28 Mei: Bad Moon Rising

(28 Mei 1945: John Fogerty van Creedence Clearwater Revival wordt geboren. Hij had in 1969 een hit in Amerika en Europa met 'Bad Moon Rising’. In de jaren 80 kocht Fogerty een ranch in Montrose)

28 mei 2023, Montrose

Deze dag had alle argumenten waarom ik zo van Amerika houd. 5 soorten landschappen op een dag, lekker eten, fijne mensen en goede sfeer.

Als we weg rijden uit Pagosa Springs, met een bagel met creamcheese, cornflakes, een ei en een banaan in onze mik, is het maar een half uur rijden naar Chimney Rock National Park. Een wonderlijke rotsformatie boven op een berg met daarnaast resten van bewoning door Pueblo Chaco Indians. Wonderlijk genoeg was het pas President Obama die het gebied als nationaal monument beschouwde, daarvoor werd het een beetje aan zijn lot overgelaten. Vanuit de dennenbossen rond Pagosa Springs (Gert vond het allemaal veel te lief en te mooi, te veel Von Trapp) rijst ineens heel dramatisch de kale rots in de vorm van een puntdak op, met daarop twee enorme stapel rotsen in de vorm van een schoorsteen (vandaar Chimney). We moeten naar 3500 meter hoogte om de “schoorstenen” van dichtbij te zien. Nog wonderlijker is het dat er resten van de Pueble-people gevonden zijn naast de hoge schoorstenen.

Onderaan de berg worden we buiten al opgewacht door een paar overvrolijke zestigers die als vrijwilliger in het park werken. Vol overgave vertellen ze ons de do’s en don’t’s in het park en waar we vooral moeten gaan wandelen. Keurig netjes in boswachter-uniform staan de heren ons te woord. We rijden een stuk naar boven over een gravelpad en daar wacht de volgende vrijwilliger ons al weer op. Lange sik, gezicht wit van de zonnebrand, flinke gympen aan en de broek net iets te hoog opgetrokken. Hij heeft een geplastificeerde beschrijving van de wandeling voor ons die uitleg geeft over de weg naar de top, inclusief de uitleg van de opgravingen. Het is nog vroeg, de temperatuur rond de 20 graden, 't is rustig en het stijgen naar de top gaat geleidelijk.

Eenmaal aan de top is op deze heldere dag het uitzicht waanzinnig. En daar staat al weer de volgende vrijwilliger, die keurig en vol overtuiging elke vraag beantwoord over de wonderlijke bewoning van de Pueblo’s boven op deze berg. Een gekke plek omdat er nauwelijks water is en ook geen landbouwgrond. En het ook redelijk onhandig is om huizen van steen te bouwen boven op een berg van 3500 meter hoog. Het vermoeden is dat het dus meer een ceremoniële plek is, ook omdat één maal per acht en half jaar de volle maan precies tussen de twee rotsformaties staat.

Na de flinke wandeling staan we anderhalf uur later weer beneden en rijden richting Durango. Langzaam krijgen de Rockies meer spectaculaire vormen.  Durango rijden we door, vanwege tijdgebrek stoppen we niet. We stijgen verder de Rockies in en om ons heen ligt steeds meer sneeuw. Dat maakt dit landschap nog dramatischer. Langzaam verandert het groene dennenboom-landschap in spectaculaire rotswanden, rode en witte kleuren en worden bochten in de weg steeds scherper en korter. Ons tussendoel is Silverton.

In 2017 was ik hier al eens eerder. En veel herinneringen staan me scherp bij. Maar sommige herinneringen zijn blijkbaar wel opgeslagen en worden pas weer opgewekt als je ergens bent. Zo weet ik de weg in Durango makkelijk te vinden en als we richting Silverton rijden en we passeren een honingboerderij, proef ik ineens de eikenboom-honing met zeer sterke nasmaak die ik daar in 2017 proefde en mee naar huis nam. Wonderlijk hoe geheugen werkt.

