19 mei: Kodachrome

(19 mei 1973: Paul Simon brengt de single 'Kodachrome' uit, vernoemd naar de Kodak 35mm film Kodachrome. De eerste opnamesessies voor het zijn album "Graceland" uit 1986 waren in Del Rio)

19 mei 2023, Del Rio

Vanochtend hebben we op Austin airport afscheid genomen van Stephan. Wel een beetje raar, zonder hem doorreizen, maar zo is het afgesproken. Hij zou meegaan als hij na een week weer terug kan naar zijn vertrouwde Doetinchem.

Wij rijden door met als doel The Alamo in San Antonio. Maar dat loopt anders. Enkele kilometers voor ons rijdt een vrachtwagen in volle vaart op betonnen afscheidingsblokken bij wegwerkzaamheden. Hij komt daardoor in de breedte op beide weghelften van de Freeway 6 te liggen en blokkeert al het verkeer vanuit het noorden en het zuiden. Tweeenhalf uur staan we nagenoeg stil op de snelweg. Omdat we nog door moeten naar Del Rio, 300 kilometer zuidwaarts, besluiten we San Antonio maar helemaal te skippen. 12 jaar geleden ben ik er eens geweest en ik vond het leuk, maar niet heel leuk. Vlak na San Antonio vind ik een Tamales restaurant, zegt de buitenkant. Binnen verkopen ze geen tamales zegt de ober(in), maar wel tortilla. Dan maar twee tortillaatjes.

Dan valt de mix van ons gisteren opgenomen nummer in de mailbox. We spelen het het hard af op de autoradio, en nog een keer, en nog een keer, en nog een keer…..mooie gedaan Ron. Maar Ron heeft een verrassing in petto. Want na enkele uren stuurt hij een nieuwe versie op, waarop hij zelf het Hammondorgel speelt en de tamboerijn beroert. Nog mooier. En terwijl we (ja, muzikanten zijn narcisten) voortdurend naar onszelf luisteren op de speakers van de auto verandert het landschap van groen en bosrijk naar droog en grijs.

In Uvalde doen we een korte tussenstop. Uvalde is een klein dorp zoals er zo velen zijn. In niks opvallend. Typisch Amerikaans. Maar midden in de bloemperken op het centrale plein van de stad, staan negentien grote houten witte kruizen rond een witte stenen fontein. Bij de houten kruizen liggen bloemen, beertjes, hartjes, sieraden, briefjes, kartonnetjes met spreuken en speelgoed. Bij elk kruis staat een foto van een jonge Uvaldenaar. In dit dorp werden in 2022 19 kinderen in koelen bloede door een halve gare met een geweer vermoord, op school na een korte gijzeling. De heftigste schoolshooting uit de rijke Amerikaanse geschiedenis van schoolshootings. Hij nam daarmee een hele hap uit het hart van het dorp. Als je Uvalde nu googelt zal er voor altijd eerst info komen over deze gruwelijke moord.

Des te wranger is het dat je even later een reclamebord op een winkel ziet hangen met daarop “buy now, guns & booze”. Hufters.

Een dorp verder is in de berm een erehaag gemaakt voor alle geslaagden van dat jaar. Tientallen foto’s van trotse studenten sieren de stad voor een paar weken in een lange rij langs de Mainstreet. Dat hadden de kinderen van Uvalde kunnen zijn.

We wijken nog een keer af van de route en komen bij een ruïne van een Gotisch ogende kerk. Ziet er bijzonder uit in het Amerikaanse landschap. Je verwacht het niet.

Het landschap wordt kaler, het gras wordt dor en de bomen zijn niet hoger dan een meter of twee als we Del Rio naderen. Del Rio is een noodzakelijke tussenstop omdat Terlingua te ver is om in één keer te rijden. De plek ligt in het midden, dus dat bepaalde de keuze. Het hotel mocht goedkoop zijn van de jongens. Nou dat is het ook. Het totaal vervallen grauwe pand wordt omringt door industriële hekken en het asfalt rond de motelkamers lijkt nog met meest op een quilt dat door een stomdronken cowboymoeder in elkaar is genaaid terwijl ze op een paard haar verdwenen man aan het zoeken is. Een bonte verzameling van asfalt, grind, gaten, beton en onkruid.

De receptie annex ontbijtzaal is een grote kale ruimte met een bruine stenen vloer met grijze vervuilde voegen. Er staan bankjes en tafeltjes. De bankjes zijn bekleed met een soort bruinig skai-leer dat rond 1975 enorm hip was. Het is er sindsdien ook niet meer vanaf geweest. Bij de balie ontvangt een kleine Mexicaanse vrouw ons. Ze kan de reservering na lang zoeken in de papieren en op haar telefoon niet vinden, vraagt mij hoeveel ik moet betalen en loopt dan naar het sleutelkastje. Bijna alle sleutels hangen er nog. Een stuk of 40. Ze blijft naar de sleutels turen en doet er wel twee minuut over om een keuze te maken. Ze geeft ons de sleutel. Vervolgens pakt ze ‘m weer af. Nee toch niet. Er komen boten, veel boten en de boten parkeren raar..die boten….. want er komen veel boten…grote boten en die parkeren raar. Omstandig tekent ze met een pen op haar geplastificeerde platte grond van het hotel hoe zij denkt dat de booteigenaren zullen parkeren. Daar boten. En daar. Veel boten, die komen……dus daarom krijgen we een andere kamer, waar boten niet komen….met uitzicht…….kamer met uitzicht…..op een autosloperij en een trailer. Het is de hele avond nog een grap gebleven…die boten…veel boten.

De kamer is zoals je verwacht in een Amerikaanse misdaadfilm. Deur met rammelend slot met aan de binnenkant een ketting om binnendringers door een spleet in de deur te woord te kunnen staan, groen tapijt, gelige muren, bruin gefineerd meubilair, een dik gordijn dat niet open kan, een airco zo groot als de koelkast en een oude magnetron.

Om te eten rijden we Del Rio in. Het is volstrekt onduidelijk waar het centrum is. Etenstentjes te over, maar onduidelijk is wat leuk is en wat niet. Via Google komen we bij Antojitos Mundo, een foodtruck op een verlaten industrieterrein aan de rand van de stad. Vier klapstoeltjes en een opvouw-tafeltje. Er zit een Mexicaan met witte cowboyhoed te eten. We parkeren de auto naast de truck.

Als we voor de truck proberen wijs de worden uit de Spaanstalige menukaart komt de kok om de hoek van het gat in de wand van de bus en biedt ons een bakje bonensoep aan. Daarna volgt een lekker drankje van ananas en komkommer. We geven ze de opdracht om maar een leuke mix te maken van de gerechtjes die ze hebben. We krijgen alle drie een bord vol mini-tortilla met allerlei lekkers, een goed sausje, koriander en uien en een grote beker ananas-komkommerlimonade, afgemaakt met een zuurtje en pepermuntje op de deksel. Als we halverwege onze collectie tortilla’s zijn komt de kok naar buiten. Engels is duidelijk niet zijn voertaal, dus enigszins gebrekkig zegt hij dat hij de gerechtjes heeft gemaakt en zijn vrouw de limonade. “And my name is Raymond”. We complimenteren hem met het lekkere eten (wat ook echt zo is). Even later komt hij terug en vraagt om onze namen…….als we ze allemaal genoemd hebben zegt hij….”Oh”. Vraagt nog even waar we vandaan komen. “Oh Nederland”. Daar wil hij ook wel eens heen. Als’ie komt ga ik bij hem eten.