26 mei: Dead Flowers

(26 mei 1995: The Rolling Stones spelen 2 akoestische concerten in Paradiso Amsterdam. Keith Richards zou later zeggen dat de Paradiso concerten de beste live shows the Stones “ever” waren. In 1997 namen The Stones hun album "Bridges to Babylon" op in Santa Fe. )

26 mei 2023, Santa Fe

De praatgrage receptioniste van de Sandia Peak Inn, met haar sterke Indiaanse accent, vraagt ons nog even honderd uit of het echt wel bevallen is in de Peak. Niks mee? Alles naar wens? Mist er nog iets? Zou het beter kunnen? Was het ontbijt lekker? Ze ratelt maar door.

In de ongezellige betegelde ontbijtruimte loopt een vrouw van in de vijftig richting onze tafel, samen met haar dochter. Mag ik wat vragen, zegt ze. Zijn jullie een rockband? Eh ja, zeggen we. Dat dacht ik al, zegt ze.  Hoe dan, vragen we haar, hoe kun je zien dat we een rockband zijn. "Ja", zegt ze, "mijn ex-man was rockmuzikant en ik herken het gedrag gelijk. Hoe jullie met lekaar doen en jullie dynamiek." Best bijzonder, toch? Vervolgens raad ze alles fout als we vragen wie dan welk instrument bespeelt. Maar voor het goed raden van "de Rockband" krijgt ze een sticker (iedereen die iets met de band leuk vindt krijgt van ons een sticker).

We gaan nog even een legendarische Breaking Bad lokatie af, om de kwis met Stephan compleet te maken. Hij raadt via Whatsapp onmiddellijk dat het Los Polllos Hermanos is. Daarna draaien we de Route 66 op richting Santa Fe.

Koffie met cheesecake in een tuincentrum maakt het flauwe ontbijt van de Sandia Peak weer goed.

Even later rijden we Madrid binnen. Een kleine commune van kunstenaars, sieradenmakers en cafe-houders. Het is allemaal gehuisvest in kleurrijke adobe-huisjes of oude cowboy-hutjes. Lekker los sfeertje. Ja, het is wat toeristisch, maar nog net met een rauw randje.

Het cafe in het centrum  van het dorp heeft op zijn terras een heuse stoomtrein staan, achtergelaten in de tijd dat Madrid nog een florerend mijnstadje was.

We rijden langzaam de Rockies binnen. Via een gravelroad rijden we richting Conchiti om daar de Kasha-Katuwe rotsen te zien. Blijkt dat het park al sinds corona dicht is omdat er ruzie is over wie er nu eigenlijk de baas is in het park, de regering of the natives.

We besluiten maar door te rijden naar Santa Fe. Een stad waar ik in 2017 al eens eerder was.

Aangename stad met mooie adobe architectuur. Mooie stad ook, beetje (te) toeristisch. Ik weet nog zo de weg te vinden naar Cafe Pasquals. ’T is er druk. Half uur wachttijd is het zeker zegt de attendent. Na een half uur zijn in het kleine vrolijke gekleurde cafe drie plaatsjes vrij aan een grote groene tafel. We bestellen (wederom) tamales, deze keer met een molesaus (chocola met tomaten). Erg lekker.

Aan de andere kant van onze grote tafel zit een jongen in zijn eentje van de lunch te genieten. Totdat hij een hap neemt van zijn Habenero-peper. Zijn hoofd wordt vanuit zijn nek langzaam rood en de zweetdruppels op zijn voorhoofd zijn aan de andere kant van de tafel te zien. Hij pakt met beide handen de tafel vast, tuurt in. één lijn voor zich uit en gaat stil zitten wachten....wachten totdat de hitte van de peper uit zijn lijf verdwijnt. Zijn blik staat op "zeer ongelukkig". Gelukkig voor hem ziet de serveerster het en brengt hem een glas volle melk "It Will cool you down", zegt ze geruststellend.

Als we op het centrale groene plein komen, arriveren daar net 30 auto’s uit de jaren vijftig en zestig, allemaal in toonzaal-staat

We lopen nog een rondje en rijden dan richting ons verblijf voor de nacht, airstream caravan Lucy. Lucy staat op het landgoedje van Monique. Een prachtplek. Een glimmende caravan uit de jaren 70, met een terrasje van grind en strobalen, een BBQ, tentdoek tussen palen tegen de zon en een prachtig uitzicht over de bergen. We willen hier, vanwege de mooie plek, delen van de videoclip opnemen. Daarvoor hebben we een gitaar nodig. Een dag eerder heb ik Monique een mail gestuurd of zij iemand met een gitaar weet die we mogen lenen. Onze bezoekjes aan Antiekwinkels had immers niks opgeleverd. Monique appt na een uur al dat ze via een buurman iets geregeld heeft. Topper die Monique.

De avondzon valt over de caravan. Het licht is prachtig en de opnames zie er fantastisch uit.  Gertjan en Ries gaan nog even naar de plaatselijke “gekke Indian” voor wat bisonvlees en ketchup voor een BBQ.

Na de opnames steken we de BBQ aan en met een flesje plaatselijk bier, worst, biefstuk en kleffe broodjes ronden we deze avond af. De wolken kleuren fel geel. Langzaam verdwijnen de wolken en boven ons is een sterrenhemel die rond ons heen op het land neerslaat. Alsof we onder een heel grote koepel vol sterren zitten.

In de verte janken de Coyotes en honden in de buurt slaan daar op aan. Wat een fijne plek is dit….