29 Mei: Hallelujah

(29 mei 1997: Liedjesmaker Jeff Buckley - Hallelujah - verdwijnt na een zwempartijtje in de Mississippi River. Zijn lichaam wordt 6 dagen later drijvend gespot in de Mississippi door een passagier op een toeristenboot. Ook Salida kent zijn mysterieuze verdwijningen. ”The Lady in the Red" werd in 1970 dood aangetroffen in de bossen bij Salida. Haar identiteit is nooit vastgesteld en de omstandigheden van haar dood blijven onbekend.)

29 mei 2023, Salida

Voor Gertjan valt de ochtend in Montrose zwaar. Het lijkt er op dat dit de laatste dag is dat we een hotel met ontbijt hebben. En dat betekent voor het laatst  Fruit-loops-cereal voor GJ. Elke ochtend in een  “cheap motel” geniet GJ van een plastic bordje vol vel gekleurde fruitloops met gepasteuriseerde melk.

De ontbijtzaal is behoorlijk vol. Er staat maar een tafeltje of vijf, er van uitgaand dat mensen kort blijven en zich spreiden over de ontbijttijden tussen 6 en 9 uur.

Al gauw vult de zaal zich met een Indiaase familie van een man of 10 . Ze nemen op hun manier de hele ruimte in beslag alsof er geen andere gasten zijn. Ze verbouwen de ruimte door tafel en stoelen te verschuiven. Dit tot grote ergernis van de beheerster annex omeletbakker van het hotel die dat ook passief agressief laat blijken. Ze bakt met gezonde tegenzin voor elke logeerder één omelet ("en niet meer!!!"). Er loopt een blonde Nederlandse (de eerste Nl-er deze reis) de ontbijtzaal in. Tussen de Indiaase (over)bevolking door pakt ze een plat plastic bord en een plastic kuipje boter. Ze loop het ontbijtbuffet, tussen de India-ers door, op en af. Dan loopt ze naar haar man die in het hoekje nog een tafeltje heeft bemachtigd en beklaagt zich dat er geen sneetje normaal witbrood is. Haar man spreekt zijn verbazing uit. Ze zoekt opnieuw en beklaagt zich weer bij haar man. Die is het zat en zegt dat ze het moet gaan vragen bij de beheerder, “er is altijd witbrood”. Ze loopt naar de inmiddels chagrijnige omeletbakker (heel India heeft een omelet besteld). “Doe joe have wit bread?” “No just bagels en omelet, one per person!!” snauwt de bakster. De Nederlandse druipt af met een  kleffe bagel. Ze kijkt er naar alsof ze voor het eerste een bagel ziet  

We rijden naar de zuid-rim van de Back Cayon of the Gunninson. Een bijna zwarte 900 meter diepe Canyon waar de rivier de Gunninson doorheen glijdt. Het is één van de steilste, donkerste en ruigste canyons van Amerika. De rivier heeft hier in twee miljoen jaar een kloof uitgesleten van twintig kilometer door het donkere, bijna zwarte, vulkanische materiaal. Doordat het zo (relatief) smal is lijkt het op sommige plekken in de canyon bijna altijd donker. Vandaar black canyon. Heel indrukwekkend, met mooie tekeningen in de donkere aardlagen en niet te bevatten (laat staan de fotograferen) zo immens.  

We drinken koffie bij de Pleasant Valley, een general store, vis-benodighedenwinkel, souvenirshop, buurtsuper, eethuis, drankwinkel, wapenhandel, patisserie en buurt bar. Ze heeft verse blueberry pie en zet voor ons een verse pot koffie.

Aan de wand veel dode dieren, plastic vissen op een stuk hout getimmerd, levenswijsheden op een plankje , oude foto’s en oude reclameposters .

Dan rijden we door naar Salida, zo’n 200 kilometer verder. We nemen zo’n 100 kilometer gravelroad, stoffige grindwegen die net iets meer van het land laten zien, maar wel enige stuurmanskunst vragen. Af en toe hebben we een tegenligger die een enorme stofwolk van zand nalaat. Helemaal als het een enorme truck met oplegger is. 
Had ik al gezegd dat Colorado wonderschoon is, dat is het. De hele tweehonderd kilometer is een lange trip. Alle is wonderschoon en telkens weer anders. Het landschap wisselt bijna elke 50 kilometer compleet. Of het nu de gele zandheuvels, de groene bossen, de besneeuwde passen, de plains of de stadjes zijn, alles is van een zeldzame schoonheid. Soms rijdt je door nederzettingen can nog geen 3 huisjes, ver van de bewoonde wereld, waarbij je je afvraagt, wat doen die mensen de hele dag en waar bestaan ze van.

Salida is rustig. De stad straalt uit dat het hier hip en happening is, maar er is niks te doen. Het zal de combinatie zijn van maandagavond en memorialday (hun 4 mei zeg maar) dat weinig mensen in de kroegen hangen of op straat te vinden zijn.

We besluiten de bierbrouwer vlak bij het hotel te bezoeken. Bestellen wat bieren, kip, friet, uiringen en gefrituurde mozzarellesticks. Een paar uur slappe praat en een vette bek verder schuifelen we weer naar ons hotel, de Salida Inn en vallen in slaap. Nog één dag te gaan.