Silverton is een kleine oude mijnstad boven in de Rockies. Op één straat na is geen enkele straat geasfalteerd of bestraat. Alleen maar zandpaden. De huizen en gebouwen ademen de sfeer van begin 1900. Elk pand heeft ook nog 2 staande balken en een dwarsbalk voor de deur waaraan de cowboy zijn paard kan vastmaken. De grootste attractie van het dorp is het arriveren van de stoomtrein midden in de straten van het dorp. Geen station of iets, maar net zoals in de kojboj-film. Gewoon midden op straat, tussen de cafe’s en winkels. Eén keer per dag vertrekt de stoomtrein vanuit Durango naar Silverton. Een lange klim voor de stoomtrein door de bergen. In 2017 maakte ik die rit zelf mee (mooiste treinrit ooit), nu waren de jongens te laat om de rit te boeken. De trein kom te laat in Silverton aan omdat er onderweg averij is opgelopen. Da’s voor ons mazzel, daarom arriveert de trein pas als wij al in het dorp staan.

Doordat de trein er nog niet is en dus daarmee de meeste toeristen ook nog niet, is het heerlijk rustig in het dorpje en kunnen we in alle rust door de zanderige straten lopen en gebouwen bekijken en winkels bezoeken.

Na de trein is het tijd voor lunch. We gaan voor chic. De “Lacey Rose Saloon”  zit onder/naast het chique hotel Grand Imperial. Bij de deur zit een vrolijke oude knar met pet vrolijke deuntjes te spelen op een oude piano (we’ll meet again, vogeltjesdans, can’ help fallin in love), de bar straalt grandeur uit. Grote spiegel achter de bar, mooie donkere houten toog,  grote beestenkoppen aan de muur, rijk gedecoreerd behang aan de muur, dat werk.

En de menukaart is ook weer eens wat anders. Ik neem een vleesplank met worst van konijn en ratelslang, met pickels, bacon-Hebanaero-pepper-jam en crackers. Met een biertje van de brouwerij naast het restaurant. Hoezo, je kan niet lekker eten in Amerika.

We geven opa achter de piano een flinke tip (dat doet iedereen die het cafe verlaat en niemand is zuinig met de tip), zingen nog een paar tonen hard mee met zijn Elvis-song en rijden verder de Rockies in. Ja en dan, dan gaat de natuur volstrekt in de overdrive als het gaat om mooi en spectaculair. Het wordt steeds spectaculairder. Steeds mooier. Steeds kleurijker. En vanaf de start van de Million Dollar Highway, die gevaarlijk dicht langs de afgrond slingerend de 4000 meter hoogte raakt, wil Gert (chauffeur van de dag) bij elke bocht en spectaculair uitzicht stoppen voor een foto. “Ja eh, laten we er toch maar eentje maken anders krijgen we er later spijt van”.

Daarna dalen we af in rap tempo naar Ouray, een schattig stadje midden tussen twee enorme bergwanden (met de misplaatste slogan: “het Zwitserland van de VS”). Na het wandelrondje door de stad rijden we verder naar Montrose. En langzaam veranderen de rode rotsen van de Rockies in wonderlijke gele heuvels. We rijden Montrose in.

Als we ‘s avonds naar de plaatselijke bierbrouwer lopen ziet ik tegenover ons hotel een donkerrood gebouw. Het lijkt op een soort van vreemde grote berghut. Daarnaast brandt een groot lichtreclamebord met daarop “The Church of Jesus Christ”. in 2017 sliepen wij een nachtje in Montrose. We hadden twee slaapkamers in het huis van dominee Karen Winkel. Het was een prachtige ontmoeting met een bijzondere vrouw (zie de link onder haar naam) en nu 7 jaar later boek ik een hotel recht tegenover haar kerk. Het moet zo zijn.

The Horsfly Brewing Company blijkt uitstekende biertjes te brouwen met mooie namen als Bug Eyed Blond, Jazzy Razzy, Tabano Red en Peacemaker Double, Ze maken ook nog eens uitmuntende Chickenwings in BBQ saus, met sla, friet en coleslaw.

We proeven een paar biertjes en smullen van de uitstekende wings.

Als de serveerster met de kruimeldief de vloer van het overdekte terras begint schoon te maken is het duidelijk: De tent gaat dicht we moeten naar onze slaapplek.