30 Mei: Bird On The Wire

(30 mei 1980: Carl Radle, bassist bij Derek and the Dominoes, overlijdt aan nierfalen op 38 jarige leeftijd. Hij speelde met Eric Clapton, George Harrison, Joe Cocker, Dave Mason & Delaney and Bonnie. 10 jaar voor zijn dood kocht hij een huis om muziek te maken, in de bergen bij Denver.)

30 mei 2023, Denver

Hij is, schat ik, rond de 55 jaar oud. Hij draagt een legergroen gewatteerd ski-jack met vlekken. Aan zijn voeten een paar oude sportschoenen, voormalig wit (net als zij sokken) en voormalig voorzien van zolen die water tegen houden. Zijn spijkerbroek zit hem ruim om de benen. Zijn haar is donkerblond, gemiddeld zo’n twintig centimeter lang en staat slordig alle kanten op in vette pieken. Zijn slordige baard was om en nabij de 30 centimeter en onderaan hingen 3 strengen van baardhaar dat lijk te vervilten. Hij droeg een kleine bril waarbij één van de glazen leek te ontbreken.

Met één been ondersteunde hij zijn linker arm, het andere been lag kruislings in de watergoot. Met zijn kont zat hij op de stoeprand, zijn benen op de weg. Rond hem heen voegde verkeer in en uit op de highway 70 in Denver, rakelings langs zijn linker opstaande been. Op het opstaande been rust zijn arm verticaal. In zijn hand heeft hij een boek, halverwege opengeslagen met de duim tussen de pagina’s waar hij gebleven is. Aandachtig leest hij zijn boek, te midden van een duizelingwekkende hoeveelheid voorbijkomende auto’s, zonder er door te zijn afgeleid.

Het valt echt op, het aantal daklozen in dit land. In bijna elke stad van enige omvang zien we honderden mensen liggen te slapen onder viaducten, in gammele tentjes midden op de stoep, in groene stroken tussen de wegen, bij winkels, bij stations en op plekken die ‘s nachts warmer zijn. En ik kan me toch ook niet aan de indruk onttrekken dat dat de afgelopen 30 jaar dat ik in Amerika kom vooral de laatste jaren enorm is toegenomen. Een trieste zijde van het Amerikaanse vrijheidsdenken. En het is vooral de volstrekte uitzichtloosheid van deze mensen dat het zo triest maakt. En dan is het mooi dat één zo’n zwerver de motivatie vindt om op de stoeprand van een afrit van de highway zijn favoriete literatuur te lezen.

Maar laten we onze laatste dag niet verpesten door al te sociale mijmeringen.

We ontbijten snel in ons hotel, pakken onze spullen en rijden oostwaarts. Op deze dag willen we veel doen en zien om uiteindelijk in Denver te eindigen. De Highway 50 volgt de eerste 100 kilometer de Arkansas River. Links van de rivier rijst een hoge rotswand op, het zelfde aan onze rechterhand naast de weg. We slingeren met de rivier mee tussen de mooie rode rotsen. Pas bij het Royal Park George gaan we van de weg af. In dit park loopt een diep ravijn dat is overspannen met een lange hangbrug. Als we boven komen blijkt dat je het ravijn ook nog over kunt met een gondel, een zippline en een schommelstoeltje.  Met andere woorden, van dit wonderschone ravijn is een ordinaire kermisattractie gemaakt. Entree voor de brug: dertig dollar per persoon. Gaan we niet doen. Daarbij komt dat Gertjan aangeeft eigenlijk steeds meer last te krijgen van hoogtevrees, dus hij er waarschijnlijk ook niet van zal genieten.

Maar hij heeft mazzel.15 kilometer verder rijden we de Skyline drive op. Het is een eenrichtingsweggetje van ongeveer 2 meter 50 breed, met aan beide kanten een ravijn van ongeveer 250 meter diep. En Gertjan mag in de bijrijdersstoel lekker over de rand van het ravijn kijken en zich afvragen wat er kan gebeuren als ik even niet goed oplet op het bochtige weggetje. Bovenop stoppen we even voor het magistrale uitzicht. Op een houten bankje zit een kleine oude baas van in de 80. Rust met zijn beide handen op zijn houten wandelstok en met zijn hoofd weer op zijn handen, terwijl hij zichtbaar geniet van het uitzicht. “Helemaal naar boven gelopen?” vraag ik. “Zeker” zegt hij. “4 keer per week”. Hij lacht minzaam, “It keeps me goin”.

Onderaan de Skydrive nemen we in Old Town Canon City een pot koffie met een kaneeltwister en een appelfritta met chocolade.

