwam de eigenaar echter wel goed uit. Zo kon hij uitleggen dat hij Indiaas eten verkocht met een Amerikaanse twist. Hij was zelf een Indiaase (Indian). Cowboys en Indians. Zo zie je maar….

De Rockies laten zich eerst zien met een flinke partij rode, roze en witte rotsen die als standbeelden in de bergen staan. Langzaam wordt het groener en groener en nemen de Alpenweides toe. Ries vindt op internet weer een leuk adres voor de lunch: Fina’s Diner in Chama. En zoals vaker deze trip is dit ook weer een bijzondere uitspanning. Als we binnen komen in het kleine zaakje zit links tegen de muur een kleine man aan een bureau met administratie  en een kassa. Hij zit met de rug naar ons toe. Op zijn hoofd een enorme beige cowboyhoed, onder zijn arm een dikke pistool in een bruine leren houder. Als we aan onze tafel zitten kunnen we zijn gezicht zien en zien een gezicht met dichtgeknepen oogjes en een precies gecoiffeerde snor met aan het uiteinde een strakke krul. Hij lijkt zijn zaakje op strakke wijze te besturen, tenminste, dat wil hij uitstralen. Of zou hij tevens Sheriff zijn van het gat.

De wanden hangen helemaal vol met Coca Cola prullaria. Zelfs een kerstcollectie van Coca Cola ontbreekt niet. En die laten ze uiteraard het hele jaar staan, het wordt immers vanzelf weer kerst. Hoogtepunt van de enorm collectie is de Coca Cola Koekoeksklok in de vorm van een ouderwetse koelkast. Geniaal. De bruine bonen met gefrituurd brood en honing smaakt prima.

We rijden verder de bergen in en het wordt steeds groener en we raken bijna de toppen met sneeuw. De druk op de oren neemt toe als we stijgen. En alles om ons heen is weer wonderschoon.

Na het inchecken in ons sjabbie hotel op een terrein vol benzinepompen, hotels, snackbars, nog even anderhalf uur een wandeling gepakt door een groene meadow een half uurtje boven ons hotel de bergen in.  Broodje Philly Steak met gefrituurde okra in een standaard Sportsbar-annex -Bierbrouwer naar binnen gewerkt, even gekeken bij een heel matige cloon van de Chili-Peppers in de Chickenbar aan de hoofdstraat.

Morgen verder noordwaarts.