We steken een stuk af door via een b-weg naar Colorado Springs te rijden. Voor een kort bezoek aan de Garden of the Gods. Zou een heel kort bezoek worden. Het is er zo druk dat je eigenlijk het echte natuurschoon niet meer ziet. Overal toeristen die ergens op kruipen, in zitten, vast houden en elkaar voortdurend fotograferen alsof zij de rots met 1 hand tillen.

Als we per ongeluk na 30 minuten al weer met de auto buiten het park staan besluiten we maar door te rijden naar Denver, door de Rockies via Como. Een wederom prachtige rit met uitzichten van honderden kilometers. In de verte zien we een gevaarlijke zwarte lucht met lichtflitsen, terwijl we zelf nog in de zon rijden.

Voor de lunch wijken we even van de grote weg af. In het gehucht Cascade zit “Fern’s diner en Drinkery”. Qua naam en plaatjes op internet een doorsnee diner op z’n Amerikaans. Maar ook nu, een verassing in onverwachte verpakking. We worden onthaald door de jonge uitbaatster. “ Hai Honeys”. Ze draagt een kort rokje van t-shirtstof, druk bedrukt roze shirtje en een paar hoge combat schoenen. Ringetje door de neus, benen en armen vol tattoos en het haar in pieken geknipt.

“ Been here before, honeys?”, “No”. “We serve only Vegan stuff”. Op de menukaart staan “gewoon” de Amerikaanse burgers, worst, soepen, enchilada’s en sandwiches. Maar alles in een Vegan-variant. We bestellen een Korean BBQ burger, een gevulde bagel en een country burger. Oké het lijkt niet op een vlees burger, maar het was allemaal over heerlijk, sappig, knapperig, vers en vooral heel smaakvol. “Did you like it, Honeys?”,“Kus voor de kok” geven we haar mee. Ze loopt naar binnen en we horen haar het herhalen tegen de kok, die hard moet lachen.

Als we richting Como (een ghosttown waar ik 7 jaar geleden geslapen heb in de enige kamer van een enorm verlaten hotel) wordt de lucht donkerder. In de verte verlicht de bliksem het berglandschap. We lopen nog maar net een paar meter in Como als de regendruppels zo dik als sneeuwvlokken naar beneden storten. We vluchten in de auto. Door naar Denver.

In het hotel blijkt dat http://www.booking.com niet altijd goed werkt. Nee, er is voor ons geen reservering. Komt toch goed en nu zitten we in een hypermoderne hotelkamer, van beton, blank hout en glas op de 7e verdieping uit te kijken over de lampjes in de stad Denver.

Een heerlijke kom met Ramen weg geslurpt. Tegenover ons zit een zwaar obese man. Zijn adidas trainingsbroek kan bij het zitten gaan zijn hele achterwerk niet meer overspannen. Daardoor ontstaat er een bouwvakkersdecolete van minimaal 30 centimeter op de rand van het stoeltje, voorzien van ruime donkere beharing over het hele spierwitte oppervlak.

Gelukkig, net voor ons eten op tafel komt rekent hij af en vertrekt hij met zijn net zo obese waggelende moeder.

Tussen het slurpen van de soep door maken we de eindafrekening voor onze trip op.

Wat een heerlijke trip was dit. Het was veel in twee en halve week, maar ook spectaculair mooi, soms overweldigend, soms om triest van te worden, soms ontroerend, soms ordinair en vooral in aangenaam gezelschap (al blijft het een beetje pijnlijk dat Stephan niet mee kon de tweede helft: zijn gezelschap wordt gemist maar ook omdat we hem ook al het spektakel gegund hadden).

We hebben mooi overgangen gezien in natuur (van wijngaarden tot woestijnen tot rotsen tot dennenbossen tot berglangschappen tot maanlandschappen tot zandduinen tot steden), in eten (van Texas BBQ tot Mexicaanse tortilla’s tot vette hamburgers tot veganistische maaltijden tot Ramen) en mensen (van chagrijnige grensbewaking tot liefdevolle gastvrouwen tot overenthousiaste bediendes, tot ontroerende muzikanten). Dit was weer eens Amerika op zijn allerbest.

Het zit er op. T’is klaar. Nu nog de videoclip afmonteren, single uitbrengen en fotoboek samenstellen. Wij hebben er weer voor altijd een onvergetelijke  herinnering bij. Je gunt iedereen zulke vrienden op zo’n reis.

Nu spelen en sparen voor een volgende reis. Ideeën genoeg: California, New York, San Diego, Las Vegas,  Seattle……